Wie beweert dat 2011 een slecht jaar was voor metalmuziek, heeft op een andere planeet geleefd. Ook de Belgen verging het goed. De bewijzen.
- Machine Head :: Unto The Locust The Blackening overklassen leek een onmogelijke opdracht, maar Robb Flynn en zijn kompanen slaagden er toch in moderne thrash metal naar nieuwe hoogten te stuwen. Machine Head is meteen ook de beste liveband van het jaar.
- Steven Wilson :: Grace For Drowning Wie anders dan Porcupine Tree-mastermind Steven Wilson kan de beste progplaat van 2011 geschreven hebben. Jazzfusion, softe rock, industrial, triphop, filmmuziek, symfonische en progressieve rock, noem maar op. Wilson kan elk genre aan. Het is nu al uitkijken geblazen naar zijn passage in de AB volgend jaar.
- Opeth :: Heritage Een death metalband die zijn grunts, bulderende gitaren en drumbombardementen overboord gooit voor jazzexperimenten, subtiele progrock en exotische elementen? Het kan! Opeth 2.0 sloeg enkele die-hardfans met verstomming, maar blijft een verbluffend mooie trip naar de lang vervlogen hoogdagen van de progressieve rock.
- Mastodon :: The Hunter Nog een metalband die blijft barsten van de creativiteit. Mastodons progressieve sludge valt tegenwoordig softer uit en spreekt dan ook een steeds groter publiek aan, maar blijft intelligente metal. Mastodon wordt groot, heel groot.
- Oathbreaker :: Maelstrom Holy shit! schoot ons te binnen tijdens de eerste luisterbeurt van “Origin”. Onze landgenoten van Oathbreaker brachten een van de meest opmerkelijke hardcoredebuten van de laatste jaren uit. Donkere, melodische hardcore met een verpletterende impact. Een emotionele maalstrom waar hardcore- en metalfans al lang op zaten te wachten. Maelstrom is nog steeds niet uit onze cd-speler te krijgen.
- Amatorski :: TBC Acht broze, bloedmooie en mysterieuze nummers: meer heeft Amatorski niet nodig om een verslavend plaatje te maken. TBC duurt geen seconde te lang. Muziek tot de pure essentie herleid. Een Belgisch pareltje om niet gauw te vergeten.
- Wolves In The Throne Room :: Celestial Lineage Een black metalband die menselijker klonk dan de gemiddelde Scandinavische genregenoten: vijf jaar geleden konden we onze oren niet geloven. WITTR wijkt op zijn vierde plaat nauwelijks af van zijn atmosferische black metal, maar blijft toch vriend en vijand verbazen. Il faut le faire.
- Insomnium :: One For Sorrow Het Finse Insomnium slaagt er al jaren in om met frisse albums een uitgeleefd genre als melodische death metal nieuw leven in te blazen. One For Sorrow is het voorlopige hoogtepunt. Met de harmonieuze mix van doomgeladen emotie, woeste metal en in melancholie gedrenkte schoonheid was In Flames al gauw vergeten. De achtervolging op Dark Tranquility en Mors Principium Est is ingezet.
- Steak Number Eight :: All Is Chaos Alleen al omwille van hun leeftijd en de verwoestende eerste helft van de plaat verdienen deze Belgische jonkies een vermelding. Steak Number Eight is nu al een strakke liveband en de hoop voor postmetalfans in deze bange dagen. Nu nog internationaal potten breken.
- Liturgy :: Aesthetica Neen, Liturgy vindt u hier niet omwille van frontman Hunter Hunt-Hendrix’ opmerkelijke naam of attitude of omdat de Amerikaanse de recentste exploot is van de door Pitchfork geliefde intelligente black metalstroming. Liturgy maakt gewoonweg beestige metalnummers en schuwt daarbij geen mathrock- en noise-invloeden, en daar waren wel al meer dan tevreden mee.
