Vorst Nationaal Brussel, 18 juni 2007
‘Berlin’, de derde soloplaat van Lou Reed, werd in 1973
allesbehalve als een magnus opus onthaald. Nadat ‘Transformer’,
zijn voorgaande plaat, hem als solo-artiest de stempel van
“visionaire glamrocker” had opgeleverd, was “Berlin” dus geen
evidente opvolger. Met graagte hadden de hoge piefen van de
muziekwereld hem dan ook snel en grondig met de grond
gelijkgemaakt.

Nu, in 2007, toert mijnheer Reed met zijn ‘Berlin 2007’ door
Europa. Zaterdag ging deze Europese tournee van start in Vorst
Nationaal. Dat het werk ondertussen wél als een onontbeerlijke
schakel in zijn oeuvre beschouwd wordt, lijdt niet langer twijfel.
De zaal was zo goed als tot de nok gevuld met trouwe Lou
Reed-volgers voor wie de plaat ondertussen tot een legende is
uitgegroeid. Een conceptplaat verdient ook een concepttournee, moet
de meester gedacht hebben en daarom dikte hij het oorspronkelijk
eerder ingetogen album aan met een zangeres, een kinderkoor en een
symfonisch orkest.

Met ‘Berlin’ en ‘Lady Day’ ging de avond nogal vlakjes en
teleurstellend van start. Gelukkig keerde het tij snel en toonde de
rocklegende al snel zijn ware gelaat toen hij ‘Men of Good Fortune’
inzette. De man bleek bovendien in een opperbeste stemming en
schiep duidelijk genot in zijn spel. Voor het grootste deel van de
nummers ruilde hij de akoestische gitaar die we op de plaat hoorden
voor de modernere sound van zijn elektrische gitaar. Ook de twee
oorspronkelijke The Velvet Underground nummers ‘Oh Jim’ (naar ‘Oh
Gin’) en ‘Caroline Says (II)’ (naar ‘Stephanie Says’) bleken live
voltreffers.

Ter visuele begeleiding werden ietwat vage beelden op een
achtergrond van met bloed besmeurde oosterse gewaden geprojecteerd.
Hierdoor werd de duistere sfeer van ‘Berlin’ ondersteund en het
beklemmende gevoel bereikte een hoogtepunt met ‘The Kids’ en ‘The
Bed’. De grande finale was, uiteraard, ‘Sad Song’ (alweer op basis
van Reeds eerdere werk bij The Velvet Underground), waarin de
aanvulling van het kinderkoor het best tot zijn recht kwam. Over de
gehele lijn paste deze begeleiding, hoe onverwacht ook, perfect bij
de sfeer van het materiaal en was ze geen overbodige aanvulling,
hoewel het bij sommigen een ‘Night Of The Proms’-gevoel bleek op te
roepen.

Nadat Reed en de zijnen met de woorden “Thank you for having us”
het podium hadden verlaten, leek een nieuwe aanslag op Berlijn zich
te voltrekken in Vorst Nationaal. De daaropvolgende bisnummers
waren, spijtig genoeg, nogal conventioneel gekozen: ‘Sweet Jane’
(waarop de achtergrondzangeres van dienst Reed bijna van het podium
zong), ‘Satellite of Love’ (met een nét iets te enthousiast koor)
en ‘Walk on the Wild Side’, dé grote hit van op ‘Transformer’. Een
nogal voorspelbaar einde, maar voorts een prachtig eerbetoon aan
dit controversiële meesterwerk