Nee, een verrassende plaat kan je With Us Until You’re Dead niet noemen. Waar is de tijd dat Archive nog met ieder nieuw album een zevenmijlssprong leek te maken? Maar laten we het kind niet met het badwater weggooien. Archive blijft een band die u absoluut in huis moet hebben.
Archive een triphopband? Vergeet het. Het staat overal te lezen, maar wie dat schrijft, is in de vorige eeuw blijven hangen. Debuut Londinium was een instant triphopklassieker, maar meteen daarna sloeg de Britse band een andere weg in. Van album tot album hoorde je de ontwikkelingen van het muziekcollectief — Archive noemt zich zo, omdat het geen vaste frontman/vrouw heeft — en met Controlling Crowds kwam het drie jaar geleden tot een voorlopig hoogtepunt. Na tien jaar ontwikkeling zou je het geluid van de band kunnen omschrijven als dat van een uitgesponnen dramatische soundtrack, rauw en emotioneel, inclusief duistere drums en een keur aan verschillende stemmen. Op With Us Until You’re Dead meer van ditzelfde.
Door contractuele perikelen is het Archive nooit gelukt om ook maar een album uit te brengen in Groot-Brittannië. Terwijl hun status in Frankrijk en omstreken gestaag groeide, bleef het thuisland onbewust van hun bestaan. Verlost van alle contracten moet daar met With Us Until You’re Dead verandering in komen. Niet onlogisch dat Darius Keeler en Danny Griffiths, de breinen achter de knoppen, dan ook op dezelfde stroom willen voortdrijven als bij de succesvolle voorganger. Met het gevaar ter plaatse te blijven trappelen.
Het kenmerkende Archive-geluid klinkt op With Us Until You’re Dead uitgebalanceerder en gepolijster dan ooit, er kwam bij de opnamen zelfs een (Belgisch) strijkorkest kijken. Gelukkig betekent dit niet dat de scherpe kantjes er zijn afgeslepen. De rauwe dreunen van drummer Smiley, de opbouwende muzikale dramatiek en de demonen uitschreeuwende stembanden van zanger Pollard Berrier zijn present. De bandleden zijn na twee albums in de huidige bezetting en een paar grote tournees volledig op elkaar ingespeeld. Maar toch is With Us Until You’re Dead geen meesterwerk. Er zit te weinig verrassing in de nieuwe nummers. Het album vloeit over van het ene in het andere, maar niets springt er echt uit. Was een zorgvuldige muzikale opbouw iets waarin Archive in vroeger werk (songs als “Again” of “Lights”) excelleerde, dan mist de nieuwe plaat als geheel dit volkomen.
Over de nummers afzonderlijk echter weinig slechts te melden. Ja, er zijn doorslagjes van eerder werk: “Interlace”, “Stick Me In My Heart” en “Things Going Down” hadden even goed vijf jaar geleden gemaakt kunnen zijn. Maar er is ook ontwikkeling. Zangeres Holly Martin vervoegt de rangen en is na Roya Arab veruit de beste vrouwelijke stem waarmee Archive al werkte. Vooruitgeschoven single “Violently” is misschien net iets te poppy, maar zeker met “Hatchet” verdient ze haar plaats in het collectief. En dan dat strijkorkest: in het heerlijk razende “Conflict” breekt het met zijn eerste intrede de dramatiek helemaal open, het daaropvolgende “Calm Now” is een van de mooiste instrumentale nummers dat Archive al opnam.
Opmerkelijk afwezig in de line-up van Archive is deze keer Rosko John. Controlling Crowds was zijn grote terugkeer bij de band, maar nu blijkt hij alweer te hebben afgehaakt. Nochtans zorgden zijn raps zowel op plaat als tijdens concerten voor een fijne afwisseling. Daarnaast is het ook jammer dat de verschillende stemmen niet samenwerken op With Us Until You’re Dead. De nummers waarin ze dat wel deden op Controlling Crowds of Lights waren nochtans vaak de spannendste. Nu blijft ieder nauw binnen zijn eigen kader. Pollard Berrier en Dave Pen krijgen elk netjes vier nummers, Maria Q en nieuwkomer Holly Martin twee. Een gemiste kans.
Tijd voor een eindbalans. Archive weet niet te verbazen als weleer: het vertrouwde geluid wordt uitgediept, maar daardoor misschien ook wel afgevlakt. Geen enkel nummer komt duidelijk naar voor, With Us Until You’re Dead is een massief geheel. Het goede nieuws daaraan is dat geen enkel nummer opvalt door een mindere kwaliteit. Het niveau blijft op eenzelfde peil. Onze voorspelling is dan ook: met deze plaat wint Archive het Britse publiek moeiteloos voor zich, maar nog een plaat als deze en wij haken af wegens te veel herhaling.
