Herinnert u zich de beelden uit 2011van de brandende Londense straten? Wij hebben er de soundtrack bij gevonden.
Toen gehaaide platenbazen in de nineties beseften dat je met rap metal (zo heette dat dan) een dubbele markt kon aanboren, en vervolgens een hele scene opbouwden met middelmatige ultratopbagger, tekenden ze het doodvonnis voor een concept dat met vernieuwers als Rage Against The Machine en Faith No More (om er maar een paar te noemen) nochtans al geweldige resultaten opgeleverd had. Het gevolg: jarenlang werd geen artiest die zich eraan waagde nog serieus genomen.
Dat het aan de reet kan roesten van de Britten van Hacktivist: vijftien jaar later doen ze het op hun eigen manier. Voor de fond van hun sound kozen ze voor djent, een metal-subgenre dat ongewone maatsoorten combineert met sterk ritmisch riffwerk (de erfenis van Meshuggah in toegankelijker songstructuren gegoten, daar komt het zowat op neer). Timfy James’ pisnijdige gitaarwerk, voordien al geperfectioneerd bij de djentcoreband Heart Of A Coward, is de perfecte sparringpartner voor de vlammende voordracht van het duo Ben Marvin en J Hurley. Het resultaat is een kruisbestuiving die duidelijk metal is, maar met de rauwe beleving van hardcore. En welja, ook de hiphopliefhebbers zullen er iets aan hebben.
Die hardcoretouch is trouwens niet toevallig: deze kerels hebben iets te vertellen — al is het niet meteen duidelijk wát dan wel precies. Dat er iets moet veranderen, ja, en dat “ze” (de heersende klasse?) niet om je geven, zoiets. Los van het feit dat het gewoon goed klinkt (“set the beginning of change” uit “Unlike Us” is een oorlogsspreuk die gemaakt is om door Britse basements te galmen) is deze band bovendien, hoe vaag misschien ook, maatschappelijk relevant. Zo ongeveer moeten de schoffies zich gevoeld hebben toen ze in dolle frustratie de buitenwijken van Londen in brand staken (en voor de opportunisten kwamen plunderen): boos, richtingloos boos op wat het ook is dat hen eronder houdt. Moeten we daar dan smalend over doen?
Niet dat er geen ruimte is voor verbetering: dit blijft uiteindelijk een debuut-EP. Een beetje differentiatie van hun geluid zou geen kwaad kunnen: nu eens wat meer inzetten op sfeer, dan weer bikkelhard. Hacktivist heeft het allebei in huis, maar wil het soms nog te veel tegelijk, waardoor riffs en elektronica elkaar al eens voor de voeten lopen en de nummers te vaak op elkaar gaan lijken — het enige nummer dat meteen na één luisterbeurt duidelijk blijft hangen, is “Cold Shoulders”, wegens been- en beenhard.
Maar begrijp ons vooral niet verkeerd: deze kerels hébben het. Het vuur, de boodschap, de (kots) knowhow. Want bovenal weten ze verduiveld goed hoe ze een metalsong schrijven die blijft hangen en een tent op z’n kop kan zetten. Je kon ze dit jaar om 11 uur ’s ochtends op Graspop al aan het werk zien, maar Hacktivist verdient beter. Binnenkort in een zaal in uw buurt, gegarandeerd.
