Geen discussie mogelijk: de Britse Joe Jackson schreef over een periode van meer dan 30 jaar enkele van de mooiste liedjes uit de geschiedenis van de popmuziek en heeft een zodanig uitpuilende songcatalogus dat hij zich live elke avond opnieuw l’embarras du choix kan permitteren. Zijn concert in de AB was net geen wereldklasse, al liepen wij na afloop toch op wolkjes naar huis.
Jackson schoot immers meteen met zijn eerste song, “It’s Different For Girls”, recht in de roos: alleen, achter zijn piano, speelde hij een naakte maar o zo mooie versie van zijn eigen klassieker. Dat beloofde voor de rest van de avond. En ja, het plaatje klopte nog vollediger toen Jacksons twee prima medemuzikanten, een drummer en een bassist van zijn originele band uit de vroege jaren tachtig, de sound kwamen verstevigen tot een cocktail van funk, jazz en rock waar wij vooralsnog niet van terughadden.
Misschien plukte Jackson net dat ietsje te vaak uit Rain, zijn voorlopig laatste plaat uit 2008; anderzijds spatte het spelplezier er bij de drie heren in gensters van af. Dit was geen moeilijkdoenerij, dit was pure, ongebreidelde fun, zoals toen Jackson bijvoorbeeld met enige humor een song uit ongeveer 1890 aankondigde — zijn “Fools In Love” uit 1979 — en de loepzuivere samenzang van het trio ons trof als een pijl van Cupido. Meer van dit, we willen meer van dit!
Gelukkig bediende de flegmatieke zanger ons meteen op onze wenken met de zwoele ritmes van “Chinatown” uit Night And Day (1982), een plaat die alom wordt beschouwd als zijn absolute hoogtepunt — al blijven wijzweren bij Body And Soul, maar soit. Toch staan wij niet alleen met die appreciatie voor laatst genoemde plaat: een onverlaat uit de zaal waagde het immers om “Be My Number Two” aan te vragen. Laconieke reactie van Jackson: “We don’t do requests, go to a hotel lounge.”
Waarna hij zijn twee medemuzikanten even wandelen stuurde en hij een cover speelde van Graham Parker, een muzikant die eind jaren zeventig steevast in één adem genoemd werd met Elvis Costello en Jackson zelf. Maar het echte kippenvel kwam pas toen Jackson, moederziel alleen achter zijn piano, zijn eigen, op zich al prachtige “Real Men” — alweer uit Night And Day — uitbeende tot de pure essentie en de voltallige zaal het refrein zachtjes, ingehouden meezong. Dit was klasse in voorpaginaletters.
Volgde, weer in de voltallige bezetting, een song uit Laughter And Lust (1991) en toen trok Jackson er al — veel te vroeg — de stekker uit met een vrij getrouwe versie van zijn doorbraaksingle “Is She Really Going Out With Him”. Buiten de waard gerekend natuurlijk. De (uitverkochte) zaal vroeg en kreeg middels een oorverdovend applaus de broodnodige bissen: eerst een cover uit de jaren zestig waarvan de naam ons nu even ontschiet, daarna ’s mans eigen, klassiek geworden “Stepping Out”.
Als kers op de taart gaf Jackson ons nog solo, op piano, een prachtige, doorleefde en intens mooie versie mee van zijn bloedmooie “Hometown” — een van de tien mooiste liedjes die ooit uit de pen van een sterveling kropen — maar daarna was het echt gedaan. Lichtjes betoverd keerden wij richting ons logeeradres, piekerend over Gewichtige Zaken als inspiratie, la condition humaine, escapisme en de troost die enkel steen- en steengoede muziek een mens kan geven. Joe Jackson live in de AB gaf zowel stroomstoten aan je ziel als dat hij hem meermaals weldadig masseerde. Er zijn al concerten voor minder uitverkocht.
