Het concept van Linnea Olsson’s Ah! is snel samen gevat. Achter de cello zit een Zweedse blondine met een zoetgevooisde stem, die popliedjes zingt. Jammer genoeg zijn haar nummers van wisselend kaliber.
Een cello en stem alleen zouden misschien een beetje eenzaam zijn. Daarom ligt als een slapende hond een loopstation aan haar voeten. Zo bokst Miss Olsson heel alleen het geluid van een virtuele celloband in elkaar.
Af en toe zit werkelijk alles juist, zoals op “Guilt”. Het klinkt net zoals dat hoort met een tekst als “Oh, it hurts, it hurts so much I want to cry. And when I cry, it hurts so much I want to die.(..) I can be fine if I want to. But what do I want to do?” En dan fluit ze. Wanneer hoor je nog eens een fluitend meisje? Het is niet helemaal perfect, maar de melodie is zo prachtig dat je het haar vergeeft.Het verschil met “Summer”, alweer zo sterk, kon niet groter zijn: echo op de stem, de cello als een snelle zaag ver op de achtergrond, en enkel die titel als tekst. Met een blikken productie die flakkert in de zon als een bewegend spiegeltje, weet ze de vergankelijkheid van de zomer te vangen.
En zo heeft elk nummer zijn eigen kleur en aanpak. Op Ah! staan dingen die er op wijzen dat Olsson als klein meisje naar Madonna of Annie Lennox luisterde (het geslaagde “Dinosaur”), maar ook gladgeproduceerde, diepe celloklanken in de stijl van wat Zoë Keating doet (opener “The Ocean”). “It’s Ok” is zo droog als een woestijnwind en bestaat alleen uit Arabisch aandoende klanken en diepe keelzuchten. Best aangename achtergrondklanken achter een muntthee, maar het hoeft en zal ook nooit op de radio gedraaid worden.
Het zuchtende “Fortune” begint niet op de goede voet, maar heeft zijn momenten dankzij een zangerig lamenterende cellosolo. Jammer genoeg is het merendeel van Olssons stijlexperimenten gewoon niet pittig genoeg. Zoals het bokkende ” Giddy Up!” dat heel even van Björks verre achternicht zou kunnen zijn, maar uiteindelijk nergens heen gaat. En dan is er nog het dreuzelige walvissengedoe van “Goodbye”, en nog wat vulsel dat we meteen weer vergeten zijn.
Jammer, want zo zakt ons eindoordeel over vanAh! alsnog naar beneden. Olsson, die live wel sterk is met haar cello en loopstation, had zich beter beperkt tot een EP met vijf kleppers.
