The Long Blondes ruilen de liefde, gitaren en retro van hun debuut in voor electro, klasse en relatiebreuken. “Couples” (ja, die aanhalingstekens zijn een belangrijk detail) vertelt hun nieuwe verhaal.
Het zat zo: de bassiste vrijde met de drummer en ook de twee gitaristen hadden een relatie. Maar de liefdeshistories hielden niet stand tijdens de slopende tournee die volgde op de release van hun debuutalbum Someone To Drive You Home. Zo scheidden vier bibliothecarissen uit Sheffield en schreven een album over koppels.
enola: Naar het schijnt begint elk interview met jullie systematisch met de vraag welke boeken jullie aan het lezen zijn.
Dorian Cox: (lacht) “Was dat maar waar!”
Kate Jackson: “Dat zullen we iemand eens wijsgemaakt hebben toen we al die interviews beu waren.”
Cox: “Een interview begint namelijk normaal gezien met een vraag over het leven in Sheffield.”
Jackson: “Of we moeten voor de duizendste keer uitleggen hoe de groep ontstaan is.”
enola: Oké, die vragen schrappen we al. Zijn jullie eigenlijk grote lezers?
Jackson: “We zouden beter kunnen. Ik probeer constant te lezen, maar het neemt ongeveer vier maanden in beslag om een boek uit te krijgen. Je zou denken dat je op tournee veel tijd hebt tussen de optredens door. Helaas word je dan ook dikwijls afgeleid, zodat het moeilijk is om je te concentreren op literatuur. Ik probeer altijd een roman en een non-fictieboek te lezen. Momenteel lees ik de dagboeken van de Britse komiek Kenneth Williams en London Fields van Martin Amis.”
Cox: “Ik voel me redelijk schuldig, want sinds we aan dit nieuwe album begonnen zijn, heb ik simpelweg geen tijd gehad om te lezen. Dat betekent dat ik al een half jaar hetzelfde boek aan het lezen ben, verschrikkelijk. Ik ben dus nog steeds een boek van Iain Sinclair aan het lezen. Hij schrijft voornamelijk over Londen, waar hij al wandelend observeert en nadenkt. Wat erg interessant is voor mij, gezien ik op dezelfde manier mijn inspiratie haal. Toen we in Londen verbleven om het album op te nemen, probeerde ik dezelfde plekken als Sinclair uit.”
enola: Jullie zijn een zeer geletterde band met vier ex-bibliothecarissen in de groep en zeer regelmatige referenties naar cultuur.
Cox: “Ik moet wel zeggen dat de dag waarop we allemaal ontslag namen nog steeds geldt als een van de gelukkigste dagen van mijn leven. Bovendien stond ik sowieso al aan de rand van het ontslag. Ik was teveel met de band bezig. Bijgevolg daagde ik nog amper op en wanneer ik dan wel aanwezig was viel ik bijna in slaap op mijn boeken. Ik denk dat het een kwestie van een paar dagen was vooraleer ze me mijn C4 zouden geven. Het was dus een overwinning om zelf met een ontslagbrief te staan zwaaien. Ik was hen te snel af!”
enola: Voor dit tweede album zouden jullie de werkwijze van Nick Cave geadopteerd hebben: een strikt uurrooster van 9 tot 5.
Jackson: “Ik wist niet dat hij dat deed. Ik hou daar wel van.”
Cox: “Wij werkten meestal wel door tot een stuk in de avond. Het was vooral belangrijk een soort vaste werkethiek uit te bouwen. Tenslotte gaven we onze vaste jobs op om serieus met muziek bezig te zijn. Het zou nogal absurd zijn om dan een hele dag in je zetel te zitten. Mensen denken vaak dat kunstenaars geen structuur nodig hebben, dat alles vanzelf komt maar je moet wel degelijk werken. Hard werken zelfs. Voor elke song op dit album hebben we er vier of vijf moeten weggooien.”
Jackson: “Wat ik ook leuk vind aan Nick Cave is dat hij elke dag in hetzelfde restaurant gaat lunchen.”
enola: Ten tijde van jullie debuutalbum claimden jullie dat jullie, ondanks de twee koppels in de band, de groep en jullie privéleven strikt gescheiden hielden. Daar is nu verandering in gekomen?
Cox: “Ik denk dat dat vooral te maken had met het feit dat we allemaal nog een job hadden naast de muziek. The Long Blondes bestond dus enkel na de werkuren of tijdens de middagpauze. Toen we het geluk hadden een platencontract te kunnen tekenen is de groep onze job geworden en dat impliceert vanzelfsprekend een andere werkmethode.”
enola: Als we enkel afgaan op jullie eerste single, “Century”, lijkt dit nieuwe album een totaal nieuw project vergeleken met jullie debuut. Is het niet een beetje vroeg om al af te stappen van jullie oorspronkelijke geluid?
Jackson: “Goh, ik denk het niet. We wilden zeker niet de eerste plaat kopiëren. We waren die nummers gewoon beu en moegespeeld. Het materiaal van het debuut bestond al een viertal jaar vooraleer we ze opnamen. Nadien gingen we er nog eens twee jaar mee op tournee. Reken maar uit. Het was dus hoog tijd om afstand te nemen van die sound. We schreven deze keer eerder op piano dan op gitaar. We hebben nagedacht over mijn manier van zingen, die we dan ook een beetje gewijzigd hebben. Elk nummer ontstond op een verschillende manier. Dat allemaal resulteerde in een gevarieerder album dan Someone To Drive You Home.”
enola: Zat de samenwerking met Erol Alkan daar ook voor iets tussen?
Cox: “Ja, vooral zijn ideeën en zijn bezieling. Andere grote producers werken voornamelijk voor de som geld die je nadien op hun rekening overschrijft. Voor de rest kan het hen weinig schelen. Ze draaien wat aan de knoppen en mompelen dat het in orde is. Erol Alkan is anders. Hij was al fan van ons en verzorgde een paar remixen voor enkele singles. Hij is echt geïnteresseerd in wat we doen. Soms suggereerde hij bepaalde dingen waarbij we normaal gezien het tegenovergestelde zouden doen. Het is alsof we er een extra groepslid bij hadden.”
Jackson: “Tijdens het opnemen van “Guilt” kreeg ik de stem niet vast die ik voor ogen had. Erol sprak op me in en stelde mij als een ware psychotherapeut enkele vragen over wat ik mij inbeeldde als ik dat nummer zong. In mijn hoofd was ik een gore blondine die in minirok en stiletto’s over straat wandelt. Daarop nam hij me mee naar buiten en liet hij me over kasseien lopen. Die voetstappen kan je horen in het begin van dat nummer.”
enola: Het album heet “Couples”, het verhaal van twee koppels die samen in dezelfde groep speelden maar niet langer meer samen zijn?
Cox: “Eigenlijk wil ik het helemaal niet over die relaties hebben.”
enola: Moeilijk natuurlijk met zo’n expliciete albumtitel.
Jackson: “Natuurlijk is het allemaal wat tongue-in-cheek. Er waren wel degelijk twee koppels in de band die ondertussen gebroken hebben met elkaar. Dat heeft echter helemaal niets aan de groep veranderd. Al gauw kwamen we tot het besluit dat het cool zou zijn om te zingen over koppels en het album ook zo te noemen.”
Cox: “Let ook op de aanhalingstekens. Kleine verwijzing naar “Heroes” van David Bowie.”
enola: En bekende breaking up-platen zoals Rumours van Fleetwood Mac? Zaten die ook in het achterhoofd bij de creatie van deze plaat?
Jackson: “Ik luisterde voortdurend naar Rumours, ook al was ik zelf niet aan het scheiden!”
Cox: “Zou het niet grappig zijn mocht “Couples” dezelfde faam krijgen als Rumours of als The Visitors van Abba? Als een muziekmagazine als Mojo ooit een lijst zou maken met de vijftig beste scheidingsplaten zou het toch fantastisch zijn om er deel van uit te maken?”
enola: Het gaat vooral over hoe bitter en triest relaties soms kunnen zijn. Is dit een thema geworden omdat het jullie op dat moment toevallig zelf overkwam?
Cox: “Al de nummers zijn geïnspireerd op persoonlijke bevindingen of belevenissen die we hebben van horen zeggen. Het is geen singer-songwriterding. Het gaat niet uitsluitend over ons. Het merendeel van wat mij overkwam vond ook bij andere koppels plaats.”
enola: “This is a song about feeling left out/This is a song about not being ready/To do what you’ve been told to do”, zing je in het titelnummer.
Cox: “Als vrijgezel kijk je op een heel andere manier naar koppels. Soms weet je niet goed of je nu jaloers moet zijn of net gelukkig omdat je niet in een slopende relatie zit. Meestal is het een combinatie van de twee.”
enola: Je schreeuwt ook: “I walk around the block/And never come back one day”. Is dat niet de vreselijkste manier om een einde te maken aan een relatie?
Jackson: “Haha, zo hadden we het niet bedacht! We dachten vooral aan het snakken naar ruimte wanneer je te lang met dezelfde mensen optrekt. Het is een veelgebruikt zinnetje op tournee. We zitten dan zo dicht op mekaars huid dat we er soms ziek van worden.”
enola: Is het waar dat er knipsels van beroemde koppels hingen in de studio?
Cox: “Het oorspronkelijke idee was om ons te omringen met koppels die ons inspireerden. Uiteindelijk hingen er eerder fictieve koppels. Vooral veel comedyduo’s zoals Basil en Sybil Fawlty of The Two Ronnies, Ronnie Corbett en Ronnie Barker. Mensen die wij grappig vinden maar buitenstaanders misschien niet.”
enola: Namedropping is in jullie songs bijna een gewoonte. Scott Walker, Lee Miller (“Madame Ray”, mlv), Ana Karina, Edie Sedgwick …
Cox: “Edie Sedgwick is interessant, want ze is dat kleine, bijna normale meisje dat ondanks zichzelf tot superster wordt verheven door Andy Warhol. Achteraf bekeken is het eigenlijk een erg triest verhaal, een beetje zoals Peter Andre en Jordan. (glimlacht) Ik hou van het idee dat de creatie van Edie als ster bijna als een kunstwerk geconcipieerd werd. We zijn meestal op zoek naar klassevolle stijliconen die je nu bijna nooit meer tegenkomt.”
Jackson: “Ook Erin O’Connor (een nummer op “Couples”, mlv) valt in die categorie. Erin O’Connor is een Brits model dat zo stijlvol is op zichzelf dat ze niet in de boekjes hoeft te komen. Niets te maken met Jordan dus. Ze was ook een tijdlang de muze van grote modeontwerpers.”
enola: Jullie anticiperen op vragen over die culturele referenties in jullie muziek door op jullie website teasers te publiceren die het daar expliciet over hebben of door op jullie MySpace-pagina te melden: “Look at us! We used to rip off The Fall. We rip off Eno now and sing like Jerry Hall.”
Cox: (lacht) “Dat is het interessante aan MySpace: je zet erop waar je zin in hebt. Het hoeft niet altijd zo serieus. Die quote is eigenlijk gestolen van The Yummy Fur, de vroegere band van John McKneown van de 1990s en van Alex Kapranos en Paul Thomson van Franz Ferdinand. Je moet kunnen lachen met jezelf. De meeste groepen zijn zo ernstig.”
enola: Zijn jullie niet gewoon bang om vergeleken te worden? Een van jullie quotes is een eigen leven gaan leiden: “We don’t listen to The Beatles, The Rolling Stones, Jimi Hendrix, The Doors or Bob Dylan.” Was dat niet een beetje over the top?
Jackson: “Het is nochtans een van de meest waarheidsgetrouwe dingen die we ooit gezegd hebben. (lacht) We luisteren echt niet naar die muziek.”
Cox: “Het is moeilijk om als band uit te komen voor je muziekvoorkeuren, omdat je daar dan onmiddellijk mee vergeleken wordt. We houden van zoveel verschillende genres dat het ons makkelijker leek in één zin duidelijk te maken naar welke groepen we niet luisteren. Ik vermoed dat het werkte, want vijf jaar later worden we er nog steeds over aangesproken.”
The Long Blondes stellen hun nieuwe plaat op 24 april voor in de VK.
