Faith No More dropt op Dour een reeks welgemikte bommetjes, maar een groot bombardement bleef uit.
Faith No More is donderdag weliswaar de enige band die zich laat opmerken door een succesvolle merchandisinglijn, maar nog voor de start van de set lijkt de herrezen nineties-legende vooral gekomen om een nostalgische lezing te geven. Terwijl The Last Arena heel langzaam volloopt met ouder volk, geeft de jeugd zich over aan het drum-’n-bass-geweld in een volgestampte Magic Tent. Als contrast kan dat tellen.
Foeilelijke rode reuzengordijnen, vier veertigers losjes in hun foute maatpakken en Mike Patton die "Midnight Cowboy" inzet met zijn melodica: de podiumbestijging van Faith No More geeft een vertrouwde indruk. Vooral de voorste regionen raken door het dolle heen tijdens "From Out Of Nowhere", dat na al die jaren nog niet aan tempo moet inboeten. Mike Bordins lange dreads mogen dan al wat grijzer zijn en keyboardspeler Roddy Bottum zit er wel eens naast, maar Faith No More een vergane glorie noemen zou onterecht zijn. Vooral Patton beschikt nog over de nodige portie energie en zingt, rapt, schreeuwt en krijst erop los.
Het geluid op The Last Arena is echter de grote boosdoener. Zo gaat "Land Of Sunshine" volledig aan ons voorbij en kan het publiek tijdens de minutenlange funky omzwervingen gerust een praatje slaan. De gitaar van Jon Hudson wordt als het ware genegeerd door de klankman. Het zwaarste deel van Faith No More’s passage is dan nog het meest amusante. De geeuwreflexen verdwijnen tijdens "Last Cup Of Sorrow", dat enthousiast wordt meegezongen. Vooral het spastische "Cuckoo For Caca" schudt het publiek tot ver achter de PA wakker. Pattons vocale uitbarstingen en Bordins drumgeweld brengen System Of A Down heel even naar Dour. Opmerkelijk is het gemak waarmee Patton "Easy" van op een reuzenballon brengt. Even leek Dour de band op handen te dragen.
De scheurende uitvoeringen van "Ashes To Ashes" en "Midlife Crisis" — de technische kwaaltjes nemen we erbij — staan dan weer in een brutaal contrast met de ode aan The Jackson 5 ("Ben"). Tijdens het ijverig meegeknikte "Epic" gaan de vuisten de hoogte in op het ritme van Bordins voetwerk. De talrijk aanwezige dertigers zetten tijdens "It’s it, what is it? It’s it, what is it?" voor een laatste keer – terecht — hun keelgat open. De bis is echter vooral een verplichte terugkeer. Met "Be Aggressive" geeft Faith No More de diehards vooraan nog een laatste pandoering. "We Care A Lot", nochtans het ultieme partynummer van Faith No More, mogen we vergeten.
Patton en zijn team scoren spares maar geen strikes. Faith No More’s eigenzinnigheid flirtte soms met de grens van slordigheid. De Amerikanen hebben zich een jaar lang in elke uithoek van de wereld rot geamuseerd. Hetzelfde geldt in Dour, meer niet. De vraag is dus of hun speeltijd na deze The Second Coming Tour er niet op zit.
