Twee platen en bijna vijf jaar zitten tussen The Rising en Magic. Dik tijd dat er weer gerockt werd, vond Bruce Springsteen. Aan speelplezier had hij geen gebrek sinds de opnames van We Shall Overcome: The Seeger Sessions, zijn laatste wapenfeit, en dat is er aan te horen. Magic is nog eens vintage Springsteen, en roept de hoogdagen van weleer in herinnering.
Tussen 1973 en 1987 bracht Springsteen met regelmaat van de klok een stevig rockend album uit, waarna hij plots spaarzaam werd met de fun. Na de tweeling Human Touch/Lucky Town uit 1992 was het wachten tot 1995 voor een nieuw teken van leven. The Ghost Of Tom Joad was echter een kale, ingetogen bedoening; 9/11 was nodig om Springsteen ertoe te bewegen de E-Street Band opnieuw serieus bijeen te fluiten. Het resultaat was het machtige en hoognodige The Rising, een muzikale zakdoek om Amerikaanse tranen te drogen. En toen kwam er weer een solo-album en een folkplaat. Tot nu. Met Magic doet Springsteen nog eens wat hij best doet: rocken voor de massa.
9/11 is ondertussen min of meer uitgezweet, dus mocht de zwaarte van The Rising achterwege blijven: op Magic is meer dan eens een Springsteen te horen die zich samen met zijn band geweldig amuseert zoals in de begindagen. De politiek is nog steeds aanwezig — kan moeilijk anders met een Boss die het voortouw nam van de Vote For Change-campagne — maar ligt dieper in de nummers begraven in vergelijking met de eenduidige troostsongs van The Rising.
Op Magic brengt Springsteen een relaas over ontgoocheling en verlies van idealen in de Amerikaanse samenleving. Zoals steeds slaagt hij daar het beste in als hij het standpunt van de kleine man kan innemen, diens pijn en woede kan vertolken. Zo vertelt hij hoe dorpsgenoten in "Gypsy Biker" een gesneuvelde soldaat eren door zijn motor in brand te steken, terwijl "the favored march up over the hill in some fools parade, shouting victory for the righteous, but there ain’t nothin’ much here but graves." "Last To Die" leent zijn motto van Vietnamveteraan en ex-presidentskandidaat John Kerry die zich afvroeg wie de laatste zou zijn die voor de vergissing in Irak zou sterven.
"Livin’ In The Future" combineert het allemaal. Bitter noteert Springsteen al de uitschuivers die door zijn land zijn begaan de laatste jaren ("Uitleveringen, illegale telefoontap, onderdrukken van stemmen, de verwaarlozing van New Orleans en haar bevolking, aanvallen op de grondwet en het verlies van onze beste jonge mannen en vrouwen in een tragische oorlog", aldus Bruce ter aankondiging van het nummer tijdens een try-out voor de nieuwe tour), maar probeert toch een vorm van bitter optimisme aan te houden. Muzikaal is dit één van de beste tracks die Springsteen de laatste jaren schreef: een rocker die door de band met veel aanstekelijke goesting wordt aangepakt, en herinneringen oproept aan hits als "Hungry Heart". Ook single "Radio Nowhere" heeft diezelfde gedreven aanpak (én een geweldig saxmoment van Clarence Clemons), en is voor uw en onze ouders een levend bewijs dat men richting de zestig nog niet oud hoeft te zijn.
De andere hoogtepunten dan. "I’ll Work For Your Love" is weer zo’n heerlijke singlekandidaat; rustpunten "Magic" en "Devils’ Arcade" hadden op The Rising kunnen staan. De productie van Brendan O’Brien, die na The Rising opnieuw achter de knoppen mocht plaatsnemen, is alweer impeccable en laat de E-Street Band schitteren. Hoewel de muzikanten geen moment samen in de studio aanwezig waren, zet de band toch een hecht samenspel neer: Max Weinberg zorgt voor een groots drumgeluid, de gitaren scheuren, keyboards plamuren alles dicht, en af en toe mag Clarence "Big Man" Clemons alles even open rijten met een gierende saxsolo. Het is de geluidsmuur die Springsteen tot zijn beste prestaties beweegt.
Niettemin schuift The Boss her en der wel eens uit. Het duo "Your Own Worst Enemy" en "Gypsy Biker" haalt met al te dreinerige rock de vaart uit het album, en het is pas met "Girls In Their Summer Clothes" dat Magic zijn tweede adem vindt. Het zorgt er voor dat de plaat iets te lang duurt om goed te zijn. Uiteindelijk telde Born To Run ook maar acht songs.
Magic wordt her en der omschreven als een vervolg op het vroege werk, geschreven voor de fans die de hele rit mee hebben gevolgd. Dat klopt. Dit is een geweldig cadeau, nog eens een écht hitgevoelig en knallend Springsteenalbum zoals hij ze eind jaren zeventig/begin jaren tachtig veel vaker schreef. Hulde, en: heeft iemand toevallig een betaalbaar ticket voor het optreden in Antwerpen op overschot?
Bruce Springsteen & The E-Street Band spelen op 12 december in het Sportpaleis. Het concert is uitverkocht.
