Verdomme toch. Lag de slotzin voor deze review al enkele weken klaar, dan is hij helemaal niet bruikbaar. Hoe die luidde? “Deze Unplugged versies laten horen dat Welch’ fantastische songs overeind blijven zonder alle bombast.” Maar helaas, niets is minder waar.
Ja, er worden nog steeds MTV Unplugged-sessies opgenomen, al voelt het concept even nineties aan als 2 Unlimited. (Wat had dat gegeven trouwens, “No Limits” op pakweg een banjo.) Geen wonder, aangezien de meest legendarische sessies blijven dateren uit die tijd: Pearl Jam, Dylan, Springsteen weliswaar plugged. Zelfs Mariah Carey deed toen nog mompelen dat ze zonder Swarowski-arrangementen best wel meevalt. Het orgelpunt was eind 1993, toen een trio uit Seattle liet horen wat een meerwaarde stripped down arrangementen in dat format kunnen bieden. Al is de legende toch nog steeds grotendeels te danken aan een welgemikte kogel door het hoofd zes maanden later en de release van de plaat nog eens zes maanden daarna. Some times don’t change.
Dat Florence + The Machine amper net haar tweede plaat uit had toen deze sessie werd opgenomen, is op zich niet opmerkelijk. Indertijd hadden pakweg Hole of Stone Temple Pilots niet noodzakelijk meer kilometers op de teller voor hun sessie. Van de meest barokke pop van het moment vertalen naar een naakte uitvoering lijkt op papier zelfs een goed idee. De uitwerking daarentegen is dat veel minder: dat Florence door de mand valt, is veel gezegd. Maar deze release laat vooral horen dat ze hiervoor nog niet klaar was.
En toch hadden we dit kunnen zien aankomen: live zijn de momenten waarop Welch’ Machine de bombast laat varen de minst overtuigende — al lag dat in de Lungs-tour nog wel iets anders. Ze bouwt haar songs zo fantastisch laag per laag op — Ceremonials blijft een oerkrachtig bewijs daarvan — dat een uitgeklede versie alle spanning en ontlading wegblaast. Haar sterkste songs blijven niet gespaard: “Drumming Song”, “No Light No Light”, zelfs “Cosmic Love” verliezen hun effect, al zijn de bijwijlen clichématige akoestische uitwerkingen en strijkersarrangementen (auch) daar niet vreemd aan. Een opgetrommeld gospelkoor werd niet alleen op het podium wat weggemoffeld.
Waar Welch live doorgaans uw huid voldoende kippenvel voor de rest van het kalenderjaar bezorgt, lopen er nu rillingen van irritatie over de rug. Welch’ imposante deltawerk van een stem kan als enige haar muzikale tempeesten de baas, maar zit de intimistische uitwerkingen van haar songs even gegoten als Annemie Struyfs stem een voorleesverhaal voor het slapengaan. “What The Water Gave Me” wordt op een bepaald moment onbeluisterbaar door keelklanken die een kudde bizons met doodsangst in de ogen een canyon zou doen afrennen.
Geen toeval dat “Breaking Down”, een van pathos gespeend buitenbeentje van op Ceremonials, hier wel werkt, en zelfs beter dan op plaat. Maar ook het onverwoestbare “Dog Days Are Over” en “Shake It Out”, een anthem zoals ze zelden geschreven worden vandaag, blijven overeind. Eerder is Josh Homme al wat meubels komen redden op de verfrissende cover van “Jackson”, vooral bekend van het Johnny en June Carter Cash duet. Het laat even de veelzijdigheid van Florence + The Machine horen, die deze MTV Unplugged zou moeten bewijzen. En die ze op haar debuut Lungs nog florissant zelf bewees, met “Kiss With A Fist” of “Girl With One Eye”. Nu lijken er echter donkere wolken van een one trick pony in de verte op te doemen.
Al werd dat na de tweede plaat van Muse, die andere band grossierend in mainstream barok, ook gezegd en kijk hoe dat geëvolueerd is. Laten we dus vooral geen te grote conclusies aan deze MTV Unplugged vastknopen. Deze plaat wordt niet bepaald om diens creatieve meerwaarde gereleaset, volop in het momentum dat Ceremonials gecreëerd heeft. Alleen is het wat pijnlijk en ironisch dat de eerste officiële liveplaat van Florence + The Machine een afknapper is, terwijl ze net een van de live-acts van het moment zijn.
Uw (pn) zal deze livekater alvast doorspoelen op Werchter op zondag 1 juli (zondagtickets en combitickets zijn echter al uitverkocht) en de Lotto Arena op 25 november (zo goed als uitverkocht).
