Een theatersoundtrack live op het podium hertimmeren tot een bevreemdend muzikaal/visueel spektakel en een band die schippert tussen een heftig feestje en de ondergang: het was wederom gezellig in het Koninklijk Circus. Neen, heus, Suuns en Apparat zorgden af en toe voor adembenemende momenten.
Al raakt Suuns maar niet af van zijn neiging om het ene moment briljant te zijn en het volgende ogenblik uit te blinken in een vorm van terughoudendheid die tot lethargie aanzet. Op z’n best is dit een band die live extreem explosief uit de hoek komt. Maar vandaag wordt dat niveau niet bereikt, al komt het soms aardig in de buurt.
Het is opener “Music Won’t Save You” dat de toon zet: klinkt het nummer op Images Du Futur nog als een flirt met de waanzin, dan kan hier de titel letterlijk genomen worden: verwacht geen mirakels, dit is een bandje dat ook maar zijn best doet en het verder allemaal niet weet, zoiets. Ook “Edie’s Dream”, eigenlijk een prijsbeest van het recente werk van de band, wordt met de handrem op gespeeld en stelt het geduld van de toeschouwers behoorlijk op de proef.
Gelukkig is er “Bambi”, dat vervaarlijk aan het knallen slaat, of “2020”, dat zijn stuiterende zelve is en er aan herinnert dat het ondanks alles zaterdagavond is. “Arena”, uit debuut Zeroes QC, redt op die manier de meubelen. Dit is beklemmend, verwarrend zelfs, maar voorzien van zo’n fascinerende melodie dat het allemaal onweerstaanbaar wordt.
Na de gloomrock van Suuns is het de buurt aan een ander obscuur project, meer bepaald Apparats Krieg Und Frieden, oftewel het werk dat Sascha Ring voor een theaterbewerking van Tolstoy’s meesterwerk schreef. Een opmerkelijke schijf, een gevoelsplaat waarnaar het live uitkijken was, maar tegelijkertijd vrezen voor een al te dicht bij het album zwevende uitvoering. In geen geval is dat wat Ring van plan was, want in een indrukwekkende set herinterpreteert hij zijn laatste studiowerk en maakt hij er een adembenemende, zowaar nog sterkere 2.0-versie van.Albumafsluiter “A Violent Sky” mag ditmaal het hek openen. Met diepere vocals lijkt Ring even een flard Dave Gahan in zich te dragen. Doorspekt met de stevige vibrato van een met strijkstok bewerkte elektrische gitaar lijkt hij een requiem voor de menselijkheid te brengen, dat even later in een dikke ruismist verdreven wordt om je binnen te laten treden in een onderwereld via de breed uitgesmeerde soundscapes van een indrukwekkend meedogenloos “Tod”. Na deze bijna buitenaardse ervaring komt de set in een tegelijkertijd sacraal en dreigend vacuüm terecht van waaruit Ring zijn kop- en buikstem tegen elkaar uitspeelt in “Light On”, dat na de terugkeer van de drones in een industrial gospel uitmondt.
Dergelijke opeenvolgingen van staalhard en confronterend zacht dicteren het tempo van de set. Na het celestiale luik domineert een pompende beat je hartslag en na enkele minuten je hele lijf alvorens met het lieflijke pizzicato snaarspel van “K&F Thema” weer even verluchting te brengen. Het doet verlangen naar een gedeelde Les Nuits-affiche met Valgeir Sigurðsson en Ólafur Arnalds, hoewel zo veel emotionele expedities op één avond misschien niet al te gezond zouden blijken.
De visueel georiënteerden onder ons krijgen live geconstrueerde en gemanipuleerde projecties ter begeleiding. De beelden van onder meer extreme close-ups van spel met hout en touw zorgen voor een sfeervolle wisselwerking, maar blijven in de aanwezigheid van zo’n overdonderende auditieve input een secundaire verfraaiing. Bij momenten stond je er even bij stil, maar voor het merendeel van de set liet je al je zinnen leiden door de — soms hardhandige — streling van je trommelvliezen. Het album Krieg Und Frieden was al een nieuw hoogtepunt in Apparats oeuvre, maar de live-ervaring errond overstijgt alle verwachtingen: een nieuwe invulling die zonder blikken of blozen een unieke ervaring genoemd kan worden, zeker gezien de minuten stomgeslagen stilte waarmee Ring je aan het eind van de avond achterlaat.
