Dansen Drinken Betalen is allesbehalve de klassieke theatervoorstelling en creëert aan de hand van geprojecteerde tekeningen, muziek, klank en stem een totaalervaring die tot diep vanbinnen raakt. Het Leuvense gezelschap Braakland/ZheBilding maakt hier opnieuw een intieme voorstelling die bewijst dat de mogelijkheden van theater nog lang niet zijn uitgeblust.
Aan de basis van het multimediale gebeuren op scène, ligt een theatertekst van Adriaan Van Aken uit 2006. Dansen Drinken Betalen was in dat jaar nog een ‘gewone’ theatermonoloog gespeeld door actrice Sara Vertongen. Diezelfde Sara zien we nu bijna tien jaar later; de tekst en het spel zijn alleen maar beter geworden dankzij een kostbaar rijpingsproces. Tekenaar Philip Paquet maakte tekeningen bij de tekst en bundelde deze in een stripboek, zoals hij eerder deed voor de theatervoorstellingen Over Naar Jou en Weer Over Naar Jou. Het zijn deze tekeningen die als dynamische film worden geprojecteerd op groot scherm, terwijl Sara Vertongen en de muzikanten zorgen voor een live luisterspel. Het kost wat tijd om de zintuigen af te stemmen op de theatercode van Dansen Drinken Betalen, waardoor de voorstelling traag op gang komt. Gelukkig heeft de mens een enorm aanpassingsvermogen, en word je na vijf minuten meegezogen tot de laatste minuut.
Het verhaal op zich is eenvoudig: een ongelukkig tienermeisje dat iedereen over het hoofd lijkt te zien, loopt weg van huis en verschuilt zich in de drukte en de waanzin van de stad. Op zoek naar haar eigen betekenis loopt ze ’s nachts anoniem door de straten waarvan ze de namen niet eens kent. De mensen om haar heen merken haar niet op en niemand kent haar naam. Wanneer ze na een valpartij wordt geholpen door een jongen in een donkere leren vest, ratst ze zijn sleutel en rolt ze haar slaapzak uit in zijn chic appartement. De onbekende straten en gezichten lijken haar redding, totdat deze niet meer onbekend zijn en de heimwee naar huis toeslaat. ‘Wat doe ik hier?’ vraagt ze zich af. Na tientallen cafébezoeken en feestjes — die allemaal één of ander sociaal experiment zijn voor de ongelukkige tiener — keert ‘de donkere leren vest’ terug van op zakenreis. Tijd om te betalen, en opnieuw loopt ze weg.
Het scènebeeld is, zoals altijd bij Braakland/Zhebilding, op het enorme scherm na, leeg. De scherpe Sara Vertongen kijkt mee met het publiek naar de projecties terwijl ze met haar diepe stem het jonge meisje vertolkt. Haar creatieve microfoongebruik is voldoende om de tekeningen van Philip Paquet tot leven te brengen: een opgespannen zakdoek tegen de microfoon klinkt als haar hartslag, of een vreemd fluitje als de vogels aan het raam. Joris Caluwaerts, Roel Van Camp en Tim Coenen zorgen voor de sfeervolle muziek die het geheel die typisch filmische Braaklandtoets geeft, en een tweede stem vertolkt op de verhaallijn. Wanneer het zestienjarige meisje op een feest belandt bij een zekere Gory thuis — niemand lijkt te weten wie die Gory is — barst de muziek los. ‘De drank is gratis’, galmt door de boxen terwijl actrice Sara staat te headbangen achter haar microfoon. Verstilling wanneer ze zich opsluit op de wc en de eerste golf van heimwee haar tenen bereikt. Dat het getekende meisje veel jonger is dan de stem van de actrice stoort niet, want jezelf alleen voelen in de massa is leeftijdsloos. Ook al bestaat het meisje slechts op papier, ze is van vlees en bloed en haar gevoelens zijn herkenbaar voor iedereen die ooit een puber is geweest.
Het doet me deugd dat een gezelschap zoals Braakland/ZheBilding en theatermaker Adriaan Van Aken de grenzen aftasten van het medium theater. Elke keer opnieuw — wanneer iedereen denkt dat we alles al hebben gehad of gezien — duiken ze op met een nieuwe kijk op de eindeloze mogelijkheden van de podiumkunsten. Er is nood aan dit soort vernieuwers die bewijzen dat alles kan en alles mag. Zeker wanneer ze het bruisende talent hebben van Braakland/ZheBilding.