Ontvoeringen en verdwijningen leveren al stof voor tv-fictie op sinds iemand ergens in de vroege jaren vijftig op het idee kwam dat een politieteam best nog wel een boeiende groep mensen is om voor een tv-camera te zetten. De laatste jaren is het zelfs bijna een subgenre van de politiereeks geworden, zo had je bijvoorbeeld ‘Without a Trace’ bij de Amerikanen en ‘Vermist’ bij ons. Het is dan ook bijna niet te geloven dat er niet eerder iemand op het idee gekomen is om het verhaal van één kidnapping te rekken over een heel seizoen, zoals ze hier bij ‘Kidnapped’ gedaan hebben.
Dit eerste en enige seizoen vertelt het verhaal van de ontvoering van Leopold Cain, de zestienjarige zoon van steenrijke zakenman Conrad Cain. De ontvoerders eisen – uiteraard – dat er geen politie bijgehaald wordt, en daarom contacteren Leopolds’ ouders Knapp (die naam!), een privédetective gespecialiseerd in kidnappings. Maar – uiteraard – krijgt de politie toch wind van de zaak, en start ook een onderzoek. De reeks volgt de zoektocht naar Leopold op beide fronten, waarbij iedere aflevering dan 1 dag sinds de verdwijning van de jongen beslaat. En uiteraard is het een héél ingewikkelde zaak, met geheimzinnige baddies en veel onverwachte plotwendingen.
Het oorspronkelijke idee achter de reeks was om die beide teams – politie en detective – ieder seizoen een andere kidnapping te laten oplossen. Uiteindelijk werd ‘Kidnapped’ al na een aantal afleveringen afgevoerd, al kreeg het wel nog de tijd om het verhaal van het eerste seizoen – ingekort – af te ronden. Wat de kidnapping van Leopold betreft, wordt het verhaaltje mooi afgerond, maar op andere vlakken merk je wel dat de makers van de reeks bepaalde conflicten en verhaallijnen aan het inbouwen waren die uiteindelijk nergens naartoe gegaan zijn. Zo legt Knapp er constant de nadruk op dat hij anders te werk gaat dan de politie. Hij wil enkel en alleen het kind veilig en wel terug thuis krijgen, terwijl de politie ook verdachten en schuldigen wil oppakken, procedures en wetten moet volgen en liefst zo min mogelijk in wil gaan op eisen van de ontvoerders. Die tegenstelling is allemaal goed en wel, maar al bij al gebeurt er verder niet veel mee. Knapp en de politie werken, buiten een schermutselingetje of twee, zo goed als de hele tijd braafjes samen. Ook een verhaallijn rond een vroegere, nooit-opgeloste verdwijningszaak van Knapp wordt niet afgerond. Integendeel zelfs, de laatste aflevering eindigt op een heel degelijke cliffhanger rond die verhaallijn. Spijtig dat het daarbij gebleven is? Well, let’s see…
‘Kidnapped’ vist duidelijk in het vijvertje van ’24’ en ‘Prison Break’ – een spannende actie-thriller met een (relatief) complex vervolgverhaal. Wat dat verhaal betreft voegt ‘Kidnapped’ hier niks meer aan toe, maar het levert een degelijk stukje fictie af. De hele zaak is in het begin behoorlijk mysterieus (een groots opgezette ontvoering, waar duidelijk een grote bende achter zit, zonder dat er om losgeld gevraagd wordt), de afleveringen blijven continu spannend en aan het einde klopt de Leopold-Cain-plot als een bus. De clou van het waarom van de ontvoering is misschien een lichte anticlimax (je verwacht je aan een veel indrukwekkender motief), maar het zat wel duidelijk al van bij het begin in het verhaal ingewerkt. In de laatste aflevering is, ondanks de gapende cliffhanger, het verhaal van die kidnapping dan ook mooi rond. Het is alleen allemaal weinig origineel, een ontvoeringsverhaal zoals je al in zoveel thrillers gezien hebt, maar dan wat meer uitgewerkt omdat het een serie is in plaats van een film.
Ook vormelijk is ‘Kidnapped’ af, maar weinig origineel. Meestal wordt er met losse camera gefilmd, maar ze overdrijven niet ‘Flikken’-gewijs met de zwierende cameravoering. Een aantal beelden, die gebruikt worden in korte flitsen tussen het gewone verhaal door, werden gefilmd met een grovere korrel of met kleurfilters. Die flitsen zijn nog een opvallend kenmerk van de reeks. In tegenstelling tot andere vervolgverhalen, doen ze hier niet mee aan de “Previously, on Kidnapped”-montage aan het begin van een aflevering. In plaats daarvan krijg je her en der over de aflevering verspreid reeksjes korte flashbacks, niet meer dan flitsen, van cruciale momenten in de reeks (een bepaalde schietpartij, Leopold die ziek op een bed ligt…). Die flashbacks worden aangevuld met andere, meer stilistische flitsen. Zo opent iedere aflevering met een kort shot van het verkeerslicht op het kruispunt waar Leopold ontvoerd werd, locaties worden vaak voorgesteld in die opvallende, flitsende stijl en ook de actie wordt regelmatig heel stilistisch gemonteerd. Het heeft iets, en het maakt de reeks zeker pittiger, maar tegelijkertijd heb je het allemaal wel eens ergens anders gezien. Die flitsen, bijvoorbeeld, doen heel sterk denken aan de flashes die in ‘Angel’ gebruikt werden. Het is leuk gedaan, maar het voelt ietsje te geforceerd aan. Alsof de regisseurs heel doelbewust rond een tafel zijn gaan zitten, met de boodschap “we willen een opvallende stijl, hoe doen we dat?”.
Ergens denk ik dat, creatief gezien, ‘Kidnapped’ ‘geluk’ gehad heeft toen het afgevoerd werd. Nu heb je een heel genietbaar, spannend thrillertje van 13 afleveringen. In een volledig seizoen van 22 afleveringen was het verhaal sowieso gaan slepen (iets waar ’24’ en ‘Prison Break’ trouwens bijna ieder jaar opnieuw last van hebben). Maar dat is nu niet het geval, je krijgt een heel strak geheel. En doordat de opzet zo specifiek was, denk ik dat het ook een goeie zaak is dat er geen tweede seizoen gekomen is. Een tweede ontvoeringszaak die zo ingewikkeld is dat je hem een seizoen lang interessant kan rekken? Dat was 9 kansen op 10 een déjà -vu van dit eerste seizoen geweest, ondanks de goede cliffhanger van de laatste aflevering. Heel degelijke strijk-tv voor wie van een goede thriller houdt dus, maar meer ook niet.
