Wie zijn ze ook alweer, die Manic Street Preachers? U wist het niet goed meer, maar met een welgemikt openingsnummer zetten James Dean Bradfield en de zijnen de puntjes snel weer op de i. Dit was misschien wel de groep die de grootste collectie echte hits in een indrukwekkend sneltempo op de massa kon afvuren.
"Nou, veel volk zit er niet meer te wachten op de Manic Street Preachers”, smst (mvm) ons net voor het optreden wat gemeen, maar het is waar: voor het hoofdpodium staat nauwelijks een deftige kluit volk en we beseffen dat zeven jaar niet in België gespeeld hebben nu ook niet het slimste was om de populariteit op peil te houden.
Met één goedgekozen opener zetten de Manics — vandaag uitgegroeid tot een vijftal — alles in één keer recht. Je grootste hit meteen in de strijd gooien is wel heel gedurfd, maar de groep kan het zich permitteren om “Motorcycle Emptiness” zo snel prijs te geven. “Ha, jullie dachten dat wij niets meer te bieden hadden! Well, eat this”; dat moeten ongeveer de gedachten zijn geweest. Wat volgt is een greatest hitsfeest dat zijn weerga niet kende op deze Pukkelpopeditie.
Je vergat bijna hoeveel ijzersterke singles de groep op zijn conto heeft staan, maar we worden er snel aan herinnerd: een heerlijk “You Stole The Sun From My Heart” (knappe wissel van een defecte gitaar halverwege met een Bradfield in full-wit: "Who stole my fucking guitar… Who stole the sun from my fucking guitar…"), een gloedvol “Your Love Alone Is Not Enough” en vooral een zinderend “Masses Against The Classes”, nog altijd één van de meest urgente nummers die de groep al schreef, een laatste glimp van de gloedvolle beginjaren.
Die vroege jaren worden overigens afdoende bezocht met de geweldige singles “Motown Junk” (toepasselijk met een stukje “Baby Love” ervoor) en “You Love Us”: tweemaal heersen. De lege wei van het begin is dan al lang vergeten en met een leuke gitaarcover van Rihanna’s “Umbrella” wordt speels nog even getoond dat Bradfield met goeie pop nog steeds weg kan als geen ander. Het “Pennyroyal Tea” van Nirvana dat hij er even later nog tussengooit (opgedragen aan verdwenen gitarist Richey Edwards), hebben we echter al te vaak gehoord; liever zagen we nog iets passeren (“Faster”!) van The Holy Bible dat hier schandalig stiefmoederlijk wordt behandeld.
Maar dat zijn aanmerkingen in de marge: wanneer “A Design For Life” en een groots “If You Tolerate This, Your Children Will Be Next” de set naar zijn einde stuwen, is dit vooral “veni, vidi, vici”. Manic Street Preachers is een wereldgroep, maar buiten Engeland hebben ze dat helaas nooit helemaal begrepen. We zijn daar blij om, want in een Sportpaleis hoeven we ze niet te zien. James, graag nog eens een AB-tje voor ons!
