Vorig jaar verbaasde iLiKETRAiNs vriend en vijand met glaciale postrock die tragische personages naar de voorgrond brengt. Ondertussen zijn ze druk bezig de laatste hand te leggen aan hun debuutalbum. Maar eerst is er nog een passage op het Music In Mind-festival.
Wat hun tweede optreden op Belgische bodem zal brengen, blijft voorlopig een open vraag, maar het zal ongetwijfeld een indrukwekkend spektakel worden. In afwachting daarvan spraken wij alvast even met Guy Bannister, Alistair Bowis en Dave Martin, die vanwege zijn diepe bariton onmiddellijk vergeleken wordt met andere zangers: "Ik word vaak vergeleken met Neil Hannon (The Divine Comedy), wat ik verschrikkelijk vind. Ik hou niet van zijn muziek. Stuart Staples (Tindersticks – jbo) wordt ook vaak aangehaald. Maar mensen mogen me gerust met iemand anders vergelijken, dat stoort me niet."
enola: Iedereen vraagt jullie ongetwijfeld steevast waarom jullie die groepsnaam gekozen hebben, maar laten we het eens omdraaien: waarom moeten we treinen fijn vinden?
Dave Martin (zang, gitaar): "Omdat ze de toekomst van het transport zijn, nu onze natuurlijke bronnen uitgeput raken, moeten we gewoon opnieuw meer met de trein reizen."
Alistair Bowewis (bas): "En daarnaast heb je de geschiedenis van het transport. Het is een mooi concept."
Guy Bannister (gitaar, rhodes en synths): "Ik weet niet hoe jullie hier in Europa tegen treinen aankijken, maar in Engeland zijn mensen er niet echt op gesteld. Ze hebben altijd vertraging, er zijn allerlei problemen…Ooit was het zo’n belangrijk vervoermiddel, en nu is het in verval."
Martin: "Die tragische ondergang van mensen en gebeurtenissen spreekt ons enorm aan. Daarom hebben we ook voor deze groepsnaam gekozen."
enola: Jullie oude treinpakken dragen dan bij tot die sfeer van verval, veronderstel ik?
Martin: "We dragen ze niet continu hoor. We hebben ook elk maar één paar, dus ondertussen zijn ze zo vuil dat ze op zichzelf blijven rechtstaan. (Hilariteit) Het is overigens niet zeker dat we ze zullen blijven dragen."
enola: De tragiek die je net aanhaalde, vormt echt een rode draad door je teksten. Ga je bewust op zoek naar die verhalen?
Martin: "We ontdekken de meeste eigenlijk bij toeval. We lezen allemaal veel en op het internet vind je ook geregeld informatie. Het voelt aan alsof die verhalen ons vinden, eerder dan wij hen. Mensen vragen ons nu ook om over deze of gene een nummer te schrijven, en dan zoeken we daar informatie over op."
"Natuurlijk kunnen we nu niet zeggen of we volgend jaar nog steeds met deze thema’s bezig zullen zijn, laat staan over vijf of tien jaar. We werken momenteel aan nieuwe nummers voor ons debuut. Eén van de nieuwe songs die we al spelen gaat over William Brydon. Tijdens de eerste Brits-Afghaanse oorlog (1842) moest het Britse leger naar India vluchten, en Brydon was de enige van de 16 500 blanken die de terugtocht heeft overleefd. Het is een heel interessant verhaal, je moet het echt eens opzoeken."
enola: Ze spelen zich allemaal in het verleden af. Er zijn toch ook nu nog voldoende tragische verhalen te vinden, denk maar aan Thom Yorke’s "Harrowdown Hill". Of raak je daar liever niet aan?
Martin: "Goh, ik kan het moeilijk verklaren. Als je over recente zaken schrijft, wordt het al snel politiek gekleurd en dat wil ik vermijden. Misschien is het ook wel te dicht bij huis om erover te schrijven. Hij heeft nog steeds familieleden die in leven zijn, ik hou liever wat afstand tussen mij en de mensen waar ik over schrijf."
"Veel van de personages waarover we schrijven, worden ook heel erg negatief bekeken en wij proberen hun verhaal te brengen. Ik stel me voor hoe ik me zou voelen in hun situatie. Geschiedenis verwordt vaak tot een droge opsomming van feiten, en in mijn teksten probeer ik duidelijk te maken dat het nog steeds om mensen van vlees en bloed gaat. Ik vraag me graag af hoe mensen herinnerd willen worden. Scott bijvoorbeeld was een grote ontdekkingsreiziger, maar hij wordt vooral herinnerd omdat hij en zijn team stierven tijdens zijn Zuidpoolexpeditie. En toch is hij door te falen bekender geworden dan Amundsen, die de race won en het ook nog eens overleefde. In het geval van Dr. Beeching hebben we wel niet veel sympathie voor de man. Hij deed zijn job natuurlijk, maar ik wou een stem geven aan de werknemers die door zijn rapport ontslagen werden."
enola: Je kan Beeching toch ook als een van de tragische helden zien, een man die een taak had met alle desastreuze gevolgen van dien?
Martin: "Zo had ik het zelf nog niet bekeken, maar je hebt wel een punt."
enola: En hoe willen jullie herinnerd worden, als tragische helden?
Martin: "Als een groep die geen uitverkoop heeft gehouden. Het interesseert ons niet om van de ene dag op de andere succesvol te worden. We hebben wel het geluk gehad de juiste mensen te leren kennen. We werken nu ook aan een song waarin we over onze eigen dood profeteren, dat is wel confronterend."
Bowis: "Ik wil herinnerd worden als de beste basspeler die er ooit is geweest."
Bannister: "Of als de man die stierf in zijn poging het te worden."(Hilariteit)
enola: Probeer je het verhaal ook muzikaal te vertellen, of staat de muziek er los van?
Bowis: "De muziek draagt zeker bij tot het geheel. Vaak vertrekken we vanuit een personage of karakter, waar we dan de muziek bij schrijven. Maar we hebben zeker geen specifieke manier van werken."
Martin: "We doen er echt lang over om songs te schrijven, maar we willen het ook voor onszelf interessant houden."
enola: Ook in de projecties op het podium komen die verhalen terug. Gaan jullie actief op zoek naar de juiste beelden?
Bowis: "Ashley (Dean) is verantwoordelijk voor alle projecties. Hij vindt allerlei bits and pieces op markten enzo. Hij is ook verantwoordelijk voor de videoclips."
Martin: "Vaak zijn het gewoon happy accidents die goed bij de muziek blijken te passen. We houden graag controle over alles. Mensen die voor ons "werken", zien we ook eerder als leden van het team dan als ingehuurde werkkrachten. Het is één grote iLiKETRAiNS-familie."
enola: Ik merk dat sommige van jullie songs een sterke postrockinslag hebben, terwijl andere net door dat "Griekse koor" eerder een verhaal vertellen. Is dat een onderscheid dat jullie ook maken?
Bowis: "Als het bij de song past, doen we het. Zo’n koorzang voegt er inderdaad een tragiek aan toe."
Martin: " Ik snap wat je wil zeggen. Bij "The Beeching Report" gebruikten we die koorzang een eerste maal, maar het is wel iets dat we verder willen uitdiepen. Hopelijk kunnen we in de toekomst eens de beide combineren. Sigur Rós en Godspeed You! Black Emperor behoren tot onze invloeden, net zoals Nick Cave, Scott Walker, The Smiths…dus die invloeden komen allemaal samen."
"Toen we net startten, luisterden we nog niet echt naar groepen als Mogwai of Godspeed. We speelden gelijkaardige muziek, maar die kwam er eerder spontaan dan bewust. Mensen wezen ons op de gelijkenissen en toen zijn we er meer naar beginnen luisteren. Helemaal in het begin speelden we akoestisch. We ontdekten dat veel "noise" maken heel leuk was, maar we wilden wel nog steeds nummers schrijven. Het is dus niet onze bedoeling om pure postrock te brengen."
enola: Ik hoor tegenwoordig wel meer groepen die postrock combineren met "reguliere" rock. Zijn er groepen waarmee jullie je verwant voelen?
Martin: "Redjetson zijn vrienden van ons, daar voelen we ons wel mee verwant. We hebben met hen door Frankrijk getourd. Dit is de eerste maal dat we door Europa trekken, op ons eentje dan nog. We zullen onszelf dus moeten entertainen (lacht). Maar de reacties zijn tot nu toe altijd al positief geweest. Het voelt vreemd aan omdat we de songs eigenlijk in onze slaapkamer schreven, en nu krijgen we zoveel positieve respons. Het publiek op het vasteland respecteert ons veel meer, in Groot-Brittannië praatten mensen door onze optredens heen."
enola: Tot slot een ongetwijfeld onnozele vraag, maar in elke band die ik tegenwoordig ontmoet, heeft bijna iedereen een baard. Is dat een internationale samenzwering ofzo?
Martin: "Jij hebt toch ook een baard?"
enola: Ja, maar ik had gewoon geen zin om me te scheren.
Bannister: "Wij ook niet."(Hilariteit)
Martin: "Er zit deze keer geen concept achter hoor. Toen we aan de clip voor "Terra Nova" werkten, beeldden we allemaal poolreizigers uit en dus hadden we toevallig allemaal onze baard laten staan."
Bannister: "Er is nooit een vergadering over geweest."
Martin: "Zonder baard zou ik er ook jonger uitzien…"
Bannister: "Dan ziet hij er twaalf uit."
Martin: "Ik denk wel dat die baard me een podiumprésence geeft die ik anders niet zou hebben. Een twaalfjarige die over historische mannen zingt, is nogal belachelijk. En in de geschiedenis zijn er veel baarden."(Hilariteit)
