Bestaat puurheid nog? En wat met verwondering? Is het mogelijk om nog iets te beleven zonder er meteen een ironische ondertoon of veelbetekende kwinkslag achter te gooien? En in hoeverre kan een emotie nog beleefd worden zonder dat het gevaar voor theatrale pathos om de hoek loert?
De (post)moderne luisteraar kan proberen de puurheid in een Hank Williamssong te horen en te voelen, zelfs al sleept hij zijn (muzikale) bagage mee, en tot op zekere hoogte zal hij die zelfs nog weten te beleven (op voorwaarde dat hij alleen is en zich niet bekeken voelt), maar kan hij eenzelfde gevoel wel oproepen bij moderne artiesten? En in hoeverre kunnen die artiesten een dergelijk gevoel benaderen zonder de kluit te belazeren? Het is een vraag die (onbedoeld) meermaals de kop opsteekt bij Bonnie ’Prince’ Billy’s The Wonder Show Of The World.
Klonk Bonnie ’Prince’ Billy op geen van zijn platen als een vrolijke Frans, dan klinkt The Wonder Show Of The World nog net dat ietsje droeviger. En waar de arrangementen vooral sinds Lie Down In The Light uitblonken in afwezigheid, dan mogen ze hier zelfs als onbestaande beschouwd worden. Behalve nu en dan een baslijntje spreken enkel de gitaren. De enige uitspatting die Will Oldham (Bonnies echte naam) zichzelf nu toestaat, is dat oudgediende Emmet Kelly (The Letting Go, Lie Down In The Light) ditmaal niet louter als partijsoldaat optreedt, maar zowaar vereerd wordt met het opnemen van zijn groepsnaam (Kelley is de facto The Cairo Gang) in de titel.
Hoe vreemd het ook mag klinken, dat net op een van zijn kaalste, minimale platen van een samenwerking sprake is, toch behoort het niet te verbazen voor wie The Cairo Gang kent (de band heeft twee albums in beperkte oplage uit). Kelleys summiere aanpak nodigt Oldham uit in dialoog te treden met zijn sparring partner en zijn beruchte jamsessieaanpak ondergeschikt te maken aan de song zelf. De emotionele ondertonen, eigen aan Oldhams muziek, drijven meer dan ooit naar boven en dwingen de luisteraar zich volledig over te geven aan het album. Hoe verschillend van stijl de songs onderling ook mogen zijn (geen genrebeschrijving, of het nu folk, blues of singersongwriter is, dekt de hele lading), een ding hebben ze alvast gemeen: een dwingende aanwezigheid, opgelegd door een afwezigheid van alle ballast.
Zelden werd overspel poëtischer, maar ook eerlijker omschreven dan in het ontroerende "Troublesome Houses" waar muziek en tekst hand in hand gaan en het ene het gevoel dat de andere uitdraagt onderschrijft en versterkt. Er zit een drum in de song verborgen, maar net als het verdriet en de pijn is die slechts tastbaar voor wie er voor open staat. De song is de aanzet tot meer, een opening naar het countrywrange "Teach Me To Bear You" dat de wanhoop van lege bars en nogmaals dat ene glas te veel oproept. Een doorzopen schuldgevoel dat geen verlossing vindt in "With Cornstalks Or Among Them", een in Southern geloofsgemeenschappen geboren ode aan de liefde.
In diezelfde pastorale omgeving struint ook "The Sounds Are Always Begging" rond evenals "Go Folks, Go" waar Oldham op het randje van vals door zijn stem breekt. Maar net dit maakt de song (net als het album) oprecht, waardoor de semiballade "That’s What Our Love Is" niet suikerspinnenzoet klinkt en "Merciless And Great" zijn grootsheid nauwelijks omvatten kan. "Where Wind Blows" kiest voor een andere aanpak, zijn spaarzaamheid zorgt voor een ingetogen rust die als een stilte voor de storm is. Die storm raast in het Bijbelse "Someone Coming Through", countrygospel die de adem afsnijdt en deemoedig het hoofd buigt. De kracht en de geloofsimpact van 16 Horsepower, maar dan zonder de Oudtestamentische doem. Het zou als laatste woord te krachtig en te onontkoombaar zijn, daarom is er tot slot "Kids" als een persoonlijke getuigenis. Even dwingend aanwezig en aangrijpend, maar ook milder en behoedzamer.
The Wonder Show Of The World is een loflied op de eerlijkheid, een bode van het pure en een verdediger van de onschuld. Het is het bewijs dat ironie en zelfbewust gedrag niet alles kapot gemaakt hebben en dat een enkele traan of een zucht van ontroering niet gepaard hoeven te gaan met monkellachjes of theatrale gebaren. The Wonder Show Of The World is de schoonheid en de troost op muziek gezet.
