Au Revoir Simone :: “We houden niet van koude, berekende muziek. Het komt zo niet in ons hoofd op”

Elk jaar gruw ik van de hele Valentijnsextravaganza: een pluchen hart zorgt bij mij voor braakneigingen in plaats van vertedering. Tegen alle principes in kreeg deze dag dit jaar toch een speciale betekenis. Een dagje hand in hand met het lief doorheen het park wandelen is een trivialiteit, een date met drie zoetgevooisde Brooklynettes is een festiviteit. Zonder roos maar met dictafoon trok ik naar een potsierlijk marmeren décor in het Brusselse om de meisjes van Au Revoir Simone even de microfoon onder de bevallige neus te duwen. Sinds David Lynch dit trio de hemel in prees, zijn ze hotter than hot en dankzij een gig in de Botanique op 22 februari en de release van hun tweede langspeler ‘The Bird Of Music’ begin volgende maand zal ook België dit geweten hebben. Ik kreeg Annie en Erica voor mij op de sofa en aan het einde – kwestie van het plaatje compleet te maken – als toemaatje nog een blitsbezoek van Heather.

Vive la démocracie!

enola: In België ging jullie debuutalbum (‘Verses Of Comfort, Assurance And Salvation’ onopgemerkt voorbij, maar nu zijn jullie hier met de tweede plaat ‘The Bird Of Music’ en een optreden in de Botanique. Als iemand mij vraagt om een crash course Au Revoir Simone, hoe zou ik jullie het best introduceren?
Annie: Ik zou zeggen: een volledig vrouwelijk keyboard-trio dat popmuziek maakt, geen techno …
Erica: … maar dromerige elektronische pop.

enola: Het eerste wat mij opvalt als ik naar de plaat luister, is hoe harmonieus ze klinkt. De muziek en de stemmen gaan perfect samen. Is dit een formule waar veel werk aan was of ontstond dit op natuurlijke wijze?
Annie: Het vraagt heel wat gezamenlijk werk.
Erica: Maar ik denk dat onze schrijftechnieken en onze keuzes eigenlijk vrij spontaan ontstonden, gebaseerd op onze smaken en de muziek waar we zelf naar luisteren.
Annie: Er kruipt wel wat tijd in. Wanneer we aan het werk zijn dan nemen we wat op, spoelen het terug en luisteren er direct opnieuw naar. Als het niet voldoet of niet klinkt zoals we het verwacht hadden, dan zoeken we er meteen een oplossing voor.

enola: Er is duidelijk sprake van een sterke band, is dat het magische ingrediënt in Au Revoir Simone?
Annie: We brengen veel tijd met elkaar door, hebben een zeer intuïtieve manier om met elkaar te communiceren en weten steeds waar de songs heen moeten. Dan is het enkel nog een kwestie van de wijze te vinden om dit te bereiken. Soms blijft dit natuurlijk een strijd.
Erica: Het is het magische ingrediënt, maar tegelijkertijd kan het ook een vloek zijn. Wanneer je op het podium staat en iets gaat mis, dan ben je niet in je eigen wereld maar in een soort van gemeenschappelijke beleving. We stimuleren elkaar of sleuren elkaar naar beneden afhankelijk van hoe we ons voelen.
Annie: Op die manier staan we steeds met elkaar in verbinding.

enola: Het is waarschijnlijk dan ook een deugd dat er geen sprake is van enige hiërarchie. Er is geen lead met twee back-ups bij.
Annie: Het is een democratie.

enola: En democratie werkt!
Annie: We hebben natuurlijk onze kleine haperingen, maar uiteindelijk komt alles steeds op zijn pootjes terecht.
Erica: Het zijn steeds akkefietjes, vaak maken we ruzie en weten we op den duur niet meer waarover.
Annie: Daarenboven heeft geen van ons drieën een ego wat het individuele werk betreft. We doen wat het beste is voor de groep en als iemand een beter idee heeft, dan aanvaardt de rest dat. Je hoort nooit: “Ik wil dat mijn keyboard het luidst staat”; we zingen en spelen alledrie en weten elk onze sterktes. We weten welk keyboard of welke stem het mooist klinkt. Heather zal bijvoorbeeld een nummer schrijven en aan Erica vragen om het in te zingen.

Een blik achter het douchegordijn

Jullie muziek steunt vrijwel volledig op synths en staat gekend als warme, dromerige organische electronica. Dit klinkt bijna als een contradictio in terminis.
Annie: De helft van onze nummers gebruikt een analoge drummachine …
Erica: … wat een zachte toets eraan geeft in tegenstelling tot een computergestuurde drum. We appreciëren alledrie eenvoud.
Annie: We zijn steeds op zoek naar warmte in de muziek. Als een song te klinisch klinkt, dan voegen wij bijvoorbeeld een element van live-percussie toe …
Erica: … of een zware synth met daarover een zachte pianolaag.

enola: Ik las ergens dat jullie vroeger in de slaapkamer repeteerden. Jullie eerste plaat werd daarenboven opgenomen in een douchekabine in de kelder. Inspireren deze huiselijke omgevingen jullie?
Erica: Het maakt alles simpeler. Momenteel repeteren we niet meer in de slaapkamer tenzij er iets gebeurt in onze oefenruimte, zoals een panne. In het opnameproces was het aangenaam om thuis bij onze producers te zijn: zo kunnen we acht uur aan een stuk op comfortabele wijze doorgaan zonder ons volledig leeg te voelen. Een fijne omgeving helpt ons om onze innerlijke rust te vinden.
Annie: Als je thuis bent, betaal je ook niet per uur. Je kan op het gemak tewerk gaan en de tijd nemen om wat te experimenteren. Dit album draaide volledig rond experiment voor zover we konden gaan.

enola: Zijn jullie voor deze plaat de studio ingetrokken?
Erica: We hebben opnieuw in de kelder van onze producer gewerkt, maar niet meer in de douche want hij heeft nu een degelijke cabine laten installeren. Met deze opnames gingen we naar de studio en daar bewerkten we ze met een analoog mixpaneel om die warmte te bekomen.
Annie: We dubden ze zelfs op cassette.
Erica: Het was opnieuw een stap verder in ons proces die uiteindelijk de moeite waard bleek te zijn. Ik kan moeilijk beschrijven hoe de tracks klonken voor we er de studio mee indoken.

enola: Maar het is goed als er een proces kan ontstaan dat niet stapsgewijs klinkt.
Annie: Juist, en we houden niet van koude, berekende muziek. Het komt zo niet in ons hoofd op.

enola: De lyrics vallen op door hun eenvoud, maar zijn toch zeer eerlijk. Hoe kun je complexe emoties zo sterk distilleren?
Annie: Je moet gewoon de sleutelwoorden zeggen en de rest ertussenuit laten.
Erica: Ik hou er niet van om te specifiek te zijn. Voor mij kan een song pas krachtig zijn als iedereen er een verschillende ervaring kan aan verbinden. Een veilig spel spelen, hoe dom het ook klinkt, kan meer emotie creëren.
Annie: Wanneer ik een nummer schrijf, begint het met losse woorden waarrond dan een verhaal ontstaat. Voor mij is dit steeds een zeer complex verhaal, of het nu echt gebeurd of puur fictief is. Er zitten heel wat nuances is, maar enkel de bouwstenen zijn aanwezig. Dat is net zo leuk: als een vriendje uit mijn verleden een vriendin van jou geweest kan zijn of zelfs je grootmoeder; eender wie ooit speciaal geweest is voor jou. Op die manier wordt het echter en levendiger. Onze muziek probeert een emotionele respons te creëren en dat helpt. Als je daarentegen gewoon zegt “O Judy I hate you ‘cause you ran away with my …” … Hoewel, Dolly Parton deed dat met ‘Jolene’ en bij haar werkte het echt.
Erica: Er zijn veel songs waar ik van hou die wel zeer specifiek zijn, maar ik hou het zelf liever eenvoudig. Het komt zo in me op.

Vreemde dromen en familietradities

Een markant gebeuren was jullie begeleiding van een lezing van David Lynch in Barnes & Noble waarrond heel wat commotie ontstond. Hoe ontstond deze samenwerking en hoe ervoeren jullie dit?
Annie: Het was de eerste editie van een reeds lezingen gekoppeld aan concerten.
Erica: Wel, het was niet de eerste keer…
Annie: Maar wel de eerste editie van ‘Upstairs At The Square’. Ze hadden een soortgelijke reeks gehad tevoren, maar dit was de aftrap van de nieuwe formule. De organisator was een grote fan van ons en bleef maar vragen of we niet wilden spelen. Nu waren we op dit moment toevallig in de stad en we konden niet geloven dat we David Lynch mochten begeleiden.
Erica: We hadden zoveel geluk én zij dacht dat het een goede combinatie zou vormen. Hij had ons maar net tevoren ontdekt, maar we ontmoetten elkaar op de dag zelf, waar hij ons vertelde dat hij naar onze muziek had geluisterd. Hij was heel gracieus en vertelde het publiek dat hij onze band adoreerde, wat ons een enorm goed gevoel gaf.
Annie: Plots leken velen te denken: we vonden ze wel ok, maar nu David van ze houdt, vind ik ze ook geweldig. Het is dus besmettelijk.

enola: Toen ik over de samenwerking las, was ik meteen jaloers.
Erica: Echt? Hij is zo’n geweldige persoon om in de buurt te hebben. Hij liep de zaal binnen en was meteen zo een sterke aanwezigheid.
Annie: En hij straalt een ongelooflijke energie uit.
Erica: Hij gaf ook een prachtige lezing, zeer eerlijk. Het is een eenvoudige kerel die een interessant verhaal te vertellen heeft
enola:
Een andere cinematografische link is er via jullie groepsnaam, die afgeleid is van Tim Burtons ‘Pee-Wee’s Big Adventure’. Mag ik aannemen dat jullie ook Burton-fans zijn?
Annie: Hij zit ook in de weird-categorie.
Erica: Heather kwam met het idee op de proppen, we zijn alledrie echt weg van die film.
Annie: Ik ben grootgebracht met ‘Pee-Wee’s Big Adventure’. Die film heb ik minstens 250 keer gezien, zonder overdrijven.

enola: Respect.
Erica: Ik heb nog nooit een film zoveel keer gezien.
Annie: We keken er vroeger elke dinsdag en donderdag naar.

enola: Het was een ware traditie.
Erica: Ik zou me op den duur echt gaan vervelen door er steeds opnieuw naar te kijken.
Annie: Niet als je acht was.
Erica: Dat is waar, maar ik denk niet dat mijn ouders mij zo vaak naar een film zouden hebben laten kijken.
Annie: Dat was wanneer mijn broer moest babysitten.
Erica: We hielden gewoon van het verhaal van die film over een meisje dat haar droom volgt om naar de stad van de liefde te gaan. Het is zeer mysterieus. Vroeger was dit ons geheim.

enola: En nu staat het op Wikipedia.
Annie: Maar toch vragen velen er nog naar. Het is zo cool wanneer mensen het dan door hebben of als ze ons schrijven dat ze de film ook geweldig vonden.

enola: Als ik Lynch, Burton en Au Revoir Simone link, ga ik voor het droomelement als verbindende factor. Is dat een effect waar jullie naartoe werken?
Erica: Zeker, vooral mijn nummers gaan steeds die richting uit. Annie zal eerder dansbare nummers schrijven.
Annie: Als we de nummers spelen, eender in welke context, ga ik bijna onmiddellijk over in een soort van droomstaat: gewoon spelen en luisteren en genieten van wat Erica en Heather spelen. Op dat moment denk je aan niets anders dan het heden. Dat is een geweldig gevoel: ik sliep deze nacht niet en mis mijn vriend enorm maar toch geniet ik met volle teugen.
Erica: In mijn hele leven, in elke zoektocht naar films enzomeer ben ik steeds op zoek naar een gevoel als: dit is waanzinnig en ik kan niet geloven dat het gebeurt. Dat zijn de speciale momenten.
Annie: Even uit jezelf treden en beseffen dat je geen controle hebt over alles.
enola:
Dit is ook prominent aanwezig in de nieuwe clip (‘Fallen Snow’). Als jullie eender wie konden kiezen, wie zou de opvolger dan mogen regisseren?
Annie: Michel Gondry.
Erica: Sofia Coppola.
Annie: Misschien die twee tesamen.
Erica: En Tim Burton!
Annie: Ik zou toch gaan voor Michel Gondry omdat zijn films zo vreemd zijn en toch niet angstaanjagend.
enola:
Hij komt ook uit de wereld van de muziekvideo.
Annie: Inderdaad. Heb je The Science Of Sleep gezien?

enola: Nog niet.
Annie: Ik was er weg van ook al hield het geen steek. En ik hou van Gael Garcia Bernal…

On a musical high

Op het album zijn er enerzijds de heel dromerige tracks en anderzijds is er het meer dansbaar materiaal. Wat is voor jullie de primaire functie van muziek?
Annie: Het klinkt dwaas, maar gewoon om ervan te genieten.
Erica: Ik hou ook van het escapistische element, gewoon wat …
Annie: … wat vrede. We waren er daarnet over bezig hoe je meer van muziek kan genieten als je bijvoorbeeld op de trein zit of wat met het huishouden bezig bent. Ik hou van muziek als je even kan relaxeren. Onze muziek is heel eenvoudig. Hoewel er een verborgen betekenis achter schuilgaat, willen we niet dat het moeilijk is om ernaar te luisteren op het vlak van bijvoorbeeld dissonantie. We houden van songs waar je kan blijven naar luisteren en steeds nieuwe lagen in ontdekken waardoor het geleidelijk aan complex wordt. Dat apprecieer ik ook bij het werk van anderen.

enola: Wat ik ook zo leuk vind aan de plaat is dat ik ze kan opleggen en op niets anders focussen dan de songs, maar ze anderzijds ook kan spelen als ik bijvoorbeeld ondertussen wat wil lezen.
Annie: Dat is geweldig! Hoewel, eens ik de lyrics van een plaat ken, kan ik ze niet meer spelen en tegelijkertijd lezen.
Erica: Daarom ga ik op die momenten steevast voor klassieke muziek of muziek waarmee ik toch niet kan meezingen. Zo is er op dit moment een geweldig radiostation dat traditionele Iraanse muziek streamt …
Annie: Wacht even, hoe heet het?
Erica: Radio Dervish
Annie: Yes! Ik was daarnaar op zoek!
Erica: Het is echt fantastisch.
Annie: En je kent de woorden niet, dus je hoeft je niet om de lyrics te bekommeren. God, blij dat dit ter sprake komt!

enola: Wat zijn jullie persoonlijke muzikale hoogtepunten?
Annie: Radio Dervish!!!
Erica: Ik hou van Midlake. Ik weet dat ze momenteel heel trendy zijn, maar ik zag ze spelen in New York en ze waren echt indrukwekkend. Dat was zeker een mooi voorbeeld van escapisme: ze hadden ook prachtige natuurprojecties op het podium. Het is ook echt een seventies-sound.
Annie: Ik ben sinds vorig jaar echt weg van Wolf Parade. Het is rock, een beetje zoals Arcade Fire maar nog iets steviger.
Erica: De nieuwe Arcade Fire heb ik nog niet gehoord, maar hun vorige plaat was verbluffend.
Annie: O No O My, ken je hen? O No, O My?
Erica: Ik dacht je zei: “O No … O My, do you know them?”…
Annie: Dat is mijn nieuwe favoriete band, maar ik verwissel wel snel van favoriet.
Erica: En dan ook natuurlijk de band die ons inspireerden zoals Belle & Sebastian, David Bowie, …
Annie: Ik hou van Belle & Sebastian omdat ze een donker verhaal vertellen …
Erica: … op een speelse manier.
Annie: De muziek maakt het zo leuk, maar dan plots denk je: “Wait a second, this is a terrible and evil thing to say!”.

enola: Bijna als een sprookje: de o zo mooie vertellingen met een brutale kern.
Annie: Inderdaad, dat probeer ik zelf ook te doen.

Tussen de soep en de katten

Jullie hebben natuurlijk ook een sterke band met New York, de habitat van de groep. De dromerige deuntjes klinken echter helemaal het tegenovergestelde van de harde sfeer die rond de stad hangt. Zijn ze het perfecte tegengif voor het leven in de Big Apple?
Erica: Zeker! Als we samen spelen, heeft dat meteen zo een kalmerende invloed.
Annie: Maar tegelijkertijd moet ik zeggen dat mijn leven in de stad helemaal anders is dan dat van een zakenman op Wall Street. Ik zit thuis, beantwoord fanmail, speel met mijn katten, tuinier wat, zet een kom soep op en kijk ’s avonds met mijn man naar een film. Het is zo een prachtig kalm leven. De slechte energie moet overgedragen worden.
Erica: Voor mij is elke dag anders. Sommige dagen zijn heel relaxerend, maar soms word je toch eens opgejaagd.
Annie: Bij mij is dat door mijn verleden, dat spookt daar nog steeds rond. Die oude job en de stress. Muziek helpt mensen echter door zoveel verschillende situaties. Misschien is die van ons wel de keerzijde van de architectuur en de energie van New York City. Maar muziek kan zoveel bereiken: er schreef ons iemand dat onze songs de dood van een familielid hielpen verwerken en dat raakte ons enorm. Ik ben vereerd dat iets dat ik gecreëerd heb iemand op zo een betekenisvolle manier heeft kunnen helpen. Het valideert de reden waarom je muziek maakt.
Erica: Als je je plaats zoekt in de wereld, stel je zoveel vragen: doe ik iets waardevol, doe ik iets goed voor de wereld, doe ik iets goed voor mezelf, voor mijn toekomst …? Dit heb ik nooit in vraag gesteld, het is steeds in elk opzicht een goede zaak geweest.
Annie: En het is zo natuurlijk en zorgt voor zoveel voldoening! Zelfs toen we maar net begonnen, dacht ik al dat dit de beste band ooit was, waarop mijn echtgenoot steeds vol ongeloof zou reageren. Maar als je niet gelooft dat waaraan je werkt het beste ooit is, dan is het de moeite niet waard. Het is wie je bent, en als je niet in jezelf gelooft …
Erica: Anderzijds, ik kwam in New York al heel wat mensen tegen die te ambitieus waren en dat keert zich ook tegen jou. Zo hadden we bijvoorbeeld nooit verwacht dat we naar Europa zouden gaan. Het is echt wel fantastisch dat dit gebeurd is.
Annie: Ik kan nog steeds niet geloven dat ik hier echt zit.

enola: Ik las ook dat een muzikale carrière logischerwijs altijd jullie droom was en dat het geweldig zou zijn het te kunnen combineren met een job. Nu jullie hier zitten, lijkt die droom al wat meer realiteit?
Erica: Zeker.
Annie: Ik combineer dit zo nu en dan nog met een kleine job omdat we hier nog steeds niet zoveel mee verdienen, maar de reacties op dit album zijn zo ongelooflijk.
Erica: En dan het feit dat mensen tickets kopen om naar onze concerten te komen …
Annie: Ik ben zeer dankbaar.

enola: Was er een specifiek moment waarop jullie inzagen dat het werkt?
Erica: Eigenlijk niet. Het gaat zo snel en elke dag moet je knopen doorhakken, maar toch vraag je je constant af of het goed genoeg is. Wanneer we naar huis gaan, werken we ook steeds naar het volgende niveau toe. Ik ben heel perfectionistisch, hoewel ik probeer om niet zo te zijn. Je moet altijd proberen om beter te doen. We zijn heel tevreden met de status quo, maar er is altijd een volgende stap.
Annie: Ik ben totaal niet zo.
Erica: Wel, het is nu ook weer niet dat ik steeds op de volgende fase gericht ben. Ik apprecieer ook enorm wat er nu gebeurt.
Annie: We hebben een filosofie met de band dat we niemand achterna gaan, maar ervoor zorgen dat zij naar ons komen. We gaan niet op zoek naar platenfirma’s, maar we wachten op iemand die echt in ons gelooft en een aanbod doet waar we plezier aan kunnen beleven. Ze moeten echt in ons geloven en wij in hen … Ik weet niet goed wat ik hier wil zeggen, ik denk dat ik even tilt sla. We speelden gisteren twee shows in Londen, gingen om een uur slapen en vertrokken om halfvier hierheen. Ik heb geen idee hoe we hier geraakt zijn en straks zullen we het avondeten in Milaan nuttigen.
Erica: Het is echt waanzinnig.

enola: Dus het is even een korte stop in België vooraleer jullie hier volgende week spelen.
Annie: Inderdaad, ons eerste concert van de tour is in Stockholm.
Erica: Woon jij hier?

enola: Ik woon in Gent.
Erica: O, ken je 2 Many DJ’s?
Annie: We ontmoetten ze in Tokyo en ze waren zo sympathiek.

enola: Ze zijn heel bekend omwille van hun mash-ups.
Annie: Juist!

enola: Als ze je het zouden voorstellen, wie zou je met Au Revoir Simone laten vermengen?
Annie: Gwen Stefani!
Erica: Werken ze alleen met recente nummers?

enola: Nee, ze zullen bijvoorbeeld ook een Donna Summer-sample verwerken.
Erica: Donna Summer zou zo geweldig zijn, of de Bee Gees!

Welcome to the dark side

Bij het afronden van dit fijne gesprek komt het laatste derde van de band ons vervoegen.
Annie: O, kijk, daar is Heather … Een meisje dat we net in het hotel tegenkwamen.

enola: Als afsluiter even nog een persoonlijke bedenking. Als ik naar de plaat luister, als ik interviews lees en nu ik hier bij jullie zit, kan ik alleen maar denken wat voor lieve meisjes jullie zijn. Gaat daarachter een donkere onderlaag schuil?
Heather: Zeker!
Annie: Ik denk dat het in onze muziek zit, maar niet in ons leven.
Heather: In dat van mij wel hoor.
Erica: Ik wou dat ik een duistere onderlaag had.
Annie: Ik denk dat je die wel hebt, er is altijd wel iets.
Heather: Erica kan heel diplomatisch zijn. Ik zei daarnet nog dat het bij mij aan mijn gevoel voor humor ligt, die zeer duister is. Ik kan heel cynisch zijn.
Erica: Ik denk dat ik gewoon steeds in het hier en nu probeer te leven en dat aanvaard.
Annie: Hoe kan dat ook anders als je leven zo geweldig gaat?

Om de duistere krachten in deze bijzonder sympathieke dames niet langer te teisteren en de vrede terug te laten keren, is deze vraag het perfecte einde van een zeer aangenaam gesprek. Ondanks de hype hebben we hier te maken met drie paar voeten die nog mooi stabiel op de aardbodem blijven staan zijn. Vandaag hebben ze mij alvast weten in te palmen, moge de rest van de wereld dra volgen.
Au Revoir Simone staat op 22 februari in de Botanique
‘The Bird Of Music’ ligt op 5 maart in de winkelrekken.

http://www.aurevoirsimone.com
http://www.myspace.com/aurevoirsimone