Eerst en vooral een kleine test: als we op nonchalante wijze de
naam The
Beatles op u loslaten, welke titels schieten u dan meteen door
het hoofd? We twijfelen er niet aan dat u nu een instant salvo aan
klinkende songs te verduren krijgt. Nog minder twijfelen we eraan
dat pakweg ‘Don’t Pass Me By’, ‘Act Naturally’ en ‘Good Night’ daar
meer dan waarschijnlijk geen deel van uitmaken.
Voor u het schaamrood op de kaken krijgt omdat u moet toegeven
nog nooit van deze nummers gehoord te hebben en zich voorbereidt om
de titel Beatlefreak van uw Facebookprofiel te schrappen:
het is absoluut normaal dat u deze tracks niet kent. Ze werden
namelijk stuk voor stuk ingezongen door niemand minder dan Richard
Starkey, oftewel Ringo Starr, oftewel de man wiens reukorgaan
groter was dan zijn zangtalent. En dit alles al in 1962.
Waarom we u op zo’n uiterst geniepige wijze een loer draaien?
Omdat we er maar niet over kunnen dat de brave man vijftig jaar
later, op 72-jarige leeftijd, besluit om nog maar eens een
solo-album uit te brengen. Het zeventiende, alstublieft! Ging het
biljarten hem de keel uithangen of kon hij niet meer mee met het
manillen bij de maandelijkse kiekenkaarting, wie
zal het zeggen. ‘Ringo 2012’ is een feit, en noch mevrouw Ringo,
noch de kleinkinderen hebben blijkbaar pépé kunnen
overtuigen dat een moestuin met zelfgekweekte worteltjes misschien
wel een aangenamer tijdverdrijf zou zijn.
We raden het niet aan, maar we kunnen ons voorstellen dat er van
die die-hard Beatlefans zijn die koste wat kost alles
willen horen wat één der halfgoden uitbrengt. In dat geval, hier
het goede nieuws: ‘Ringo 2012’ bevat slechts 9 nummers, samen goed
voor net geen 29 minuten, euhm… muziek. En dat is meteen ook het
beste wat erover te zeggen valt. De plaat steekt tegen vanaf
seconde 1 tot de allerlaatste noot is weggestorven. De productie
(door Ringo zelf) is platter dan een pot Danone: de zang is toon-
en emotieloos en voor het schrijven van de teksten gaat zonder
morren alle lof naar Hopla het konijn. Kijk ook maar eens naar de
hoes en u weet al genoeg. Een gepensioneerde die het V-teken maakt,
gekleed in een hoodie en baskets, en met een gesp aan zijn
riem in de vorm van een vredesteken. Als dat geen UH-OH in
fluoletters doet opdoemen in uw frontale hersenkwab…
Alle angsten worden ruimschoots bevestigd wanneer Ringo
binnenstoomt met ‘Anthem’, een marcheerlied waarin meneer Starr
karamellenverzen langs onze oren pardoeft tot we er blauw
van zien – en dit vijf fucking minuten aan een stuk. “This
is an anthem/ for peace and love/ we’ve got to keep trying/ we
can’t give up” – lekker origineel en prachtig gerijmd ook nog. Tien
op tien voor ons Ringo. Spijtig dat de summer of
love al meer dan veertig jaar voorbij is.
Het wordt er niet beter op. Met ‘Wings’ en ‘Step Lightly’ doet
de man iets wonderlijks: zichzelf coveren. Jammer genoeg daarom
niet beter. Bij de ooh-la-la-la‘s op ‘In
Liverpool’, een compleet mislukte poging tot nostalgie samen met
Eurythmic
Dave Stewart, gaan we volledig buiten onze wil een potje handjes
draaien; ‘Samba’ staat dan weer garant voor dansplezier met Ringo
tot u erbij neervalt. Zoveel onversneden fun, hoe kan een
mens het aan! Geen erg dat zinnen als “we go hand in hand/ backing
up the band/ put this on the sand/ understand I love you” uit de
mond van een 72-jarige pee ietwat klinken als vetzakkerij. We
kennen Ringo ondertussen. Hij peinst daar zelfs niet over.
Is er dan geen soelaas te vinden tussen de geforceerde
reggae-lickjes en de stroperige gitaarsolo’s? ‘Think it over’ – een
nummer van Buddy Holly – geeft ons hoop, maar helaas! Starrs versie
herinnert er ons enkel aan hoe lang Buddy eigenlijk wel al onder de
zoden ligt. Hetzelfde voor de blues-folk traditional ‘Rock Island
Line’, in het verleden met verve gebracht door onder andere
blueslegende Lead Belly en skifflekoning Lonnie Donegan.
Eagles-gitarist Joe Walsh probeert nog in de intro, maar vanaf de
eerste door Ringo gezongen noot is het sprookje voorbij.
Toegegeven, je moet het maar doen: een rockabilly classic opdreunen
als was het ‘Jantje zag eens pruimen hangen’.
Heeft u heel ‘Ringo 2012’ doorgesparteld, dan wensen wij u van
harte proficiat en hopen we dat u ook niet, net als wij, een licht
opgeblazen gevoel heeft als na het eten van te veel en te zoete
nonnenbillen. Wat ons betreft mag Ringo Starr zijn twee
gerimpelde handjes kussen dat zijn naam – tot in de eeuwigheid –
verbonden blijft aan het meest invloedrijke kwartet dat ooit in
muziekland zijn tenten opsloeg, zoniet kwam er geen halve
schurftige kat naar dit soort gelul luisteren. Maar ja, als
ex-Beatle mag je nu eenmaal alles. Wedden dat Pete Best toch maar
mooi z’n kas zit op te vreten? Het ietsepietsje krediet dat we dan
nog aan zijne Sympathieke Simpelheid geven, heeft hij te danken aan
het feit dat hij zo’n eeuwige goedzak is gebleven. Getuige de
welgemeende, diepzinnige boodschap op zijn website: “I’m full of
love and I feel peaceful, I hope you are too”. Oh, zo schoon.
Eat that, Nelson Mandela.
