Met het allereerste Belgische optreden ooit van het Peter Evans Quintet wist De Singer een van de meest interessante muzikanten van de hedendaagse jazzscene, met een van zijn meest bejubelde groepen dan nog wel, naar Rijkevorsel te halen. Het resultaat was een optreden dat de torenhoge verwachtingen wist in te lossen.
Eerder dit jaar toonde het nieuwste album van het kwintet, Destination: Void, nogmaals dat dit vijftal zich niet laat leiden door een klassieke benadering van jazz. Buiten bandleider en trompetvirtuoos Peter Evans zelf is vooral de aanwezigheid van Sam Pluta op laptop en andere elektronica kenmerkend voor de unieke sound van de groep, die soms dicht tegen klassieke jazz aanleunt, maar dan weer vlot een compleet andere richting uitgaat. Maar ook de rest van de band, met Ron Stabinsky op piano, Tom Blancarte op contrabas en Jim Black op drums, is van topkwaliteit.
In De Singer kreeg het publiek twee sets voorgeschoteld. Het openingsstuk van de eerste set begon traditioneel, of in ieder geval toch naar de normen van dit kwintet, met Peter Evans die eerst solo van start ging, waarna piano en elektronica het liedje langzaamaan binnenslopen met bevreemdende elementen om over te gaan tot een soort dialoog tussen de traditie en het experiment, dat dan vooral van de knoppen van Sam Pluta afkomstig was. In het tweede stuk kwam de hele band meespelen en kregen we geluid te horen dat hoewel verrassend melodieus, tevens een ingenieus op elkaar inspelen van de verschillende instrumenten bevatte. Ook hier weer zorgde de elektronica voor atypische jazzgeluiden, waarbij je soms het gevoel had dat Pluta een of ander videospel zat te spelen. Maar óf het werkte.
Het blijft indrukwekkend om Peter Evans trompet te zien spelen, bij momenten zoemend als een bij, daarna weer uitbundig solerend. Het derde — langere — stuk begon dan weer heel sober, als een soort begrafenismars, met Blancarte die zijn bas bespeelde met een soort estafetterol voor een trillend effect. Als vervolgens ook Peter Evans zich met een weemoedige partij met de zaken komt bemoeien, krijg je een hedendaagse treursong. Maar daarop werd naadloos overgeschakeld op een hoger tempo, met een wisselwerking tussen meer traditionele stukken, waarna het kwintet even volledig los ging. Deze overgang tussen rustig en zacht, traditioneel — al is dat relatief in deze context — en vernieuwend werd het hele stuk aangehouden.
Tijdens de tweede set van de avond werd er één lang stuk gespeeld, dat begon met Peter Evans die een soort van geluidsmist uit zijn trompet perste, waarna de piano van Ron Stabinsky langzaamaan inviel. Beetje bij beetje bouwde het kwintet op, met onder andere een knappe bassolo van Tom Blancarte, tot uiteindelijk een uitbundige climax werd bereikt.
Knap om te zien hoe het kwintet een hecht op elkaar ingespeelde bende is, die het niet alleen moet hebben van solo’s — die er uiteraard ook zijn — maar evengoed van een ongewone sound waarbij de elektronica ervoor zorgt dat dit jazz is die tegelijk modern, maar toch ook meteen tijdloos klinkt. Het Belgische podiumdebuut van het Peter Evans Quintet was een voltreffer op alle vlakken.
