Enkele korsetten, laklederen rokjes en met een extra portie
eyeliner getooide gezichten gaan op in een voornamelijk zwart
gekleurde mensenzee: voor wie er nog aan twijfelt, Marilyn Manson
was vanavond in ons land. Anno 2007 zijn ’s mans concerten niet
langer een broeihaard van agressiviteit, maar net een goedgezind
verkleedfeestje waarvan negentig percent van de aanwezigen de grap
inziet. Wie is er dan ook beter geschikt om deze lol in de leiden
dan de Noorse hardrock-cultband Turbonegro. Hank
Von Helvete vulde het podium met danspasjes die elke vierkante
centimeter van zijn ontblote torso lustig lieten waggelen en
absurde bindteksten (“I suggest that everyone who is trying to
stop doing harddrugs, starts smoking beer”), maar op muzikaal
vlak oversteeg dit toch weer duidelijk het niveau van de pastiche.
De nieuwe single ‘Do You Do Dig Destruction’ kon ons maar matig
bekoren, maar oude hitjes als ‘Bad Mongo’, ‘Get It On’, ‘Prince Of
The Rodeo’ en ‘I Got Erection’ gaan er nog steeds in als zoete
koek. Akkoord, op den duur begint het allemaal wat hetzelfde te
klinken, maar binnen een support set die bijna alle favorieten op
een rijtje zet, vormt dat geen stoorfactor.
Helemaal in de sfeer waren we klaar om de Amerikaanse afgod te
ontvangen, die echter nog een uur op zich liet wachten. Pas rond
kwart voor tien doofden de zaallichten andermaal om bij een
klassieke introductie achter het halftransparante doek een bad van
rood licht gevuld met rook te onthullen. Een naar Mansons normen
sobere podiumopstelling werd aanvankelijk de locus van een portie
theatrale dramatiek tijdens ‘If I Was Your Vampire’, dat live wél
de murder ballad oplevert die de albumversie poogt neer te
zetten. Het daaropvolgende ‘Disposable Teens’ liet de bom barsten
en zette de toon voor een avond die voornamelijk oude favorieten in
een snoeiharde versie aan elkaar reeg.
Naast vier inzendingen uit Eat Me Drink Me,
waarvan vooral een opzwepend ‘Am I The Rabbit’ de aandacht trok,
mocht de setlist dan wel ongelooflijk voorspelbaar zijn, Manson
voorzag het dolenthousiaste publiek wel van het voer waar het om
smeekte. En het moet gezegd, als we ruwe bolsters als ‘The Fight
Song’, ‘Tourniquet’ of de versmelting van ‘Sweet Dreams’ en
‘Lunchbox’ tegen ons hoofd gesmeten kregen, vergaten we op slag dat
deze man na zijn onheilige trilogie nog twee platen op de markt
gebracht heeft. De nadruk lag het meest op ‘Antichrist Superstar’,
wat ook meteen voor de hoogtepunten van de show zorgde. Het
alomgekende mantra “We love hate, we hate love” zette de
anthematisch geworden kopstoot ‘Irresponsible Hate Anthem’ in,
‘Tourniquet’ liet Manson sissend over het podium rollen en voor
‘Antichrist Superstar’ beklom hij met een brandende bijbel in de
hand zijn preekstoel. De climax was toch ook deze keer weggelegd
voor ‘The Reflecting God’, waarbij Marilyn door middel van een
leviterend podiumdeel alweer enkele meters boven de massa uitsteeg.
De act mag dan wel steeds meer georkestreerd aandoen, toch tast dit
de ruwe kracht van deze song niet aan.
Opvallend was ook hoe goed Manson vanavond bij stem was: de man
schreeuwde in bijna elk nummer de ziel uit zijn lijf, maar
vertoonde daarbij niet de sporen van vocale uitputting waar hij
vroeger wel eens last van had. Gooi daarbij een Vorst Nationaal
waar de akoestiek voor een keer wel goed zat – een unieke
gelegenheid – alsook eens geen technische mishaps bij de
band en het resultaat was het best klinkende Marilyn Manson-concert
dat wij tot op de dag van vandaag mochten aanhoren. De occulte
antiheld genoot zelf ook zichtbaar van dit concert, wat zich
vertaalde in een hele lading verbale schouderklopjes voor de
aanwezigen en zelfs enkele burleske kushandjes (wie had dat ooit
gedacht van de prince of darkness).
Manson zette alweer een rockshow neer met de nodige lichteffecten,
kostuumwissels en stage props – tijdens ‘Heart Shaped
Glasses’ werd zelfs een Lolita-achtige pop onthoofd -, maar
tussendoor hoorden we toch weer die briesende industrial sound
waarmee de man destijds de wereld schoffeerde. Marilyn zelf is
ondertussen wat getemd en gestileerd, maar dit zorgt ook voor een
hogere graad van professionaliteit. Geen verrassingen deze avond,
maar wel een reünie met de ouwe getrouwen om vingers en duimen bij
af te likken.
Turbonegro’s ‘Retox’ is verkrijgbaar via V2.
Marilyn Mansons Eat Me Drink Me is
uit op Interscope.
