Nu The
Destruction of Small Ideas al even uit is, zullen de creatieve
breinen erachter onderhand doorhebben dat nogal wat reacties niet
eenduidig positief zijn. Op het moment van het interview liet de
release nog een tijdje op zich wachten en waren Joe Shrewsbury en
Paul Wolinski, de twee gitaristen, aanstekelijk enthousiast over
hun nieuwe muzikale goud als negenjarigen die horen dat mama voor
hen een frisco zal halen. In de eetzaal van Hotel Atlas waren twee
gasten net hun middagmaal begonnen en het kon hen wellicht geen
barst schelen dat de twee gitaristen van 65daysofstatic een paar
meter verder aan hun derde interview van de dag bezig waren. Hun
derde interview is altijd hun beste. Althans, zo wist Joe, die zich
net had voorgesteld als een lid van Green Day, ons toch te
vertellen.
enola: Hallo jongens, hoe gaat het ermee?
Joe: Erg goed! We zijn net in drie continenten geweest in
drie en een halve week: we waren in Amerika, Japan en Moskou. En nu
zijn we hier, behoorlijk vermoeid. We hebben nog een kleine week om
ons klaar te maken want dan beginnen we opnieuw te toeren. Deze
keer met het nieuwe materiaal.
enola: Wat doen jullie precies de komende dagen?
Joe: Repeteren! Misschien ga ik eens naar het huis van mij
ma om eens iets deftigs te kunnen eten.
Paul: Het wordt vooral druk repeteren. We moeten nog
oefenen hoe de nieuwe songs best live te brengen want er veranderen
een aantal dingen. Dan laden we ook nog een hoop t-shirts op,
wassen we onze eigen kleren eens, betalen we onze rekeningen.
Dergelijke dingen.
enola: Het is bekend dat optredens voor jullie het belangrijkste
aspect van jullie muziek zijn. Hoe zien jullie platen opnemen
dan?
Joe: Dat is een heel andere wereld. De twee zijn echt wel
complementair met elkaar: live spelen is erg direct, heel oprecht
en bevat slechts één waarheid. Wat er ook gebeurt, gebeurt en het
moet gewoon onmiddellijk goed zijn, zelfs al is het verkeerd. Dit
doe je dan avond na avond en dat is echt leuk. Maar het is toch
nodig om dit even te onderbreken en een plaat op te nemen om alles
eens te overdenken, op de juiste plaats te zetten en de tijd te
nemen om te schrijven. Vooral nu is het schrijfproces erg kalm en
overdacht te werk gegaan omdat we voor het eerst veel tijd hadden.
Onze eerste twee albums bestaan uit nummers die live in een studio
werden gebracht. Ditmaal is alles mooi laag na laag opgenomen en we
zijn bijna gek geworden van het hele proces. Nu we helemaal gek
zijn, zijn we klaar om het live te brengen (lacht).
enola: Zien jullie die studiotijd als een noodzakelijk
kwaad?
Paul: Laat ons zeggen dat we beter zijn in toeren en live
spelen. Toch is die studiotijd zeker geen noodzakelijk kwaad en
zelfs even belangrijk. Dat is gewoon wat ons zal overleven. In
theorie. Die optredens laten ten eerste een tijdelijke indruk na en
zullen ten tweede ooit eens stoppen. De platen zijn ons document.
Onze basis. Wat we onlangs hebben geleerd is dat het erg makkelijk
moet zijn voor bands om een plaat te schrijven, dat op te nemen met
de gedachte dat je er dan mee zal toeren. Dat is eigenlijk het
opnemen van een plaat om een verkeerde reden. Dat is je fans laten
betalen zodat jij wat plezier kan hebben. Het is cruciaal dat je
een plaat maakt omdat je aanvoelt dat je die moet maken om er iets
mee te vertellen.
Liters rode wijn
Ik zag jullie aan het werk op Pukkelpop vorig jaar. Jullie
zagen er echt vermoeid uit na de set. Als jullie niet toeren,
houden jullie dan jullie conditie op peil?
Joe: (lacht) We zouden dat eigenlijk moeten doen, maar
toch is het toeren zelf de enige fysieke beweging die we uitvoeren.
Ik kijk er echt naar uit want ik heb me acht maand bezig gehouden
met roken en neerzitten.
Paul: Ik denk dat we nog gezond eten. Maar dat wordt dan
weer teniet gedaan door alle rode wijn die we naar binnen
kappen.
enola: Toeren is dus een beetje sport voor jullie?
Joe: Ik hou wel van dat idee want van sport moet ik niets
weten.
Paul: Een vriend van ons is een promotor en hij stootte
eens op The
Dillinger Espace Plan. Blijkbaar hebben ze op hun
verlanglijstje massaal veel tonijn en houden ze een soort fysieke
trainingssessie voor elk optreden met push-ups en sit-ups. En maar
tonijn eten voor de proteïnen. Ergens is dat nog wel cool. Hoewel
ik andere verhalen van hen ken die minder cool zijn. Maar daar ga
ik niet op in.
enola: Oké. Wat is jullie meest negatieve ervaring ooit op een
tournee?
Joe: Toeren is een fantastische manier van leven. Bijna al
onze ervaringen op tour zijn positief. Maar toch zijn er wel een
aantal eerder interessante dan negatieve ervaringen, vooral dan
wanneer iets fout loopt. Het is logisch dat hoe meer je reist, hoe
groter de kans is dat er wel eens iets mis gaat. Zo was er een
optreden op een festival in Dordrecht vorig jaar. Iemand wilde het
optreden filmen, wat totaal geen probleem is, maar ze besloten een
camera te plaatsen met een gigantisch licht erop. In plaats van aan
de zijkant te staan of op een afstand, hadden ze de camera centraal
voor het podium gezet. Het publiek stond achter deze gigantische
camera. We begonnen te spelen en we vonden het echt belachelijk
omdat het onze prioriteit is te spelen voor mensen. Dan begonnen de
problemen, want we vroegen hen ermee op te houden. Dat wilden ze
niet. Wij zijn dan in het midden van een nummer zelf gestopt and
he gave us the finger (lacht). Gelukkig hadden we toen een
tourmanager die er uitziet als een piraat op rust. Hij begon bijna
te vechten met de cameraman en zo geraakten we daar van af.
enola: Nog straffe verhalen?
Joe: Een
andere keer waren we in Londen en beleefden we wellicht de
slechtste tourervaring ooit. Het was een late show en toen we
gedaan hadden was het twee uur ’s nachts. Onze camionette stond
buiten in de regen. Ik ging er iets halen. Wanneer ik de deur wilde
sluiten, brak de sleutel in het slot. Onze camionette stond daar
open, in de regen en ik had geen telefoon bij me, dus was ik
verplicht erin te gaan zitten. Zo heb ik daar een uur gezeten tot
de rest kwam kijken en zijn we pas rond vijf uur ’s ochtends op ons
hotel geraakt. Op de koop toe werd onze camionette daarna vastgezet
door de politie. ’s Ochtends stonden we daar met onze nieuwe
sleutel en mochten we nog betalen om de camionette uit de klem te
halen. Dat was echt een nachtmerrie.
enola: Ga vooral verder…
Joe: We waren
eens erg laat terug van een optreden in München en we werden
tegengehouden door de politie. Dat was eigenlijk nog wel grappig.
Ze zeiden dat ze alles moesten doorzoeken dus we lieten hen maar
doen. Alles moest echt uit de camionette en daar hadden wij
uiteraard niet veel zin in. Ik heb nooit geweten waar ze naar
zochten. Ze hebben het alleszins niet gevonden.
enola: Ze waren wellicht op zoek naar goede
muziek…
Joe: Waarschijnlijk. Maar ook dat hebben ze niet gevonden
(lacht).
enola:
In Japan hebben jullie eens opgetreden voor 10.000 mensen. Wat is
het kleinste publiek dat ooit naar jullie heeft
gekeken?
Paul: Dat moet een man of vijftien tot twintig zijn. Het
was een plaatsje in Noord-Engeland, net buiten Newcastle. Er was
veel industrie, modder en vervuiling.
Joe: Ik denk niet dat daar veel mensen spelen. Nog knap
van de persoon die ons daar heeft geboekt. Bijna niemand kwam naar
ons kijken. Op de koop toe regende het.
enola:
Wat doet dat met je enthousiasme?
Joe: We hebben daar echt een sterk optreden neergezet.
Tienduizend man of drie man, mij maakt dat niet echt uit.
Paul: Het duurt wellicht wat langer om erin te komen,
alleen al omdat er zo veel ruimte is.
Gelukkig
vóór Mogwai
Jullie internetdagboek heet ‘Till The Fuel Runs Dry’. Wat
doen jullie wanneer jullie olie op is?
Joe: Wanneer de olie van de wereld op is, zullen we een
gigantische fiets moeten uitvinden om iedereen te vervoeren
(lacht). Dat is de belangrijkste betekenis hiervan: het is
fantastisch naar muziek te luisteren, muziek te schrijven en ons
leven te leiden zoals we het goed achten, maar heel binnenkort is
er geen olie meer…
enola: Ik dacht dat het betrekking had op jullie eigen
energie…
Paul: Dat is ons eigenlijk nog nooit echt overkomen, maar
we hebben het er wel vaak over. Er zijn weinig dingen erger dan
bands die blijven verdergaan en niets meer te vertellen hebben. Ik
hoop dat wij zullen stoppen als onze inspiratie op is. En als we
dat niet doen, dan verwacht ik van al onze fans dat zij ons zullen
dwingen te stoppen door geen platen te kopen, niet naar de shows te
komen, …. Muziek is te belangrijk om zomaar verspild te worden
door bands die er geen meer zouden mogen maken. Dat is hard voor
die bands, maar je moet opletten niet alles wat je hebt
verwezenlijkt in het slijk te trekken.
enola:
Dus jullie hopen dat jullie nieuwe plaat nog gekocht
wordt?
Joe: (enthousiast) Zeker! We houden enorm van onze nieuwe
plaat! Dit is het beste wat we al hebben gemaakt.
enola: Welke bands waarmee jullie al op een podium stonden, vonden
jullie het meest indrukwekkend?
Joe: Oh, Servants of the Apocalyptic Goat Rave. Die
stonden ook op het podium in Dordrecht. Fantastische band. We
hebben het geluk gehad zelf een aantal groepen te mogen selecteren
voor onze voorprogramma’s in het Verenigd Koninkrijk. Zo is er het
nieuwe The Miramar Disaster, dat net een debuut heeft uitgebracht
en waarvan we de groei van bij het begin hebben meegemaakt. Een
andere is Youthmovie Soundtrack Strategies. Ook erg leuk om mee te
spelen. We hebben al met Mogwai het podium
gedeeld. Zeker als ze in vorm zijn, is dat nog steeds een erg
straffe liveband. Dat was hier zo op het Dominofestival en nog
eens in Italië, waar ze zelfs nog béter waren. Dan is er nog
Grails. Waren we ook danig van onder de indruk.
enola: Nog nooit zo onder de indruk geweest van andere bands dat
jullie dachten dat het publiek jullie niet meer zou willen
horen?
Paul: We stonden voor Mogwai (lacht). Maar toch
is dat goed.
Joe: Het is positief om een uitdaging te hebben. Zo moeten
we extra ons best doen.
Paul: Dit is iets waar bands het vaak over hebben. Ik merk
toch een doorgedreven competitiviteit op. Wij hebben het volledige
vertrouwen in onze eigen groep en willen op een podium voor een
andere groep om die al tegen de muur te blazen.
Joe: Die hele sfeer is echt raar. Voor het optreden
spreken groepen nooit tegen elkaar. Dan is er de soundcheck en
begroet je elkaar en daarna gaan de bands naar hun eigen ruimte.
Maar, na het optreden, wanneer ze elkaar hebben gezien en elkaar
goed vonden, is het plots: “Hé, jullie waren fantastisch!” Bands
zijn altijd wat voorzichtig tegenover elkaar.
Paul: Omdat je altijd eerlijk wil blijven. Als je een
vriendschap sluit voor het optreden en dan hun muziek niet goed
vond, dan kan je moeilijk tegen hen liegen.
enola: In België hebben jullie Transit in het
voorprogramma. Al wat van hun muziek gehoord?
Paul: (verontschuldigend) Neen… We weten eigenlijk
niets. We hebben onze eigen voorprogramma’s voor Europa niet zelf
kunnen kiezen. Maar eenmaal we thuis zijn, beluisteren we het
allemaal eens, dus hopelijk wordt het een leuke verrassing.
Elektronica in plaats van een goede vriend
Op jullie online dagboek hebben jullie beloofd de plaat te
maken die een einde zou stellen aan alle platen. Zijn jullie daarin
geslaagd?
Joe: Neen. En ik ben daar blij om. Alleen, elke band moet
bij het maken van een album de motivatie hebben om de beste plaat
te schrijven die ooit is gemaakt. Als je daarin slaagt, moet je
stoppen. We zijn al blij dat we het beste album hebben geschreven
dat wij ooit hebben gemaakt. Gelukkig denken we dat het in ons zit
een nog betere te maken.
Paul: Het interessante is ook nog eens dat we uit deze
plaat erg veel hebben geleerd omdat we het zo anders hebben
aangepakt en we zijn er op technisch vlak veel wijzer uit
geworden.
enola: Wat is de beste plaat ooit gemaakt?
Joe & Paul: Er zijn er veel: ‘White Pony’ van
Deftones, ‘Relationship of Command’ van At The Drive-In, ‘Scream,
Dracula, Scream!’ van Rocket From the Crypt. New Orders
‘Substance’. ‘Harvest’ van Neil Young.
enola: De nieuwe liveplaat van Young al gehoord?
Joe: Massey Hall!
(fluit). Zot! Ik stond in Japan in een platenwinkel en
I was fucking jumping up and down. Dat is echt een
indrukwekkende opname van iemand die zó goed is.
enola:
Heb je het gevoel dat, omdat jullie ditmaal zoveel tijd hebben
genomen, dit de muziek is die jullie echt wilden
maken?
Paul: Goede vraag… Het probleem is, of net het goede is,
dat we alle vier iets anders in gedachten hebben. We weten zelf
niet goed wat dat precies is. Op sommige dagen doe ik niets liever
dan massieve drum and bass beats te maken en op andere muren van
gitaarnoise. Voor ons vier verandert dat dagelijks en wat we nu
hebben gemaakt, is het product van vier invloeden. Niemand van ons
zou dit alleen kunnen gemaakt hebben. Wanneer mensen ons vragen
naar onze invloeden, vinden we het nooit makkelijk bands op te
noemen die we graag horen omdat het weinig steek houdt. We
luisteren naar alle soorten muziek. Wat we wel antwoorden zijn die
groepen die ons hebben beïnvloed door hun aanpak en houding. We
zijn dan ook echt trots op het feit dat we in de voetstappen treden
van grote groepen zonder duidelijke leidersfiguur.
enola: Wie van jullie heeft de elektronica er dan
bijgehaald?
Joe: Die is altijd fundamenteel geweest voor ons. Wanneer
Paul studeerde aan de universiteit had hij mij nog niet ontmoet,
dus had hij geen goede vriend waarop hij kon steunen
(lacht). Dus kocht hij een sampler in de plaats en zat
gewoon op zijn kamer terwijl hij er mee experimenteerde. Ik denk
dat iedereen die muziek maakt dat moet doen met de middelen die hij
toevallig kan gebruiken. We zijn zeker niet begonnen met de vraag
welke instrumenten we precies erbij wilden. Niemand van ons kon
zingen, dus hebben we geen zanger. Maar we hadden wel een
computer.
enola: Maar nu is er meer elektronica…
Joe: Jij bent de eerste die dit zegt en je hebt gelijk.
Alleen is die nu anders hoorbaar. Dat is omdat we dichter zijn
gekomen naar wat we altijd hebben willen creëren, namelijk de
gelijkschakeling van de elektronica met de band. Ik vind de
elektronica op dit album bij het beste wat Paul ooit heeft
geschreven en de muziek die we daarbij hebben gemaakt past zo goed
zodat het echt een geheel wordt. Er zijn delen waarvan je denkt dat
ze elektronisch zijn, maar ze zijn het niet.
Paul: Voor onze drums maken we gebruik van veel loops die
we zelf hebben opgenomen, in plaats van bestaande te nemen. Als Rob
drumt, komt daar dan zijn eigen elektronisch geluid bij en valt dit
perfect samen.
Het reliëf van Avril Lavigne
Jullie wonen in dezelfde stad als Arctic Monkeys. Ontmoeten
jullie elkaar soms? Toevallig?
Paul: Ze hebben onze geluidsman gestolen
(lacht).
Joe: Ze hebben opgenomen in dezelfde studio waar wij
speelden. Hun manager heeft een kantoor onder het onze. Sheffield
is een behoorlijk kleine stad, dus…
enola: Wat moeten we weten over Sheffield?
Paul: Het is er niet zó klein. Eigenlijk is het een grote
stad maar ze gedraagt zich als een dorp.
Joe: Iedereen kent iedereen. Het is er stil en
vriendelijk. Het is een goede plaats om in het Verenigd Koninkrijk
te wonen want er zijn veel steden die een stuk minder aangenaam
zijn. Het is groot genoeg om een stad te zijn, maar klein genoeg om
je er goed te voelen. Een beetje zoals Den Haag.
enola: Als jullie de organisator zouden zijn van jullie eigen
festival, wie is dan de headliner?
Joe: (onmiddellijk) Tom Waits. En Saul
Williams. En… wij. Nee, grapje.
Paul: We zouden At The Drive-In
opnieuw laten samenkomen.
Waar zouden jullie jezelf plaatsen?
Paul: Misschien zouden we openen en de beste show die we
ooit hebben gespeeld brengen zodat de rest in het niets
vervalt.
Joe: Maar toch vooral omdat we dan de rest van de bands
zouden kunnen zien.
enola: Wat is het grootste misverstand over
65daysofstatic?
Joe: We denken dat er in Engeland veel mensen ons
beschouwen als jongens die van zichzelf denken meer te weten dan
anderen. Ook dat we arrogant zijn en moeilijk zijn alleen maar om
moeilijk te zijn. De waarheid is: wij zijn net zoals alle anderen.
We proberen een vat te krijgen op de wereld en we proberen goede
muziek te maken. Popmuziek.
Paul: Iemand vroeg ons of het waar is dat we echt niets
moeten weten van popmuziek omdat we dat minderwaardig zouden vinden
in vergelijking met onze muziek. Dat is net het tegengestelde van
de waarheid: we zijn allen grote fans van popmuziek. Onlangs nog
hebben we gediscussieerd over de nieuwe single van Avril Lavigne,
want ik vind die fantastisch.
Joe: Ik vind haar reliëf beter (lacht).
enola: Als jullie al jullie muziek moeten samenvatten in één zin,
welke zou het zijn?
Joe: Ik denk dat onze muziek net niet kan uitgedrukt
worden in woorden. Als we toch één boodschap zouden moeten meegeven
zou dat zijn…
Paul: “Dit is alles.”
Joe: Mensen moeten weigeren middelmatigheid in hun leven
toe te laten en die dingen doen waardoor ze zich zestien voelen.
Dat is onze mooie boodschap.
The Destruction of Small Ideas is uit bij
Monotreme/Munich.
