Mythische slechteriken zijn van alle tijden. Ook in het stripverhaal heb je van die figuren die generaties lijken te intrigeren. Met Stomp wordt nu het verhaal achter één van die slechteriken uit doeken gedaan.
Baard en Kale is één van die klassieke strips uit de Dupuis-stal die net niet voldoende succes hadden om voortgezet te worden door andere auteurs. Daardoor deemsterde de belangstelling voor deze figuren en hun klassieke verhalen de laatste jaren wat weg. Enkel de verzamelaars wisten Baard en Kale te vinden, aangezien de prijzen voor de oude albums stilaan buiten proportie groeiden. Tot en met deel 39 zorgde Will voor het tekenwerk van de reeks. Na Rosy werden de scenario’s aangeleverd door Maurice Tillieux (Guus Slim) en de toen beginnende scenarist Stephen Desberg. Nadat Will er in 1991 na Rake Klappen de brui aan gaf, werden Alain Sikorski en Denis Lapière opgevorderd om nieuwe verhalen te maken, maar het succes was niet echt groot. In elk geval was het onvoldoende om de reeks nog een lang leven te gunnen. In 1997 verscheen het vijfenveertigste en laatste deel van Baard en Kale. Stomp was hun grote antagonist. In een tweeluik zullen Stéphane Colman en Eric Maltaite (zoon van Will) nu het verhaal achter de man in het riddermasker uit de doeken doen. Het lijkt er dan ook op dat een terugkeer van Baard en Kale zelf ook niet lang meer op zich zal laten wachten.
In het eerste deel leren we Eden Cole kennen, de zoon van een oudstrijder uit Wereldoorlog 1 en een française. Samen met zijn moeder Jeanne komt Eden terecht op het Engelse landhuis Knightgraves. Tussendoor leren we meer over zijn vader, zijn moeder en de jeugd die Eden in weinig benijdenswaardige omstandigheden doorbracht. De luchtige toon van Baard en Kale wordt in Stomp ingeruild voor een donkerder toon en bovendien wordt er veel met flashbacks naar verschillende periodes gewerkt. Met stukjes en beetjes vertelt Stéphane Colman hoe het verleden van hij die later Stomp, of meneer Stomp, genoemd zal worden. Het huis Knightgraves lijkt daarin een centrale rol gespeeld te zullen hebben, maar in dit eerste deel wordt nog niet alles aan het licht gebracht.
Het scenario van Colman bevat in elk geval voldoende spannende en intrigerende elementen om de fans van Baard en Kale te plezieren. Daarenboven is De spoken van Knightgraves ook op zich zeker een verdienstelijke strip. Veel zin voor mysterie en de sfeer van een betere Britse detective maken van deze eerste Stomp een verrassende kennismaking van Colmans scenariotalent. De laatste jaren werd zijn werk enkel vertaald in de hoedanigheid van enkele Marsupilami– albums. Nochtans is Colman vooral ook een verdienstelijk tekenaar die in de jaren ’90 samen met Stephen Desberg (hij weer) de prachtige jeugdstrip Billy the Cat opstartte. Met Stomp keert hij terug, in een heel ander register.
Het feit dat net Eric Maltaite de tekeningen voorziet in deze reeks is geen toeval. De zoon van Will werkte aan enkele van de latere Baard en Kales al mee met zijn vader. Later ging hij zijn eigen, wat meer realistische weg. De detective 421 was daar een typisch voorbeeld van. De laatste jaren legt Maltaite zich vooral toe op gagreeksen en licht-erotische albums. Stomp toont nog maar eens zijn unieke kwaliteiten. Er zijn maar weinige tekenaars die een stijl aankunnen die perfect tussen het humoristische en het realistische in zit. Daarom past zijn stijl zo goed bij de toon van deze nieuwe Stomp. De Spoken van Knightgraves gaat veel verder dan een warme hommage aan een klassiek stripfiguur. Het album geeft net een nieuwe adem aan een klassieker uit een ver verleden.
