Obits heet niet langer Obits, maar The Obits, zo blijkt uit het hoesje van de nieuwste plaat Bed & Bugs. Alsof het combo de boodschap wil uitdragen dat de nieuwe plaat het uiteindelijke resultaat is van hoe Obits na twee premature platen hoort te klinken. Wij hielden de vinger even aan de pols.
Eigenlijk was ondergetekende best tevreden met het resultaat van Obits’ twee vorige platen I Blame You en Moody, Standard And Poor. Met beide albums liet leider Rick Froberg het Hot Snakes-tijdperk namelijk achter zich zonder te veel de sterke punten van Hot Snakes te vergeten. Waar Hot Snakes nog een pure punkband was, daar ging hij met Obits meer richting klassieke rock, terwijl zijn felle punkstem nog wel altijd olie op het vuur mocht gooien. Om te voorkomen dat zijn stem te veel associaties met zijn vorige bands zou oproepen, mocht Sohrah Habibion bovendien enkele nummers inzingen met zijn eveneens aanstekelijke, weliswaar koelere stem. Natuurlijk mocht er nog wel iets meer variatie in het materiaal zitten, maar voor de rest was de band eigenlijk heel goed bezig .
Dat Obits het echter ter harte heeft genomen om voor meer variatie te zorgen, mag blijken uit Bed & Bugs. Met “Taste The Diff” trapt Froberg het plaatje weliswaar nog af met een hyperspeed punknummer waarin vooral zijn furieuze stem opvalt, met het evidente gevolg dat het nummer veel aan Hot Snakes en Obits’ vorige platen herinnert, maar daar komt met “Spun Out” al snel verandering in. Het is een trager nummer en hoewel Frobergs typische vocalen moeilijk negeerbaar zijn, maakt een minder typische liedjesstructuur hier een breuk met het verleden. Wanneer hij met opvolger “It’s Sick” bovendien voor een meer afstandelijke manier van zingen kiest, komen de verschillen met wat vooraf ging nog meer naar de oppervlakte.
Wie het er moeilijk mee heeft een groep grote bochten te zien maken, laat Bed & Bugs bijgevolg beter links liggen, want ook met “This Must Be Done” blijft er nog weinig over van het Obits van de vorige platen. De gitaren zijn hier namelijk even traag als de zang en dat is een heel groot verschil met het Hot Snakes-tijdperk waarin een moment rust nooit de bedoeling kon zijn. Of wat dacht u van “Besetchet” dat helemaal geen zingende Froberg meer bevat, maar gewoon een bevreemdend, instrumentaal percussienummer is? Het duurt maar liefst tot halverwege het plaatje met “Operation Bikini” voordat The Obits terug een beetje rockt en zelfs hier heerst een bitterzoet nasmaakje.
Dat Froberg met The Obits heel wat moeite heeft gedaan om het verleden achter zich te laten, staat bijgevolg als een paal boven water. Met “Malpractice” hoort u bijvoorbeeld nog eens hoe Froberg op een bluesgitaar klinkt, terwijl hij zijn eigen anders zo herkenbare stem in de mistige productie van “This Girl’s Opinion” naar de achtergrond verwijst. In de talrijke pogingen om met het verleden te breken schuilt echter eveneens het grote minkantje van Bed & Bugs, namelijk het feit dat het veel om te verteren is en dat het album je nergens even op adem laat komen. Het gevolg hiervan is dat er weinig blijft hangen en dat een nieuwe instant klassieker als Audit In Progress van Froberg’s Hot Snakes momenteel nog verre toekomstmuziek lijkt.
Het gevolg is in ieder geval dat Bed & Bugs als een meer moedige dan bevredigende plaat is geëindigd. Het had gerust allemaal net iets minder drastisch gemogen. Bovendien is het een gemiste kans dat wij met Obits’ twee vorige platen Habibions stem naar waarde hebben leren schatten en dat er nu helemaal niets meer mee gedaan wordt. Niet dat wij een ervaren artiest als Froberg de les moeten gaan spellen, want het is uiteraard het goed recht van een artiest om te doen wat hij wil met zijn muziek, net zoals een publiek het goed recht heeft om hem hierin te volgen of niet.
