Mexican Summer, 2010
Wie tegenwoordig het wereldwijde web afschuimt op zoek naar
Tamaryn, kan geen interview of recensie vinden waar de termen
‘etherisch’ en ‘atmosferische shoegaze’ niet even kwistig worden
rondgestrooid als de beledigingen tijdens een doorsnee
familiebanket. Ik kom dan maar meteen terzake, beste
muziekliefhebber, want ik beschouw mezelf als een volbloed
shoegazer.
Wanneer de laatste zonnestralen verdwenen zijn en herfst en
winter weer door het land waren, doe ik ’s avonds de gordijnen
dicht en laat ik Slowdive door de boxen galmen. Twee jaar geleden
was deze meid op Pukkelpop een van de gekken die naar de
onmenselijk luide wall of sound van My Bloody Valentine
stonden te luisteren (gewapend met oordoppen van gewapend beton
welteverstaan). Ik krimp dan ook ineen wanneer shoegaze wordt
afgedaan als een neurotisch genre voor wankelmoedige navelstaarders
en triestige plantjes die in hun zwarte outfits wat voor zich uit
staan te staren.
Ergens zit daar natuurlijk een grond van waarheid in. Ook
Tamaryn produceert geen deuntjes voor vrolijke Fransen of
surfer dudes. En wie van knetterende gitaarrifs of
opzwepende dansritmes houdt laat het genre ook maar beter links
liggen, en gaat nu zijn discoschoenen oppoetsen. Maar wie laat op
zondagavond al eens voor de radio blijft hangen om van Duyster te
genieten, lees vooral verder, want met ‘The Waves’ heeft Tamaryn
een debuutplaat afgeleverd die de grijze Belgische wintermaanden
wat draaglijker kunnen maken.
Tamaryn is een duo uit San Francisco. Het bestaat enerzijds uit
Tamaryn zelf, die de vocals verzorgt, en anderzijds uit Rex John
Shelverton, die zich opwerpt als multi-instrumentalist en producer.
De zangeres heeft er al een hobbelig parcours opzitten dat begint
in Nieuw-Zeeland, waar ze tot haar zevende woonde met haar moeder.
Op haar dertiende liep ze van huis weg en zwierf ze rond in
Amerika, tot ze in New York terechtkwam waar ze tien jaar zou
verblijven.
Tegenwoordig is ze echter terug te vinden in San Francisco als
secretaresse bij een psychiater waar ze “interessante mensen
ontmoet en veel bijleert over drugs”. Haar levenswandel en
omzwervingen getuigen niet echt van stabiliteit, en die onrust vind
je in zekere zin ook terug op haar album, zoals in het nummer
‘Sandstone’ waar dezelfde sample doorheen pulseert en later
gezelschap krijgt van een krijsende gitaar en het hypnotiserende
stemgeluid van Tamaryn.
De tracks die het sterkst bijblijven zijn ‘The Waves’ en ‘Love
Fade’, die meteen ook het meest weg hebben van een klassiek
(dream)popnummer en zowaar over een catchy refrein beschikken. Het
zijn nummers die je wakker schudden nadat je door ‘Haze Interior’
zachtjes in slaap bent gefluisterd of je blik op oneindig is beland
tijdens ‘Choirs of Winter’. De meerderheid van de songs hebben
immers het traag, slepend ritme dat zo typerend is voor het genre.
Tamaryns lage hese stem vormt echter steeds de boventoon en is te
aanwezig om te blijven stilstaan bij het shoegaze hokje. De teksten
zijn gelukkig ook niet onverstaanbaar gemurmeld en verdwijnen niet
onder dubbele lagen geluidseffecten of echo’s.
Wie de songtitels op een rijtje zet, zal het niet verbazen dat
ze de teksten voor haar nummers op het strand schreef (denk eerder
aan de grijze Vlaamse kust dan aan de zonovergoten Californische
zandstranden). En inderdaad, er hangt een mistige, schemerige sfeer
doorheen de nummers die bijwijlen doen denken aan een ijzige
winterversie van Beach House.
Is er dan geen enkel punt van kritiek? Tuurlijk wel. Vrolijk
word je er niet bepaald van en de keuze van de songtitels (‘Coral
Flower’, ‘Sandstone’…) verwacht men eerder terug op een album van
Enya. Qua opzet is het ook niet bijster origineel, het is allemaal
wel al eens gedaan door andere en meer memorabele groepen, maar wie
kan het wat schelen als het eindresultaat retegoed is? In een
interview met The Line of Best Fit laat Tamaryn weten dat het haar
menens is: “Veel recensenten vergelijken ons met groepen als
Siouxsie & The Banshees, Mazzy Star en My Bloody Valentine.
[…] Er zit veel ziel in mijn muziek en ik probeer niemand te
imiteren. Maar godzijdank dat ze ons niet vergelijken met een
vreselijke blogband, maar met de beste groepen allertijden”. Ik zou
het zelf niet beter kunnen zeggen.
