Terwijl u elke werkdag met lood in de schoenen naar uw muffe kantoorjob sloft, luistert naar het gezemel van dodelijk verveelde proffen en docenten of stijf van de stress als ploetermoeder door het leven banjert, deelt de Gentse Arlett Vereecke in The Golden State haar leven met ruige rockers, losgeslagen pornosterren, exotische slangen en schoothondjes op coke.
Het onwaarschijnlijke leven van een Vlaamse tussen de rocksterren, zo luidt de ondertitel van de door Bart Cop opgetekende belevenissen van deze pittige dame. Een schaamteloze gold digger is Arlett Vereecke allerminst: van jongs af heeft de zelfverklaarde Queen of Rock een rebelse inslag, en pinnige nonnen, strafwerk en een ontluikende liefde voor The Beatles doen haar beseffen dat de schoolbanken tijdverspilling zijn. Ze werkt zich clever op en komt via platenfirma Barclay Records terecht bij Richard Bransons Virgin in Londen, maar algauw verkast ze naar het zonnigere L.A., waar ze nu al 30 jaar woont. Daar maakt ze de sprong van promomeisje naar Hollywoodcorrespondente voor Joepie en Dag Allemaal en ze staat er onder meer in voor de pr van Van Halens David Lee Roth en Guns N’ Roses.
Het boek bevat een schat aan wervelende anekdotes die met een flinke portie schwung en panache worden verteld. De verhalen over pussy magnet David Lee Roth (levensmotto: “Duik in het zwembad, we zullen achteraf wel zien of er water in staat”) of Guns zijn uiterst vermakelijk. Lees hoe Arlett volledig van haar sokken wordt geblazen bij de allereerste ontmoeting met de flamboyante frontman David Lee Roth. Verkneukel je aan het feit dat het befaamde M&M-verhaal van Van Halen (op hun rider stond dat er in een bokaal M&M’s geen bruine exemplaren mochten zitten, op straffe van annulering van het optreden) eigenlijk een veiligheidsmaatregel was.
Boeiend is de periode toen Guns N’ Roses (straattuig op schoolreis, zoals de ondertitel van het hoofdstuk aangeeft) aan het begin van de doorbraak stond en met 5 pond per dag per Gunslid in Londen moest zien rond te komen. Quasi achteloos vertelt ze hoe het raadselachtige gitaarwonder Slash de deur van haar Californische woonst platloopt en er een poosje verblijft met zijn zeventien slangen en een knoert van een heroïneverslaving of hoe pijn in het hol Axl Rose een Britse recensent afzeikt door… diens bureau onder te zeiken. We houden ons hart vast voor de dag dat de rosse schreeuwlelijk alsnog de goddeaubespreking van Chinese Democracy onder ogen krijgt.
Het bizarre interview met de toen 21-jarige Michael Jackson, de amusante anekdotes over rockgiganten als Dave Mustaine of Steve Vai, het niet altijd flatterende beeld van Scott Weiland of ijdeltuit Lars Ulrich, ze zijn het onthouden waard. Verder worden enkele straffe stoten van Mötley Crüe opgedist maar voor veel meer over het wel en wee van dit zootje ongeregeld, kunt u terecht bij het voortreffelijke The Dirt.
Ook enfant terrible Marie-Christine, de halfzus van koning Albert II passeert de revue. Eens om de zoveel tijd wordt deze — geeuw — adellijke juffer door de Vlaamse pers, van Telefacts tot Humo, opgerakeld om dan weer een aantal jaren in de vergetelheid te sukkelen.
Al dan niet wat aangedikt, Rock Starlett is een kroniek uit het epicentrum van de Amerikaanse hardrock, waarbij de lezer in het decadente L.A. van de jaren tachtig en begin jaren negentig wordt ondergedompeld. De (nu ja, niet altijd) nuchtere Vlaamse steekt schril af tegen de doldrieste rockers en hun relationele besognes en ze moet vaak — zo gaat dat in de buurt van narcistische rocksterren op testosteron, sloten Jack Daniel’s, kruidensigaret of straffer spul — ijlings aan damage control doen. Arlett heeft het als vrouw niet onder de markt in een mannenwereld (Gunsgitarist Izzy Stradlin: “We werken niet samen met vrouwen”) maar ze staat haar.. euh… mannetje. Tussen groupies working their way up, pornosterren (“Never trust a porn queen under the table”, luidt het ergens), zich suf neukende rockgoden en ontelbare drank- en seksbacchanalen door, lost ze niks over haar eigen seksuele leven en relaties. Over haar drank- en sporadische druggebruik is ze iets opener.
In de stortvloed van krasse lotgevallen is niet elk verhaal even beklijvend. Een aantal herhalingen (bijvoorbeeld over de urenlange nachtelijke monologen die driftkikker Axl Rose aan de telefoon afsteekt) ontsieren het slot van het boek wat en hier en daar is een zin vrij schoolopstel-achtig. Hoewel de humor in het boek geslaagd is, klinken sommige grapjes wat geforceerd en ook de bespiegelingen over de instortende muziekindustrie worden helaas vrij vlug afgehaspeld. Verder had nauwgezet redigeerwerk de soms storende fouten in namen (“Ringo Star”, “Rod Steward”) grondiger aangepakt.
Laat dit geen al te groot bezwaar zijn: de literaire waarde van biografieën als Rock Starlett is minder van tel en het boek is bewust laagdrempelig. De levenslust spat daarentegen driftig in het rond. Rock Starlett doet wat het moet doen: het verlangen om stevig in het leven te bijten, aanwakkeren. Naderhand hebben we, in een bui van nostalgie verkerend, weer eens een paar legendarische hardrockalbums afgestoft: u had ons moeten zien te keer gaan op de verklankte levensblijheid van Van Halens 1984 (“Panamaaaaaaaaa”) en de ongelikte Gunsstomp Appetite For Destruction. Those were the days!
