Jagjaguwar, 2010.
Black
Mountain behoort vast en zeker tot een van de ontdekkingen van
het voormalige festivalseizoen. Zo waren deze Canadezen in ons land
te bewonderen op het Cactusfestival en Dour. Ondergetekende zag hen
op dat laatste festival en werd van haar sokken geblazen door de
flarden blues, folk en psychedelica die wonderlijk door elkaar
geweven werden. Na ‘Black Mountain’ en ‘In the Future’ werd het
tijd voor hun derde langspeler. Het resultaat is een nog bredere
mengelmoes van muziekgenres, een afwisseling van harde blues met
innemende melancholie en de opvallende en minder gewaagde keuze
voor compactheid, wat desalniettemin een droom van een plaat
oplevert.
Compactheid, inderdaad. Waar ‘In the Future’ nog gekenmerkt werd
door nummers die in ware psychedelische stijl soms een zweverige
zestien minuten bereikten (denk maar aan ‘Bright Lights’, of het
prachtige ‘Tyrants’ dat met zijn acht minuten ook wel tellen kan),
houdt ‘Wilderness Heart’ een gemiddelde van een minuut of vier aan.
Een commercieel gerichte keuze of het begin van een ware
stijlbreuk? Hun antwoord neigt eerder naar dat laatste. Een andere
richting uit, met een waaier aan nieuwe invloeden tot gevolg.
Hoezeer de hypnotiserend lange duur van vroegere nummers ook
bekoorde, deze nieuwe aanpak levert ook heel wat pareltjes
af.
Neem nu ‘Radiant Hearts’. “Yet the hardest
truth to believe/That all is worth,
and all that is gained/Could never replace the
most beautiful things/That brought you so close
to my heart” klinkt an sich als je
alledaagse liefdesverklaring. De sfeer van ‘Radiant Hearts’ gaat
echter veel verder dan dat. Getuige hiervan is de magische
samenzang van Amber Webber en Stephen McBean, die op geen enkel
ander nummer op de plaat zo mooi tot uiting komt als hier. Het
zorgt eens te meer voor melancholieke lieflijkheid die ronduit
betovert.
Reeds in plaatopener ‘The Hair Song’ wordt het effect van de
samenzang bewezen. “Children having fun with the blues”,
zingt men. Veelzijdigheid troef, want na het vrolijke (of zeg maar
lichtvoetige) popnummer ‘The Hair Song’ volgen de eerste
psychedelische noten. ‘Old Fangs’ zit bedwelmend strak ineen,
dreigend en bijtend als de haai die gevaarlijk op de cd-cover
prijkt. ‘Roller Coaster’ biedt enkele zeer rake gitaaraanslagen en
ook ‘The Way to Gone’ verdient zijn strepen door een broeierig heet
gitaarspel. ‘Wilderness Heart’ is dan weer zowel dreigend als
speels en bovenal ongelooflijk doorspekt van rauwe psychedelica.
Het toont zich een titeltrack waardig: naast ‘Radiant Heart’ vormt
het één van de onmiskenbare hoogtepunten op de plaat.
‘Wilderness Heart’ is een wervelwind aan stevige nummers
afgewisseld met rustige intermezzo’s. Het beste bewijs hiervan is
‘Let Spirits Ride’, waarin Black Mountain zich haast een volleerde
metalband toont. Meteen daarop wordt de dromerige kant van het
album terug eer aangedaan met ‘Buried By the Blues’. Inconsistent,
misschien. “Away from the static and noise”, zo klinkt het
alleszins. Neemt Black Mountain dan niet te veel hooi op zijn vork
door zoveel stijlen doorheen te mixen? Voor elk wat wils heeft het
in elk geval, wat deze plaat naast minder zweverig, eveneens heel
wat minder samenhangend maakt dan ‘In the Future’. Deze incoherente
verzameling van rustpunten en trippende uitspattingen werkt echter
evenzeer.
“Let’s run for the hills.” ‘The Space of Our Minds’ staat
bol van het escapisme, een melancholisch vervolg op de tomeloze
titeltrack in de vorm van een feeëriek folkliedje. Afsluiter
‘Sadie’, een muzikale smeekbede als het ware, heeft op het eerste
zicht niet meteen de power om zo’n sterk album in al zijn rauwe
schoonheid te doen eindigen, al moet er gezegd worden dat
‘lalalala’ een verdomd snuggere tekst vormt. En neen, dit is niet
ironisch bedoeld. Waar we nog hoopten op een laatste onstuimige,
meedogenloze track, vormt ‘Sadie’ een sfeervolle slotnoot.
‘Wilderness Heart’ vormt één broeierige chaos, een plaat waar
lyriek in schril contrast staat met nog steeds epische, zij het
kortere trips, en die een rechtmatige plaats in uw cd-rek verdient.
Black Mountain heeft de gespannen verwachten weten waar te maken en
zo een eervol vervolg gebreid aan hun overtuigende
festivalpassages. Hoedje af voor Vancouver!
Black Mountain speelt op 5 oktober in de Ancienne Belgique te
Brussel.
