In de VS begint een periode van change, zo wordt ons
althans beloofd. Veel mensen zullen deze belofte met hoop en
vreugde tegemoet zien. Er zijn echter ook dingen in onze wereld die
niet per se beter worden van veel verandering. Ik ben een fervent
docent van de evolutieleer en bewonder iedereen die gedurfde keuzes
maakt en uitdagingen opzoekt. Maar, neem nu bijvoorbeeld
deathmetal. Een subgenre dat in de eighties ontstond tijdens de
hausse van de thrashgolf. Deathmetal was vunziger, ruiger en
ondergrondser en waar thrash een wereldwijd fenomeen was bleef
death lang beperkt tot enkele lokale groepjes opstandige puspubers.
Stockholm, hoofdstad van de Ikea-natie, was gezegend met zo’n
scene. De tieners uit die periode werden mannen en evolueerden als
muzikanten. Die evolutie laat zich beluisteren onder de vorm van
bombastische metalopera’s, progrock, melancholische doom of zelfs
garagerock. De beweging groeide, veranderde, er werden geslaagde en
minder geslaagde keuzes gemaakt maar wat als het uitgangspunt
eigenlijk al oerdegelijk was? Dan keer je op een gegeven moment
toch terug naar je wortels.
Dat was in ieder geval de mening van de heren Renske en Nystrom, al
jaren actief in Katatonia, en ze gingen op zoek naar wat
medestanders. Dan Swanö kwam drummen en Mikael Åkerfeldt verleende
vocale steun met het gegrunt uit zijn ruigste strot. Die eerste zou
je kunnen kennen als producer of als muzikant in Edge of Sanity,
Nightingale of een tiental andere projecten, Mikael Åkerfeldt is
natuurlijk “die van Opeth“. De eerste ep en
lpkwamen uit in respectievelijk 2000 en 2002. Deze releases
overstegen de bedoeling van de muzikanten. De nummers hierop waren
niet gewoon een eerbetoon aan het oude Stockholm-geluid. Ze vormden
een spannend nieuw hoofdstuk in de geschiedenis ervan.
Ondertussen zijn we einde 2008 en heeft Bloodbath al een redelijke
discografie bij elkaar geragd. Het voorbije jaar kwamen er al een
live cd/dvd en een ep uit en dan nu dus het derde volledige album
‘The Fathomless Mastery’. Trouw aan álle principes van het genre
wijzigde de bezetting en vinden we nu op drums Axe, die ook in
Opeth speelt, en een relatieve onbekende op lead gitaar: de heer
‘Sodomizer’ Eriksson. ‘At the Behest of the Dead’ opent de lp en
onmiddellijk boort de gitaar van Sodomizer zich in je schedel. Het
gitaargeluid refereert aan het oude “kettingzaag” gitaargeluid uit
de beroemde Stockholmse Sunlight studios maar het is toch niet dat.
De gitaar klinkt me vaak storend in de oren, het lijkt wel alsof
men met die kettingzaag in plaats van Zweedse sparren blikken
lantaarnpalen aan het vellen is. Verder is er niet zo veel te
zeggen over het openingsnummer. et houdt de aandacht vast en je kan
de titel lekker meebrullen met Mikael.
De volgende twee tracks slagen er niet in om mijn aandacht vast te
houden. Er valt niets mee te brullen en de gitaarriffs zijn er van
13 in een dozijn. ‘Mock the Cross’ begint als een wat trager nummer
dat gelukkig een lekker zieke riff bevat en me in zijn snellere
stukken eindelijk een keertje aan het headbangen krijgt. Dit pas na
vier nummers. ‘Treasonous’ en ‘Iesous’ denderen voorbij zonder een
diepe indruk achter te laten. Als er dan toch eens een leuk ideetje
inzit, wordt het vaak te snel afgebroken voor een standaardstukje
blastbeat. De nieuwe gitarist laat horen dat hij een deftige lead
kan spelen maar nergens voel ik de behoefte om mijn luchtgitaar te
betokkelen.
‘Devouring the Feeble’ is de enige track van wat nog rest die alles
heeft wat een vet deathmetal nummer nodig heeft. Al heeft het ook
wat last van bovengenoemde kwaaltjes, mijn luchtgitaar ontkomt toch
niet aan een stevige behandeling. De overige tracks zijn allemaal
middelmatig, wat niet wil zeggen dat ze echt slecht zijn, maar
gewoon niet spannend genoeg. Het zou kunnen dat er verborgen
pareltjes tussenzitten maar na drie of vier integrale
beluisteringen heb ik er geen gevonden.
Bloodbath lost met deze plaat zijn belofte niet in. Je verwacht van
hen geen precisiechirugie zoals van bijvoorbeeld Aborted, maar je
wil toeschouwer zijn bij een bloederige operatie met roestig
houthakkersgerief. Waar we hier mee blijven zitten is een amputatie
uitgevoerd met een elektrische blikopener. Best wel brutaal, maar
niet erg spannend om naar te kijken. ‘The Fathomless Mastery’ is
een teleurstellende plaat die vaststelling alleen is al een grote
teleurstelling. Misschien wordt het tijd voor de betrokkenen om het
verleden weer even te laten rusten.
http://www.myspace.com/bloodbathband
