Met Strange Weekend zorgt one man band Porcelain Raft voor een fascinerend debuut. Van pop over ambient naar waveklanken: het wordt allemaal naadloos aan elkaar geregen tot een dromerig en fascinerend geheel. Een vreemd weekend in een half uur muziek vervat.

Shoegaze, ambient, dromerige pop: het zijn varianten van de popmuziek die al eeuwen meegaan, maar veeleer een sluimerend bestaan hebben geleid. En dat is prima zo. Vooral de mengvorm waarvan Porcelain Raft zich bedient, wordt niet automatisch met een vastomlijnd tijdsgewricht geassocieerd, wat je automatisch een streepje voor geeft bij het tijdloos maken van je muziek.

Van de hitgevoeligheid moeten bands als Porcelain Raft het doorgaans immers niet hebben. Waar niks mis mee is, niets zo erg als een fraaie single of twee die gevolgd worden door een plaat die zo ontgoochelt dat het bijna levensbedreigend is.

Porcelain Raft zat bijna in deze situatie. Bìjna. “Unless You Speak From The Heart”, dat Strange Weekend vooraf ging — het woord ‘single’ lijkt niet echt gepast, want elke lied is vandaag een single –, is zo’n nummer dat vanaf de allereerste seconde van de allereerste beluistering aanslaat. Catchy as hell, meeslepend, bevreemdend ook, maar vooral: onweerstaanbaar.

En dat is Strange Weekend in eerste instantie niet. Verre van zelfs. Het lijkt zelfs vreemd dat Mauro Remiddi, de man die met behulp van een collectie instrumenten en elektronische werktuigen deze plaat in elkaar knutselde, de song op het album geplaatst heeft. Letterlijk midden tussen de eerder bezwerende, ijle songs doet “Unless You Speak From The Heart” bijna aan als een buitenbeentje.

Eén advies: blijven luisteren. Plots is daar een plaat die er staat en Strange Weekend wordt één van die albums die je vermoedelijk over een half jaar nog zal opleggen, terwijl je op een eindeloze dag heel actief in het gras ligt jong te wezen. Het verwondert dan ook niet dat “The End Of Silence” enigszins aan Avi Buffalo doet denken.

Met opener “Drifting In And Out” zoekt Remiddi dan weer aansluiting bij Slowdive, terwijl “Put Me To Sleep” aan oude Air doet denken, met zijn elektronische feedback op de achtergrond. Al valt er ook Peter, Bjorn And John in te horen, op vocaal vlak. Maar alles samen is het toch boven alles Porcelain Raft, een project dat duidelijk zijn weg nog aan het zoeken is.

Mauro Remiddi bewijst hier met zijn debuut dat hij songs kan schrijven én weet hoe ze geloofwaardig uit te werken. Meer zelfs, de man geeft blijk in staat te zijn zowel ambientachtige geluidscollages als “Is It Too Deep For You?” als bijna klassieke singersongwriterstuff (“Picture”) probleemloos uit zijn mouw te schudden. Het vervolg op Strange Weekend kan dus net zo goed een popplaat pur sang als een ambientnoise-trip worden. Het zal ons benieuwen. Maar afgaand op de evolutie die dit debuut hier nog steeds aan het doormaken is, valt er nog flink wat plezier te beleven aan Strange Weekend.

Porcelain Raft trekt de komende maanden de baan op met afwisselend M83, Smith Westerns en Youth Lagoon. Voorlopig niet dichter dan Keulen, waar Porcelain Raft op 3 maart op het Introducting Festival speelt.