Het is nooit goed om te vaak hetzelfde nodeloos te herhalen en zo elke geloofwaardigheid te ondergraven, vraag dat maar aan de jongen die wolf schreeuwde. Hetzelfde geldt voor muziek, wie elke andere dag een nieuwe band of een ander genre de hemel in prijst, mag het na een tijdje wel vergeten. Zoveel goede muziek is er immers niet.
Op Inter-Be bijvoorbeeld valt die goede muziek niet te horen. Peter Wolf Crier is niet de band die volgende week of volgend jaar op ieders radar verschijnt als de te ontdekken of ontdekte band, daarvoor is de zachte rock van de band te doorsnee en te generisch. Maar de met folk en americana kruisbestoven indierock heeft ook begrepen waar luitjes als M. Ward en Bon Iver de mosterd halen en doet daar — zij het minder origineel of beklijvend — zijn voordeel mee.
Het loont zelfs meer dan behoorlijk op opener "Cutch & Cane", dat het type rommelige meestamper is dat bij teerhartige studenten met nog enig zelfrespect (geen softe meekwelers hier) zeker de juiste snaar zal raken. Ook de voortjagende gitaarmelodie van "Hard As Nails" mag op meer dan een instemmend geknik rekenen. Jammer genoeg weet het duo achter de groep (Peter Pisano & Brian Moen) deze lijn niet aan te houden, zoals het zwakke "Down Down Down" aantoont. De verzopen walsaanpak werkte uitstekend voor Elliot Smith, maar diens songs hebben dan ook sterkere arrangementen.
Het is wachten op het opgewekte "For Now" (het betere poprockgeweld) vooraleer de groep weer aansluiting vindt bij het eerste succes waarna de introverte rocker "You’re So High" het touw laat vieren en de plaat opnieuw enkele stappen achteruit zet. Het treurende "Demo 1" had zelfs de plaat niet mogen halen, vooral niet omdat Peter Wolf Crier met "Lion" bewijst ook sterke indiesongs uit de mouw te kunnen schudden. Uiteraard klinkt het nummer net zo goed als een poor man’s Arcade Fire, maar het blijft wel aanstekelijk. Iets wat ook gezegd mag worden van het meer folkgerichte "Playwright".
Echte verrassingen zitten er niet meer in, net zo min als sterke afsluiters. Het slepende "Saturday Night" verbergt weliswaar een knappe indie meets blues-aanpak, alleen schiet Pisano’s nochtans niet enerverende falset hier schromelijk tekort. Dit type nummer vraagt een man die geleden heeft, geen jongen die over het leven aan de zelfkant gelezen heeft. "In Response" is niet onaardig, zoals het gros van de plaat, maar daarmee is het belangrijkste over de song wel gezegd. Volledig in de lijn van het album kwijten Pisano en Moen zich vakkundig van hun taak zonder potten te breken.
Peter Wolf Crier heeft met Inter-Be een sympathiek indie/folk/rockplaatje gemaakt dat niet van enige charme en luisterplezier gespeend is. Alleen hebben andere artiesten vanuit eenzelfde achtergrond betere en sterkere platen gemaakt. Inter-Be is verre van een slecht album, en er bestaat zeker een publiek voor, maar essentieel kan het bezwaarlijk genoemd worden. Laat staan dat iemand zich geroepen zal voelen om "wolf" te schreeuwen.
