Na het succes van Fight Night creëerde de nieuwe voorstelling Wijven van Ontroerend Goed hoge verwachtingen. Helaas is er meer nodig dan een ingestudeerde klaagzang van zes jonge actrices over seksisme om deze te kunnen invullen. Wijven kriebelt heel even, maar komt dan vast te zitten in een web van clichés.
Regisseur Alexander Devriendt heeft zich de laatste jaren bewezen als theatermaker met een maatschappelijk bewustzijn die het publiek met zichzelf confronteert. Dat hij met Wijven een voorstelling wilde maken over het hedendaagse feminisme is dan ook een logische wending in zijn verhaal. Helaas slaagt hij er deze keer niet in om het publiek medeplichtig te maken aan de feiten, en de seksistische anekdotes geraken niet verder dan caféfeminisme. Dat hij de voorstelling maakt met zes jonge actrices, is al een eerste cliché in Wijven. Achter hun pupiter opgesteld in galakledij schreeuwen ze in koorpositie de voorstelling voor geopend: de vrouwelijke hysterie, en dat zeer letterlijk. Alle andere clichés over vrouwen passeren ook de revue: een ellenlange opsomming van luxe make-up producten, seksistische moppen, een oerbevalling, of de haat tegenover knappere bekendere vrouwen. Alsof een vrouw zijn niet meer betekent dan dat.
Gelukkig probeert Ontroerend Goed dit platte geklaag over de hij-zij verhoudingen in de wereld te counteren met een mea culpa. Wanneer actrice Charlotte De Bruyne het publiek aanspreekt en verklaart hoe ze wil gebruikt worden, hoe ze volledig bezit wil worden, raakt de voorstelling even aan de contradicties van het nieuwe feminisme: gebruik een vrouw nooit, tenzij ze er zin in heeft. De individuele anekdotes van de jonge actrices worden afgewisseld met botte oneliners over hoe het ergens anders op de wereld nog veel erger is. Opnieuw raakt de voorstelling iets aan, om het vervolgens even snel weer weg te gooien. Het gezang en geschreeuw blijft de rode draad in de voorstelling en leidt nog tot enige emotionaliteit. Maar elke keer opnieuw wanneer het zeskoppige venuswezen spreekt, zakt de taart in mekaar.
Het is jammer dat ze net nu – nu Ontroerend Goed de centrale gast is op Theater Aan Zee deze zomer – hun publiek en trouwe fans even moeten teleurstellen met Wijven. De voorstelling vertelt niks nieuw, en doet de toeschouwer naar huis gaan met één grote “So What?” Misschien hadden zes mannen op scène nog beter weten overtuigen dat seksisme zich nog steeds manifesteert in het dagelijkse leven. Misschien had Devriendt als mannelijke regisseur het onderschat om zes vrouwen te regisseren. Misschien…