Het is woensdagavond in de Gentse Overpoortbuurt, kloppende
lever van het lokale studentenleven. Verscholen aan het eind van
een duistere gang bevindt zich die avond de ontmoetingsplek van
nogal wat metalheads uit de weide Gentse omgeving. Na Serpentcult
speelt er immers nog Lord Vicar, met de vroegere gitarist van
Reverend Bizarre en The Gates of Slumber.
Probleempje voor de bands (en hun interviewers) is dat studenten
de backstage (correcter is upstage) hebben ingepalmd voor hun
geliefkoosde tijdverdrijf: pintjes drinken onder het mom van
liedjes zingen. Frederic – gitarist van Serpentcult – en ik zijn
genoodzaakt het interview op te nemen in de kilte van het koertje.
Een regenvlaag verdrijft ons al snel naar het gangetje, en toen een
troep werkelijk stinkende schachten met luidruchtige doopmeesters
passeerde zagen we ons verder verdreven naar de stoep. Maar we zijn
metalheads, we kunnen ertegen, en een jaar na het door enola flink
opgehemelde debuut konden deze
hindernissen het gesprek niet lam leggen.
V.S. en Canada
enola: Hallo, hoe gaat het met jullie? Het is nu een jaar na de
release van het eerste album en intussen hebben jullie redelijk wat
optredens gedaan, waaronder zelfs een tournee in de States. Vertel
eens hoe het was.
Ik was al eens in de USA geweest, maar er toeren met m’n band was
iets wat ik al heel lang wilde doen en dat hebben we nu dus voor
elkaar gekregen. We zijn twee weken in de VS en Canada geweest, en
het was best goed. De mensen bleken ons toch al te kennen. Zelfs in
kleine stadjes waar we nog nooit van hadden gehoord, kwamen er toch
al 100 mensen kijken. We trokken er natuurlijk ook rond met andere
fantastische bands. Zeker de jongens van The Gates of Slumber zijn
prachtkerels. Ik ken hen al tien jaar. Ze zijn hier ook zijn
vanavond en blijven zelfs bij me logeren.
enola: Je zegt dat het een droom was om op te treden in de USA.
Heb je dit dan ook zelf geregeld of kwam het doordat jullie toch
bij een vooraanstaand label zitten, nl. Rise Above?
Ja, dat heeft zeker geholpen, we hebben een goed contact met Lee
van Rise Above. Zij hebben ginder een boeker en ook een label dat
de cd’s verkoopt en zo. Het is toch makkelijker zo dan wanneer je
bij een kleiner label zit.
enola: Hoe ben je eigenlijk bij hen
terechtgekomen?
Wel, ik kende Lee eigenlijk al redelijk lang van ermee te praten op
optredens enzovoort, ik had hem ook al wel eens een cd gegeven. Op
een dag belde hij en stelde hij voor om ons eerste album via Rise
Above Records uit te brengen. Ik moet zeggen dat we daar heel
tevreden over zijn. Ze regelen alles wat we vragen en geven ons
toch veel vrijheid. Maar als we ergens mee vastzitten, ook
creatief, dan kunnen we altijd bellen om hun mening te vragen.
enola: Dat is misschien ook de reden dat je zowel de vorige als
de nieuwe plaat in Birmingham opnam.
Nee, dat heeft er niks mee te maken. Ik kende Greg Chandler, onze
producer en zanger van Esoteric, ook al lang. Toen ik hem vertelde
dat ik op zoek was naar een studio voor de opnames van onze eerste
cd, stelde hij voor om bij hem te komen. Dat vond ik een goed idee.
Bovendien bleek zijn manier van werken ons heel goed te bevallen.
Ondanks de tijdsdruk van twee weken blijft hij toch heel relaxed en
legde hij nooit stress op ons. Wanneer hij denkt dat iets beter
kan, dan brengt hij dat aan op een manier die ons motiveert.
Bovendien heeft hij ook hele goede creatieve ideeën, omdat hij
natuurlijk zelf ook al 20 jaar muzikant is.
Nieuwe cd
enola: Zijn de nummers voor de nieuwe cd ‘Raised by Wolves’ al
klaar, of hoe werkt dat bij jullie?
Ongeveer de helft is af. Ik ben volop bezig met het schrijven van
nummers die binnen de rode draad van Serpentcult passen. Hopelijk
is de cd te koop in april. Het gaat goed vooruit nu. Ik ben zo
iemand die zonder deadlines geen fuck presteert, maar eens we de
studio geboekt hadden bij Greg ben ik hard beginnen te werken aan
nieuwe nummers. Ik wist wel al hoe het zou klinken, nog voor ik een
nummer geschreven had. Het gaan zeven nummers zijn en het concept
van ‘Raised by Wolves’ ligt al vast. En hoewel het zeker binnen
mijn beeld van Serpentcult past, zal de nieuwe toch redelijk anders
klinken.
enola: Dat is iets dat ik mij al afvroeg: heeft de band, of het
vorige album een basisidee?
Jazeker, ‘Weigth of Light’ gaat over het summum van
individualisme.
enola: Heeft dat iets met satanisme te maken?
Nee, zeker niet. Het betekent voor mij gewoon dat je alles doet in
je leven wat je wilt, dat je doelen stelt en ernaar werkt. Het
betekent ook dat je de vervelende consequenties van die verlichting
moet dragen, dat is de weight of light. Misschien dat we op de hoes
van de volgende plaat de teksten wel afdrukken. Tot nu toe hadden
we dat niet gedaan, maar ze horen toch wel bij het geheel van de
band.
enola: Het feit dat je nu zo goed weet wat je wil en er ook
nogal hard naartoe werkt, heeft dat iets te maken met ervaringen in
vorige bands?
Hmm, dit is eigenlijk mijn eerste echte band. Deze hebben we samen
opgericht, voor alle vorige bands waar ik in zat werd ik gevraagd.
Dat is toch een groot verschil.
enola: Jullie nummers klinken ook heel strak en gefocust. Dat
heeft dus niets te maken met het feit dat je ver weg van huis, in
Engeland, bent gaan opnemen?
Nee, zo willen we klinken. We zijn ook geen negatief ingestelde
band, maar aan romantiek of dromerige toestanden hebben we ook geen
boodschap. Op dit moment klinken we exact zoals we willen klinken.
Tijdens het schrijven van de vorige nummers dachten we er vaak over
om wat soundscapes of extra ditjes en datjes toe te voegen, maar
uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat Serpentcult op zijn
best is met enkel drum, bas, gitaar en zang. Dat gaan we zo nog
even houden, er zijn uiteindelijk al genoeg bands die het met
allerlei extra’s proberen. Ik heb ook al zitten nadenken om met
projecties of iets dergelijks te werken voor wat extra show, maar
ik kom er niet uit. Ik denk dat er binnen Serpentcult voor zulke
dingen geen plaats is. Er zijn bands die een nummer schrijven en al
direct met het volgende iets heel anders willen proberen, maar zo
zijn wij niet. Ik wil dat alles een coherent geheel vormt.
enola: Ben jij het eigenlijk die alle nummers schrijft, of is
dat iets dat samen gebeurt?
Ik ben toch wel de belangrijkste schrijver in de band. De rest
heeft natuurlijk ook ideeën en voorstellen, maar als het niet past
binnen mijn idee van Serpentcult of de cd waar we aan werken, dan
houd ik het eruit.
Michelle
enola: Heb je eigenlijk moeite gehad om Michelle in jouw
concept te passen? Ze is toch een vrij unieke aanwezigheid in het
genre. Ik heb bovendien het idee dat zij de aandacht op zich trekt,
zodat de jongens zich kunnen concentreren op lawaai
maken.
Eigenlijk is het maar met de komst van Michelle dat alles op zijn
pootjes begon te vallen. We hadden onze band al een half jaar
opgericht en het was een moeilijke zoektocht naar een eigen geluid.
Toen Michelle erbij kwam ging het plots veel beter, en tegen dat we
onze eerst ep ‘Trident Nor Fire’ gingen opnemen, stonden we er
ongeveer. Ik vind dat contrast binnen onze band zeer belangrijk. Ik
ben opgeleid op de filmschool en contrast is voor mij in alle kunst
een belangrijk element. Zeker ook in muziek.
enola: Kreeg je veel kritiek op die eigenzinnige keuze voor een
zangeres?
In het begin zeker wel. Sommige van mijn vrienden, met wie ik heel
open ben, vertelden me ronduit dat ze het op niets vonden trekken.
Nu zijn we een paar jaar verder, zeggen ze niets meer en komen ze
gewoon kijken naar onze optredens. Vinden ze het nu wel goed en
moesten ze alleen maar wat wennen, of vinden ze het nog altijd shit
zonder iets te zeggen? Ik weet het niet, maar er zijn véél minder
opmerkingen over onze zangeres de laatste tijd.
enola: De band bestaat nu drie jaar en het gaat redelijk rap
voor jullie. Hoe ervaar je dat?
Goed zeker, al zijn er ook wel negatieve kanten. De dingen die je
soms moet doen om je band overeind te houden, staan me niet altijd
aan. Ook tijdens de tour in Amerika hebben we wel wat negatieve
ervaringen gehad, de manier waarop je daar soms behandeld wordt is
deprimerend. Toen we thuis kwamen, had ik echt niet veel zin meer
in nog zo’n avontuur. We hebben toen besloten om snel aan een
volgende plaat te beginnen. Ik ben ondertussen ook naar ‘den
buiten’ verhuisd en dat heeft zeker ook invloed. De nieuwe cd heeft
nog geen volledig geluid, maar wel al een geur.
enola: Hopelijk niet de geur van studenten?
Nee, nee, de geur van het platteland.
enola: Koeien en varkens?
Eerder de geur van modder en natte bladeren.
enola: Dus je wil niet meer terug naar de States?
Wel als we gevraagd worden.
enola: Oké, ik denk dat we bijna rond zijn, ik had nog een vraag.
Ik wilde wel eens weten hoe het voelde toen je voor de eerste keer
jullie majestueuze nummer ‘Arckanum’ volledig
speelde.
Het heeft me zes maanden gekost om dat nummer af te krijgen. Er
zijn zeker vier verschillende versies van geweest, en toen we het
uiteindelijk voor de eerste keer live speelden op Vlamrock twee
jaar geleden, heb ik maar vlak voor het optreden beslist hoe we het
nu gingen doen. Dat ging toen gewoon perfect en sindsdien
veranderen we er niets meer aan. Het nummer is goed zo, met de
juiste riffs. Een knappe riff kan een slecht nummer toch nog goed
maken, kijk maar naar ‘Darkthrone’.
enola:
Ja klopt, je speelt trouwens weinig solo’s in je nummers, heeft dat
ook een reden?
Omdat ik het niet kan, als ik goed zou kunnen soleren dan deed ik
het vaker.
enola: Bedankt, en nog veel succes.
