Blood Red Shoes :: ”Glamoureus met een wreed kantje”

Na hun verpletterende doortocht in het Kafee van de Vooruit waren wij al ernstig aan het wankelen, maar toen Box Of Secrets, een oplawaai van jewelste, voor het eerst door onze stereo schalde, belandden wij pas echt uitgeteld tegen het canvas. U hoort het: Blood Red Shoes, een gracieus man/vrouwduo dat complexloos de brug slaat tussen Nirvana en Nancy Sinatra, is geen voer voor lulletjes rozenwater. Maar wanneer Laura-Mary Carter, de verrukkelijke vrouwelijke helft van de groep, zich op een bloedhete vrijdagmiddag in mei op een bankje in de Brusselse kruidentuin naast ons neervlijt, blijkt ze de liefelijkheid zelve. Om haar schuchterheid te doorbreken, leggen we haar een lijstje voor. Met daarop: de groepen waar Blood Red Shoes de mosterd heeft gehaald.

1) Babes In Toyland

enola: Babes In Toyland is jouw favoriete band. Zij ontleenden hun naam aan de gelijknamige film met Stan Laurel & Oliver Hardy. De naam van jullie band is een allusie op de met bloed doorlopen schoenen van Ginger Rogers. Wie is de tapdansfan van jullie twee?
Laura-Mary:(lacht) Geen van ons beiden eigenlijk. Toen we beslisten om deze band op te richten, moest het allemaal nogal snel gaan, en plots hadden we ook een naam nodig. Toen Steve en ik elkaar voor het eerst ontmoetten, droegen we bovendien allebei rode schoenen en een vriend van ons maakte ons attent op dat verhaal van Ginger Rogers. Blood Red Shoes leek ons meteen wel toepasselijk als groepsnaam. Wij zijn namelijk ook een man/vrouwduo en het heeft iets glamoureus, met een wreed kantje.

enola: Voor Kat Bjellund was muziek in de eerste plaats een uitlaatklep om al de opgekropte woede die ze in zich had te ontketenen. Is dat ook voor jou de belangrijkste reden waarom je in een band speelt?
Laura-Mary: “Ja, eigenlijk wel. Als kind was ik namelijk al een echte buitenstaander. Niets kon mij echt boeien, en ik was bovendien erg verlegen. Ik voelde gewoon geen raakpunten met mijn leeftijdsgenoten, en was nogal negatief ingesteld. Nog steeds eigenlijk… Muziek was voor mij dan ook zeker een belangrijke uitlaatklep, het gaf pas echt zin aan mijn leven.”

enola: Babes in Toyland was een trio. Jullie zijn slechts met zijn tweeën: nooit gedacht om er een derde groepslid bij te nemen?
Laura-Mary: “Nee, nooit. Want zoals ik daarnet al zei, ging het in het begin allemaal behoorlijk snel, en we hebben eigenlijk nooit de tijd genomen om er nog een bassist of zo bij te nemen. We waren het eventueel wel van plan, omdat we allebei nog in groepen met meerdere leden hadden gespeeld, en er eigenlijk geen andere duo’s waren die wij goed vonden. Maar ons eerste optreden ging zó goed, dat we gewoon met ons tweetjes zijn verder gegaan. En dat is eigenlijk best aangenaam. Met twee toeren valt voorlopig erg mee, en ook wat financiën betreft, is het een stuk interessanter. Het is bovendien ook simpeler om knopen door te hakken, maar daarnaast zijn er ook wel enkele nadelen. De druk op onze schouders wordt nu bijvoorbeeld slechts door twee mensen gedragen. Als het tijdens een optreden eens fout gaat — en geloof me: dat gebeurt vrij regelmatig — dan kunnen we ons erg moeilijk achter elkaar verbergen. En aangezien we zowat alles zelf doen, kruipt er ook heel wat tijd in het updaten van onze website of onze myspacepagina en dergelijke.”

enola: Babes In Toyland boekte een bescheiden succesje met de Sister Sledge-cover “We Are Family”. Spelen jullie nooit verrassende covers?
Laura-Mary: “Nee. Vroeger hebben we live ooit wel nog eens “Walk Like An Egyptian” van The Bangles gecoverd, maar we zijn eigenlijk vergeten hoe we die song moeten spelen. In het repetitiehok spelen we af en toe wel eens een cover, maar live nooit meer.”

2) Hole

enola: Van Babes In Toyland naar Hole, het is een kleine stap (Kat Bjellund en Courtney Love speelden ooit samen in Sugar Baby Doll, ld). Jij bent een grote fan van Courtney, las ik?
Laura-Mary: “En of. Al van toen ik een jaar of acht, negen was eigenlijk. Toen ontdekte ik in de platencollectie van mijn oudere zus groepen als Hole en Nirvana. De muziek van Hole heeft mijn leven echt veranderd. Ik raakte echt geobsedeerd door de figuur Courtney Love, en toen ze met Kurt Cobain begon aan te pappen, wou ik echt alles over Kurt & Courtney te weten komen. We spelen trouwens nog regelmatig “Violet” tijdens soundchecks. Hole bracht rauwe punkmuziek, met een poppy inslag. Een beetje zoals wij dus, ja.”

3) Nirvana

enola: Je begon er zelf al over. Weet je nog waar je was toen Cobain zichzelf een kogel door de kop joeg?
Laura-Mary: “Heel goed zelfs. We waren toen namelijk toevallig met het hele gezin op rondreis in de USA, en amper twee dagen voordien waren we nog Seattle gaan bezoeken. Toen we het nieuws op de televisie vernamen, waren mijn zus en ik echt zwaar aangeslagen. We hebben minutenlang wezenloos voor ons uit zitten staren. Ik was gek van Nevermind in die tijd, dus het nieuws van zijn dood kwam echt als een mokerslag aan. In Utero vind ik trouwens nog steeds Nirvana’s beste album, al heeft Nevermind op mij persoonlijk een grotere impact gehad.”

enola: De grootse verdienste van Nirvana was dat ze altijd punk zijn gebleven. Ook al werden ze plots wereldberoemd, nooit hielden ze uitverkoop van hun idealen. Hoe belangrijk is dat voor jullie?
Laura-Mary: ”Dat is belangrijk voor ons, ja. Maar eigenlijk staan we daar niet zo vaak bij stil. We gaan niet snel iets tegen onze zin doen, en we maken ook geen muziek om andere mensen te plezieren. We schrijven nummers die we zelf graag horen, en dat zal nooit veranderen. We zitten nu wel bij een groot platenlabel (Mercury Records, ld), maar dat kwam eigenlijk een beetje uit de lucht gevallen. We zaten namelijk al bij V2, en toen die in 2007 werden verkocht aan Universal zijn we gewoon mee verhuisd (Mercury Records maakt deel uit van de Universal Music Group, ld). Maar we zijn heel tevreden met de condities, en we hebben nog steeds heel wat vrijheid om te doen wat we willen. We hadden eigenlijk ook geen andere keuze. Als je je hele leven al muziek maakt, is het namelijk heel erg moeilijk om dat financieel te blijven bolwerken. En aangezien geen van ons beiden van een rijke familie afkomstig is… Anders hadden we wel ons eigen platenlabel opgericht. En als sommige zogenaamde die hard fans daar problemen mee hebben, is dat hun zaak. Wij willen zoveel mogelijk mensen bereiken met onze muziek, en dan is het gewoon niet aangewezen om koppig elk aanbod van een platenlabel te blijven weigeren. Ook al heeft V2 hard aan onze mouw moeten trekken…”

enola: Een andere overeenkomst tussen jullie en Nirvana zijn de teksten. Thema’s als depressie, angst en verveling komen ook bij Blood Red Shoes frequent voor.
Laura-Mary: “Wat de verveling betreft: dat heb ik zelf eigenlijk nooit echt aan den lijve ondervonden. Ik ben namelijk opgegroeid in Londen, en daar viel altijd wel genoeg te beleven. Steve heeft daar allicht meer last van gehad, want die is opgegroeid in een klein dorpje nabij Brighton. In onze songs, in “It’s Getting Boring By The Sea” bijvoorbeeld, verwijst dat aspect van verveling meer naar mensen die ons verwijten dat we onze ziel hebben verkocht, en naar het gedrag van tal van mensen in de muziekindustrie die neerkijken op anderen omdat ze zichzelf supercool vinden. Het verwijt dat we sell-outs zouden zijn, heeft echter niets met punk te maken. Een echte punk is juist iemand met een open geest, die oprecht is en met passie doet wat hij doet. Punk gaat om vrijheid, ook op muzikaal vlak.”

enola: Zo is het maar net. Wat komt er eigenlijk eerst bij jullie: de muziek of de teksten?
Laura-Mary: “Muziek. In ons repetitiehok proberen we constant allerlei riffs en aanzetten tot songs uit, en pas nadien gaan we aan de teksten sleutelen. Meestal werken we samen aan zowel de muziek als de teksten, maar sommige nummers hebben we volledig in ons eentje, apart van elkaar, geschreven. Mijn favoriete song op de plaat is “This Is Not For You”, omdat die song de richting aangeeft die we met onze nieuwe nummers uit willen. Het is experimenteler dan de rest van de nummers.”

4) Huggy Bear

enola: De volgende band is Huggy Bear. Zij waren de bekendste Britse Riot Grrrl-band, en zijn eveneens afkomstig van Brighton. Heb je ze ooit live aan het werk gezien?
Laura-Mary: “Helaas niet, maar Jon Slade, de gitarist, is een goede vriend van ons. Hij komt ook regelmatig naar onze liveoptredens, en dat is best wel grappig. In het begin werden we namelijk vaak met hen vergeleken. We klonken aanvankelijk inderdaad erg zoals Huggy Bear.”

enola: Huggy Bear was een erg radicale band. Zo weigerden ze bijvoorbeeld om geïnterviewd te worden door de mainstreampers. Heb jij nooit je buik vol van het hele mediacircus rond de muziekindustrie?
Laura-Mary: “Circus is inderdaad het juiste woord. Maar anderzijds maken wij niet alleen muziek voor onszelf. We willen dat zoveel mogelijk mensen onze muziek te horen krijgen, dus moeten we wel regelmatig interviews geven. Maar er zijn natuurlijk grenzen. Je zal mijn blote kont niet snel op de frontpagina van een of ander blaadje zien prijken.”

5) Bikini Kill

enola: Hoe zeer wij dat ook betreuren… Het brengt ons wel naadloos bij de volgende band. Bikini Kill was de oprichter van de Riot Grrrl-beweging, een kortstondige feministische furie in het begin van de jaren ’90. Hoe kijk jij, als vrouw in de rockwereld, tegen hun ideeën aan?
Laura-Mary: ”Wel, Steve en ik zijn zware fans van Bikini Kill. Het feit dat Steve ook van Bikini Kill hield, overtuigde mij trouwens definitief om met deze band te beginnen. Die hele Riot Grrrl-storm barste volgens mij op het juiste moment los. Deze vrouwen inspireerden met hun ideeën heel wat andere mensen. In that point in that time it was needed. Ook al is er momenteel overal nog steeds heel wat flagrant seksisme, een beweging als Riot Grrrl is nu echter minder relevant. Maar zij maakten het voor vrouwen na hen wel mogelijk om honderduit over verkrachting of incest te praten, en toonden met hun agressieve muziekstijl de weg aan bands als wij. Maar wij zijn zeker geen politiek geïnspireerde band. Wij hebben geen Boodschap te verkondigen. Onze muziek gaat over onze gevoelens, het is persoonlijker.”

enola: Live ontketenden bands als Bikini Kill, net als bijvoorbeeld Bratmobile of Heavens To Betsy, steevast een oorverdovend lawaai. Ik zag jullie enige tijd geleden optreden in Gent, en wat me het meest opviel, was de kracht en vooral de goesting die jullie twee uitstraalden. Is optreden wat je het liefst van al doet?
Laura-Mary: “Absoluut. Maar soms zijn we het ook kotsbeu, dan houden we een pauze van enkele maanden. Toch is live optreden inderdaad het mooiste dat er is. Wanneer het een avond eens wat minder gaat, kan je dat de dag nadien al meteen weer herstellen. Maar als het fout gaat, voelen we ons daar wel altijd klote over. Zo onprofessioneel zijn we wel… Het is ook fantastisch om het publiek op te hitsen natuurlijk. Zo van: “Wil je een X? Yeah! Wil je een F? Yeah!”, enzovoort. Super.”

6) Fugazi

enola: De volgende band is Fugazi, dé referentie als het om de DIY-ethiek gaat. Jullie voeren dat principe ook hoog in het vaandel. Het artwork op de hoes bijvoorbeeld is van jouw hand. Wat is het idee achter die hoes?
Laura-Mary: “Man, dat is echt niet simpel om onder woorden te brengen. Het heeft lang geduurd voor ik het kon, maar nu lukt het mij wel. Het lag om te beginnen al voor de hand dat ik het artwork voor mijn rekening zou nemen, aangezien ik kunstonderwijs heb gevolgd. En ik teken of schilder wel nog af en toe. Het liefst van al objecten, zoals die doos op de hoes. Op zich een fraai voorwerp, zeker met die strik er rond. Maar het bloed dat er uitspat, maakt het dan weer heel wat minder fraai. Een beetje zoals wij zelf eigenlijk. We zien er allebei wel aardig uit, maar onze muziek is dat zeker niet. Ook al klinkt onze muziek soms erg catchy, de teksten zijn absoluut niet optimistisch. Dat is het idee zowat. En voor dat opwaarts stromend bloed, had ik eigenlijk Twin Peaks in gedachten. Die dwerg in Twin Peaks praat op een gegeven moment achterwaarts, dus wou ik het bloed ook omgekeerd laten stromen. Dit heb ik nog aan niemand verteld eigenlijk.”

enola: Michael J. Anderson! The Man From Another Place! Een briljant acteur. Dan moet je zeker ook Carnivaleeens bekijken.
Laura-Mary: “Doe ik zeker. We hebben eigenlijk nog maar net een nieuwe song klaar, die volledig opgebouwd is rond één zin die we uit Twin Peaks hebben gepikt: “It’s happening again”. Je bent de eerste die dit hoort…”

7) The Kills

enola: De volgende groep op mijn lijstje is The Kills. Ik weet dat je het haat om vergeleken te worden met andere duo’s, enkel en alleen omdat ze toevallig ook maar met zijn tweeën zijn, maar ik zie toch enkele overeenkomsten tussen The Kills en jullie: het rauwe, ongepolijste geluid, de DIY-ethiek, om over de fysieke gelijkenissen nog maar te zwijgen. Op hun laatste nieuwe, Midnight Boom, smukten ze hun primitieve geluid wat op met als resultaat een meer dansbare plaat. Zie jij Blood Red Shoes ooit in die richting evolueren?
Laura-Mary: “Wel, eigenlijk ben ik niet zo vertrouwd met de muziek van The Kills. Ik heb enkel hun eerste plaat liggen (Keep On Your Mean Side, ld), en die heb ik dan nog niet eens zoveel beluisterd. Maar ik snap wel wat je bedoelt, en ik word veel liever met The Kills vergeleken dan met bijvoorbeeld The White Stripes. Naar hen wordt echt in bijna iedere recensie of interview verwezen, maar wij vinden The White Stripes niet eens goed. Dat is echt een geval van lazy journalism. Aan PJ Harvey bijvoorbeeld wordt dan weer nooit gerefereerd, terwijl zij ons wel heeft beïnvloed. Maar om op je vraag terug te komen: ik zie ons misschien nog wel in die richting opschuiven, ja. Nu we volop nieuwe songs aan het schrijven zijn, experimenteren we er op los, al blijven het voorlopig wel volbloed gitaarsongs. But never say never. Een echte dancegroep worden we zeker nooit, omdat we ons nooit echt tot dat genre hebben aangetrokken gevoeld. We luisteren bijvoorbeeld wel vaak naar een band als These New Puritans, hun songs zitten echt knap in elkaar. En als we dan toch met een duo moeten vergeleken worden, doe mij dan maar Lightning Bolt.”

8) B-52’s

enola: Ook geen doetjes. Tot slot: iets zegt ons dat jullie fans zijn van B-52’s. “You Bring Me Down” bijvoorbeeld zou de ruige broer van “Rock Lobster” kunnen zijn.
Laura-Mary: (enthousiast) “That’s cool. Niemand heeft dat ooit opgemerkt, maar wij zijn allebei grote fans. “ADHD” heeft er ook iets van mee, vind ik. De manier waarop de stemmen boven elkaar lopen enzo… Enkel onze producer had de link met B-52’s al eens gelegd, je hebt dus een goed oor.”

http://www.bloodredshoes.co.uk
http://www.bloodredshoes.co.uk
Mercury

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

Â¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

verwant

Blood Red Shoes

14 augustus 2022Hear, Hear, Hasselt

Blood Red Shoes

13 november 2019Trix, Antwerpen

Blood Red Shoes

16 oktober 2019Vorst Nationaal, Brussel

Blood Red Shoes :: Het is zo verdomd moeilijk om in deze band te zitten

Dat de klad erin zat, na tien jaar onafgebroken...

Blood Red Shoes :: Get Tragic

“Dat we elkaar haatten is misschien zwaar uitgedrukt, maar...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in