Toen we albumopener “Pilori” voor de eerste keer hoorden, waren we meteen verkocht. Hier volgen vijf redenen waarom Birds In Row ook uw favoriete hardcoreband van het moment kan worden.
Hun afkomst. Het luidruchtige trio komt níet uit Boston of Washington D.C., waar de muziekscene vergroeid is met punk- en hardcoremuziek, maar wel uit het Franse Laval; een slaapstadje gesitueerd in het landelijke departement Mayenne. God weet op welke manier, maar de bandleden — hun volledige namen houden ze liever geheim en zijn dan ook nergens te vinden — werden op jonge leeftijd zwaar beïnvloed door Amerikaanse bands als Converge en Modern Life Is War. Hardcore verruimde als het ware hun blik op de wereld.
De jonge leeftijd van de band. Hoe oud de drie leden precies zijn, weten we niet. De band was nog maar net opgericht of hij gooide al in 2009 en 2010 hoge oren met de EP’s Rise Of The Phoenix en Cottbus. Passionele hardcore of grove metalpunk? De specialisten zijn er nog steeds niet uit. Maar goed, u en wij hadden Birds In Row al lang als het beste bewaarde geheim van de Franse hardcorescene moeten (er)kennen. Hoog tijd om schade in te halen.
Birds In Row maakt goeie emocore. Waarom? De Fransozen hebben onmetelijk veel gevoel voor melodie, halen keiharde breaks uit de hardcore en zijn niet vies van emotionele screams. Maar eigenlijk tonen ze even goed hoe je als hardcoreband anno 2012 het verschil kan maken: door agressief, intens én emotievol uit te halen. Met You, Me And The Violence — alleen al die titel — krijg je dan ook de ene emotioneel geladen uitbarsting na de andere te verwerken. “Pilori” is de uitschieter, maar ook “There Is Only One Chair In This Room”, “Cages”, Guillotine” en “Walter Freeman” mogen er zijn.
Hun experimenteerdrang. Birds In Row klinkt voor een hardcore punk/ screamoband nog eens gevarieerd ook. Wat dacht u van loodzware down-tempo intermezzo’s (“Last Last Chance” en “Grey Hair”) of een mysterieus, op hiphopritme gestoeld “Cold War Everyday”? De extreem duistere brok “The Illusionist”, dat afgevuurd wordt met helse black metal, of de epische outro “Lovers Have Their Say” zuigen je dan weer helemaal op. Birds In Row is géén kloon van Modern Life Is War, met wie de band al te vaak vergeleken wordt.
You, Me And The Violence is gewoonweg een indrukwekkend debuut. De groteske productie en het al even groteske groepsgeluid maken van de plaat een splinterbom vol frustraties, hoop oplopende emoties en haat die in je gezicht ontploft; een beetje vergelijkbaar met Faith van Rise & Fall, hoewel er wat muzikale verschillen zijn. Wedden dat Birds In Row met zijn Gentse genregenoot in de eindejaarslijstjes terecht komt?
Birds In Row is dus niet alleen spek naar de bek van Modern Life Is War-fans, maar ook aanhangers van pakweg Oathbreaker of Defeater zullen er een vette kluif aan hebben. Waarom Converge een band als Touché Amoré, en niet Birds In Row, meeneemt op Europese tournee, snappen we nog steeds niet.
