The Strange Death Of Liberal England :: ”Onze volgende band noemen we The Da Vinci Code”

Tot hun eigen afgrijzen wordt The Strange Death Of Liberal England tot in den treure met Arcade Fire vergeleken. Om de groep een plezier te doen, smeten wij daar ook Levellers, James en A Silver Mt. Zion bij en daar hebben de bandleden al veel meer begrip voor. Maar eigenlijk zijn zelfs die namen niet relevant: na twee verschroeiende optredens in Brussel en Brugge heeft de band definitief bewezen een eigenzinnige naam om te onthouden te zijn.

"Vijfendertig minuten. Waw, niet slecht voor een groep die on stage niet durft te praten", lacht drummer Andy Summerly na het interview. De jonge bandleden hebben immers niet de gewoonte vanop het podium met het publiek te converseren. In plaats van bindteksten steken ze gewoon pancartes met boodschappen de lucht in. "Just a modern folk song", bijvoorbeeld — want zo klinken ze — of ook wat onnozel "Gabba gabba hey".
     "Ach, als we bindteksten zouden gebruiken, zou je enkel wat gemompel horen", verdedigt zanger-gitarist Adam Woolway het wat bizarre idee: "We zijn niet zulke praters. We hechten er ook veel belang aan om met onze muziek een bepaalde sfeer te scheppen, en dan zou het gewoon zonde zijn die te torpederen met wat flauwe grappen of nietszeggend gebabbel. Dus doen we het liever zo: ik hou van optredens die ononderbroken doorgaan. Maar natuurlijk is het ook gewoon een leuke gimmick om op te vallen." (lacht)

enola: Dit vond ik op internet: "frustratie is onze inspiratie". Wat scheelt er?
Woolway: "Dat hebben we gisteren pas voor het eerst gezegd en nu al online! Waw! Ach, we komen uit zo’n typisch provinciestadje waar je opties beperkt zijn. Voor je ’t weet laat je je meevoeren door de stroom en leid je net zo’n banaal leven als de andere inwoners die er hun hele leven niet zijn weggeweest, en dat wilden we niet. Alles wat je er onderneemt, stuit op grenzen. We hebben de band gevormd als een manier om lucht te kunnen geven aan die frustratie."

enola: Voor jonge gasten die proberen aan de Britse kleinstedelijkheid te ontsnappen, kozen jullie verrassend genoeg niet het platgetreden pad van de Libertinesklonen.
Woolway: "We zijn beïnvloed door andere, meer alternatieve bands. Ongeveer alles wat op het Constellationlabel zit, zoals Godspeed You! Black Emperor en A Silver Mt. Zion. In het begin waren we dan ook een instrumentale band, maar dat vonden we na een tijdje toch beperkend. We wilden dingen kunnen zeggen. Daarom ben ik zo beginnen schreeuwen als ik nu doe."

enola: Hoe moeilijk was dat? Je zei zelf ooit dat je je stem vreselijk vond.
Andy Wright (bas, toetsen, xylofoon): "Dat citaat is verkeerd toegeschreven: het zijn wij die zijn stem verschrikkelijk vinden." (bulderlach)
Woolway: "Ik was gewoon bang om te zingen. Niemand van ons is er goed in. De eerste keer dat ik voor hen zong, was misschien de eerste keer in heel mijn leven. Maar we hadden het gevoel dat we meer wilden zeggen dan we in instrumentale muziek kwijt konden. Het gevaar daarvan is ook dat je gewoon achtergrondmuziek gaat maken die niets betekent. Dat was het laatste wat we wilden en dat dreigden we te gaan maken, dus ik moest wel."
Summerly: "We zijn ook nooit bewust instrumentaal geweest. We zijn twee jaar geleden gewoon zo begonnen, en net zoals we andere instrumenten verkenden, kwam er ook plots zang bij."

enola: Waarom hebben jullie je trouwens genoemd naar een boek over het verval van het Britse socialisme in de jaren twintig?
Wright: "Dat boek heb ik gelezen lang voor we met de band begonnen. Misschien had ik in die tijd een lijstje met tien potentiële bandnamen in mijn hoofd, in elk geval vond ik het een goeie bandnaam. Toen we effectief met een band begonnen, leek hij ons ook te passen: hij valt op. Als ik die naam in een concertagenda zag staan, ging ik zeker kijken uit nieuwsgierigheid. En dat gebeurt wel vaker: op één van onze eerste optredens kwam een koppel communistische vijftigers langs, ze gingen al lang niet meer naar optredens, maar waren nieuwsgierig naar wat voor muziek een band met onze naam maakte."
Woolway: "Onze volgende band noemen we The Da Vinci Code. Daar zal volk op afkomen."

enola: Jullie e.p. Forward March! "draait rond de relatie tussen mens en God en of Hij bestaat." Hoe kom je bij zo’n zwaarwichtig thema?
Woolway: "Ook dat gaat weer over die frustratie en die beperkingen. Het was iets dat me toen bezighield. Het interesseert me niet of God al dan niet bestaat: we kunnen dat niet weten en het is ook niet van belang. De vraag die ik me wel stelde, was hoe je de Bijbel en dat soort teksten moet benaderen als je van dat standpunt uitgaat."
"Toen ik de teksten voor Forward March! schreef, was één van mijn bedenkingen dat zelfs als je gelooft in het bestaan van God, je die boeken nog niet moet volgen. Niet dat ik zo gelovig ben opgevoed, maar overal waar je komt, is het zo aanwezig. Zelfs al ga je niet naar Sunday school, je school hoort wel bij The Church Of England. Willens nillens groei je dus op met een soort van bijgeloof en hoe langer het duurt, hoe moeilijker het is om dat af te schudden. Pas toen ik Franse auteurs als Sartre of Camus begon te lezen, vond ik manieren om daarbuiten te denken."

enola: In "An Old Fashioned War" komt er ook een politiek kantje bij kijken.
Woolway: "Die song gaat over machtsmisbruik en is gebaseerd op een idee uit De gebroeders Karamazov van Dostojevski. Als er ondanks de aanwezigheid van een almachtige god toch tal van rampen gebeuren, kun je dan wel stellen dat hij goed is? Misbruikt hij zijn macht dan niet? Iemand wees me er op dat je dat ook kon toepassen op de Britse invasie van Irak. Daar brengen we ook rampen teweeg in naam van iets goeds omdat wij de macht hebben, en zo kreeg de song zijn politieke lading."

enola: Wat me opvalt aan jullie muziek is dat er een enorm gemeenschapsgevoel mee gecreëerd wordt. Je moét meezingen door dat dwingende, marcherende karakter.
Woolway: "Dat wilden we absoluut. De verenigende passie die van muziek kan uitgaan, trekt ons erg aan. Allemaal goed en wel om over God te zingen en zijn belang te ondermijnen, maar een ding dat je religie moet nageven, is dat het mensen bijeenbrengt, zij het dan misschien niet op de juiste manier. Het is één ding om het wezen van God in vraag te stellen, de volgende vraag die je je moet stellen is hoe je een gemeenschap desondanks toch bijeenhoudt. Muziek is misschien één antwoord daarop."
Wright: "Dat gemeenschapsgevoel, het moment waarop mensen mee beginnen zingen en klappen, zoeken we zeker bewust. Het is geweldig als mensen terugschreeuwen naar ons. Niets is mooier dan mensen die samenkomen door muziek."

enola: Waar slaat dat "We are Bandini"-refrein van "A Day Another Day" op?
Wright: "Dat verwijst naar Ask The Dust van John Fante, waarin het hoofdpersonage Arturo Bandini op een bepaald moment als bevestiging van zijn individualiteit "I am Bandini" schreeuwt. Adam heeft het boek niet gelezen, maar de tekst van dat nummer sloot erg aan bij mijn interpretatie van dat boek. En het zorgde voor een erg sterk refrein in een song die over onze eigenheid ging. Over niet willen na-apen, maar origineel willen zijn, je nek uitsteken en jezelf benoemen."

enola: Tot slot: wat staat er nu op het programma? Een fullcd?
Summerly: "Ja. Eigenlijk is Forward March! niet meer dan een compilatie van onze eerste songs. Ons echte debuut moet er nog aankomen."
Woolway: "We spelen al heel wat nieuwe nummers, en gaan binnenkort de opnames plannen. Over producers hebben we nog niet nagedacht. Efrim van Silver Mt. Zion? Graag, en dan meteen in hun Hotel 2 Tango met de 24-sporenmengtafel. Wist je trouwens dat hij ons al ontdekt had toen we nog maar een paar maanden bestonden? Iemand had iets over ons geschreven op hun forum en hij stuurde ons een berichtje dat hij ons goed vond, maar dat we misschien meer delay moesten gebruiken (lacht). De manier waarop het was geschreven, was op zich al grappig: "hey, ik speel ook in een groepje: A Silver Mt. Zion. Je hebt er misschien al van gehoord." Ons grootste idool!"

http://www.tsdole.co.uk
http://www.tsdole.co.uk
Fantastic Plastic
Beeld:
Tim Broddin

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

Â¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

verwant

The Strange Death Of Liberal England :: Drown Your Heart Again

Mag het ietsje meer zijn? Dat slagersmotto lijkt The...

The Strange Death Of Liberal England :: 3 november 2007, Botanique

Ergens tussen de post-apocalyptische ruïnes waar ook A Silver...

The Strange Death Of Liberal England :: Forward March!

Komt dichter, kinderen, want de minnestrelen zijn in het...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in