Team William + Men Among Animals + een goddeau-verjaardag = FEEST. Zo simpel als de optelsom die we bij het plannen maken voor ogen hadden, zo geslaagd was goddeaus zevende verjaardagsconcert. Mocht u het zich afvragen: indiepop leeft, en doet dat uitbundig.
Eigenlijk had Team William de Rock Rally moeten winnen. Dat is: als er een leeftijdsgrens rond de 18 jaar was getrokken, want tegen dat imposante kwartier van Steak Number Eight in de halve finale kon de groep uit Dendermonde niet op. Maar zelfs al waren we bij aanvang van hun set nog wat duizelig van hoe de sludgers ons alle hoeken van de Vooruit hadden laten zien, dan nog kon niemand ontkennen dat met Teamleider Floris De Decker een begenadigd songschrijver is opgestaan.
Sinds hun toenmalige set zagen we de groep nog een viertal keer aan het werk, en telkens opnieuw bleek de groep daarbij alweer een klasse hoger te spelen. Dat die groeischeut nog altijd niet voorbij is, werd al snel duidelijk in STUK, met een Team William dat nog sterker, nog gebalder uit de hoek kwam dan voorheen. Zeker in de eerste helft van het optreden pakte de band uit met erg puntige en aanstekelijke popsongs.
Hadden we na hun (nochtans goeie) optreden op Marktrock het gevoel dat de groep nog niet helemaal de juiste klank vast had, dan knalde “London Lofi” vanavond als het anthem dat het moet zijn. Toch zakte de set naar het einde toe nog iets te veel in met wat eenvormige rocksongs. Tijd dat veelschrijver De Decker nog wat catchy nummers bijmaakt, of ze beter spreidt over de set, maar hoe dan ook: het zal geen half jaar meer duren of we horen Team William in De Afrekening, daar bestaat geen twijfel meer over.
Met de programmering van Men Among Animals namen we met goddeau waarschijnlijk de grootste gok uit ons bestaan. Enthousiasme is allemaal goed en wel, maar erg veel heeft de Deense band hier te lande nog niet losgemaakt: het hing dus van onze overtuigingskracht af of er veel volk ging komen. Met een meer dan honderdkoppig publiek aanwezig, bleek dat opzet toch niet helemaal mislukt.
We moeten onszelf daar echter niet te hard voor bestoefen, want uiteindelijk was het de band die voor het krachtigste argument zorgde met een plaat vol psychedelische popsongs die geen halve strofe nodig hebben om de luisteraar aan het dansen of meezingen te krijgen. De toepasselijke titel: Bad Times All Gone. En weg zijn alle mogelijke donderwolken, inderdaad, wanneer de band als tweede song meteen prijsbeest “A Story About Lions, Bridges And Trees” inzet. Van bij het moment dat voorman Lasse Nielsen de eerste zinnen zingt, is duidelijk dat de groep er met véél goesting in zal vliegen. Zonder de vele muzikale laagjes die de vanavond ontbrekende toetsenist Janus Elsig — hij moest aanwezig zijn op school — aanbrengt, speelt de band op power.
En dat werkt: er wordt geen tijd verloren, songs gaan meteen rechtdoor naar een heerlijk refrein en ondertussen is het geweldig dansen op iets als “On My Boat. In charmant Skandinavisch Engels worden er wat bindteksten gewauweld, of een schalks “y’all like country?” om een eerder westerngetint nummer aan te kondigen. Maar het zijn de uptemponummers die de show stelen.
Wanneer het publiek halverwege wordt uitgenodigd om dan toch die vrije ruimte voor het podium in te nemen, komt de sfeer er ook in. De ballonnen vertrekken van het podium richting jolig graaiende handen en met “Slow Years” knalt de band er nog een geweldig nummer uit. Ook aardig: het stampende “Cavaliers” en een cover van “Psycho Killer” met bizarre armbewegingen nog aan toe.
Het was eens geen postrock, en zo was het goed: goddeau was in feest-mood, en we blijven dat dankzij deze twee geweldige optredens nog wel een paar dagen. Binnen een goed jaar zetten we er een achtste kaarsje bij en nodigen we u opnieuw uit in STUK. Tot dan: bedankt voor de komst, en blijf lezen!
