De
vorige keer dat we K’s Choice aan het werk zagen, is amper negen
maand geleden, toen de band de AB in Brussel onveilig kwam maken
met de ‘Echo Mountain’-tour. Wij spreken van ‘onveilig’ omdat we
bij momenten ei zo na werden verpletterd onder enthousiast pogoënde
manwijven, wat overigens de ambiance alleen maar ten goede
kwam.
Dat er in Brugge geen sprake zal zijn van zulke oneerbare
praktijken, wordt al meteen duidelijk als we de adembenemend mooie
Stadsschouwburg betreden en plaats nemen in onze luxueuze fauteuil
van rode pluche – op de eerste rij dan nog! Staanplaatsen zijn er
niet, het beleefd wachtende publiek spreekt in fluistertonen en de
opstelling op het podium is bijna Spartaans: een stuk of wat
akoestische gitaren, een piano en wat microfoons – trek daar maar
eens uw plan mee. Er staan zelfs geen stoelen tegen de smaakvolle
backdrop, waarop het silhouet van de bewuste Echo
Mountain, gelegen in het zonnige California, is afgebeeld. Onder
gedisciplineerd applaus betreden Sarah (op blote voeten!), Gert en
pianist Reinout Swinnen het podium om zich neer te vlijen op een
paar veredelde sinaasappelkisten. Dát noemen wij nu eens geen
capsones hebben.
Met het breekbare ‘Killing Dragons’, dat op de tweede cd van ‘Echo
Mountain’ te vinden is, sleurt deze light-versie van de band ons
meteen mee in die intieme, uitgeklede sfeer. We zijn gekomen voor
de zalige stemmen, voor de perfecte harmonieën die broer en zus zo
naadloos op elkaar weten te borduren, en we worden niet
teleurgesteld. De hoge tenorstem van newbie Swinnen is ook
echt een meerwaarde. Oogjes dicht en genieten maar. Zowat de volle
veertig minuten tot aan de pauze zijn een traktatie van akoestisch
stemmenspel, begeleid op gitaar en piano, waarbij we de meeste
nummers herkennen van op ‘Little Echoes’, o.a. ‘Come Live the
Life’, ‘If this isn’t Right’ en twee nieuwe songs, speciaal voor
dit album geschreven. Het meest elektrische dat we te horen
krijgen, is een lapsteel en eens een verdwaalde Fender Telecaster,
maar het stoort van geen kanten. Spijtig dat we met de afsluiter,
disco-standaard ‘I’m so Excited’, even stevig weer met de voeten op
de grond gekwakt worden. Een reeds aanwezige, onverklaarbare afkeer
voor de ukelele groeit hier onvermijdelijk uit tot een niet te
onderschatten trauma. Gert doet zijn best om de boel wat op te
leuken met een Dylan-achtige solo op zijn mondharmonica (Dylan en
disco? – heb toch medelijden!); het publiek klapt netjes mee op de
maat maar het is voor ons al lang goed. Schoenmaker, blijf bij
je leest, durven we via telepathie richting podium
denken.
Gelukkig kunnen we in de tweede helft recupereren met een mix van
eigen materiaal (o.a. ‘If you’re not Scared’ en ‘River to the Moon’
van Gerts band Woodface) en enkele zeer geslaagde covers, waarbij
Damien Rice’s ‘Cannonball’ en Radioheads ‘No Surprises’ geschreven
lijken te zijn voor de dame blanche met
kiezelsteentjes-stem van Sarah. We vergeten snel het vreemde
lied dat Sarah en Gert schreven als achtergrond bij een
documentaire over poolreiziger Dixie Dansercoer (“Zijn er hier nog
ijsberen in de zaal?”) als het trio afsluit met ‘Message to my
Girl’ van Split Enz, oftewel Crowded House in embryonaal stadium –
als we heel eerlijk mogen zijn een beetje een favoriet. Het tamme
Brugse publiek begint blijkbaar eindelijk zijn Straffe Hendrik wat
in het kopke te voelen, want nu pas klinkt er hier en daar wat
gefluit en een voorzichtige woehoe, kwestie van toch nog
een bisnummertje los te krijgen. We krijgen er drie, waarvan
oudgediende ‘My Heart’ vooral zeer geapprecieerd wordt.
Na afloop horen we her en der wat geweeklaag van die-hard
K’s Choice-fans, die ontsteld zijn omdat er geen gelegenheid was om
luidkeels mee te kreunen met ‘Not an Addict’ en andere klassiekers,
maar we hebben er niet echt compassie mee. ‘Little Echoes’ serveert
wat het belooft: een afgeslankte versie van de full band,
met bitter weinig kleren aan. Wie de moeite niet heeft gedaan om
even naar de site te surfen op voorhand, heeft dat enkel aan
zichzelf te danken. Toegegeven, de keuze van sommige nummers op de
setlist doet ons ook wel in het haar krabben, maar dit wordt
ruimschoots goedgemaakt door het niet-te-schatten vocale werk en de
loepzuivere akoestische uitvoering van de andere nummers, en dit
met een minimum aan technologische blabla. Zo zijn we dan
ook wel weer: er is meer nodig dan één onnozele ukelele om ons uit
balans te brengen!
‘Little Echoes’ van K’s Choice is uit bij Wallaby
Records
