Vergeet Phoenix. Vergeet Calvin Harris. Vergeet Hot Chip. Er komt dit najaar een frisse wind aangewaaid want met The Shoes is de nieuwste electropopsensatie door de hyperadar gesignaleerd. Voor de meesten is het Franse duo nog een nobele onbekende, maar toch schuimt Guillaume Brière en Benjamin Lebeau’s eerste langspeler, Crack My Bones, de hele blogwereld af. Het antwoord op de Britse popbandjes die om de haverklap komen bovendraven.
Pianodeuntjes, euforische synths, hoekige baslijnen én een plat accent met zo’n boertige bijklank dat zelfs de inwoners van Antwerpen er jaloers op zouden zijn. Die beschrijving lijkt in eerste instantie gestolen uit de biografie van één van de vele bands die zich in de hipste wijken van pakweg Londen of New York voortplanten. The Shoes zijn echter ver van Brits, noch proberen ze als Mike Skinner te klinken of verhuisden ze naar de overkant van het kanaal om inspiratie op te doen. Wél beschikken Brière en Lebeau over een meesterbrein waarmee ze tien ontzettend catchy popsongs uit hun hoed wisten te toveren.
Over die schrijversgave beschikt het duo overigens al langer. Zes jaar geleden werd het duo vooruitgeschoven als de toekomst van de Franse popmuziek toen ze met The Film potten braken in eigen land. "Can You Touch Me" was een bescheiden hitje dat werd opgepikt door de populaire voetbalgame FIFA 2006 en ook Peugeot gebruikte het nummer in een reclamespot. Dit zou een sprookje worden voor Bretoenen, tot problemen binnen de band en met het management roet in het eten gooide. "The Shoes is onze wraak voor de problemen in het verleden. Het moet niet altijd proper binnen de lijntjes zijn. We houden wel van revanche."
Shakira
Wraakzucht, daar draait het om, dus zetten Brière en Lebeau hun tegenaanval in. "Aanvankelijk was het zoeken naar een geschikt geluid en dat duurde even. Maar mede dankzij verschillende samenwerkingen met andere artiesten en muzikale ontdekkingen die we destijds deden, vonden we stilaan onze weg." Gitaren schuiven The Shoes naar de achtergrond en vooral elektronica is prominent aanwezig op Crack My Bones. "Die voorliefde voor electro is er altijd geweest. We vinden in elektronische muziek de vrijheid die andere genres ons niet toelaten. En die ruimte om nummers te schrijven is het meest belangrijke voor ons. Aangezien we een homestudio hebben moesten we ons ook niet dagelijks verplaatsen om aan de plaat te sleutelen. We werkten voor The Shoes wanneer en hoe we dat wilden. Zolang we ons er maar goed bij voelden."
Het duo stond in het prille begin van The Shoes bekend voor zijn remixes en productiewerk. Zo namen ze onlangs zelfs Shakira onder de loep, maar toch besloten ze hun eigen lot in handen van Lexxx (Crystal Castles, Golden Silver, …) over te laten. "Producers zijn controlefreaks en ook wij zouden moeite hebben om onze eigen knoop door te hakken. We zochten iemand die beslissingen in onze plaats kon nemen, iemand die weet wat goed is voor de band en wat we zeker achterwege moesten laten. Daar waren wij zelf niet tot in staat. We zijn té perfectionistisch op dat vlak."
Het vuilnis
Maar hoe maakten The Shoes de overgang van producers naar songwriters? "We hebben afgezien. Het schrijven van de nummers duurde lang en de weg was hard. We beschikken niet over hetzelfde talent als bepaalde muzikanten die in vijftien minuten een topsong in elkaar kunnen knutselen." De twee zijn naar eigen zeggen geen rastalenten, maar zijn wel flink op weg de wereld te veroveren. "We zijn allebei heel sociale mensen. Misschien is dat wel de sleutel tot het succes. Zonder na te denken beginnen we met iedereen te praten en voor we het weten staan er belangrijke mensen uit de muziekindustrie voor onze neus. Heel onze crew bijvoorbeeld hebben we in Londen leren kennen."
En het gaat snel: intussen wordt de band in één adem met de landgenoten van Phoenix genoemd. "We halen onze inspiratie overal, maar vooral de geschiedenis van Britse muziek heeft een bepaalde rol gespeeld", voegt de band er nog aan toe. Meteen de reden waarom ze met Esser en Cocknbullkid enkele oude – Britse – bekenden tussen het vuilnis hebben weggehaald. "Eigenlijk konden we niet anders, we moesten wel echte zangers zoeken. Teksten schrijven is niets voor ons en live zingen we enkel uit noodzaak omdat we slechts af en toe met gastzangers spelen. Bovendien zijn wij Fransmannen hé, je weet toch hoe slecht wij, Fransen, Engels praten?"
