The Cooper Temple Clause doet helaas nog altijd te weinig belletjes rinkelen. In thuisland Groot-Brittannië breken ze wel enkele potten, maar hun nochtans uitmuntende mix van snedige rock, elektronica en een sporadische, degelijke catchiness blijft wat weggemoffeld in de marge. Hun nieuwe, derde plaat Make This Your Own laat zich nu beluisteren als een sollicitatiebrief naar een groter publiek. Als het hiermee nog niet lukt, zal het niet aan hen gelegen hebben. Aan wie dan wel, lichten ze zelf toe.
enola: Als mijn kinderen me later zouden vragen wat muzikaal telde aan het begin van deze eeuw, kan ik hen een dag tijd besparen door louter een van jullie platen op te leggen. Echt alles wat vandaag relevant is, zit erin. Hoe bewust zijn jullie daarmee bezig?
Ben Gautrey (zang, gitaar, keyboards, bas): (Lacht) "Wel, dank je. We hebben weliswaar pech dat we in het UK opgescheept zitten met muziek die enorm wordt gehypet door bladen als NME, die meer bezig zijn met het bestempelen van muziek als cool of niet cool in plaats van met de inhoud bezig te zijn. Dat is verkeerd. Wij zoeken gewoon uit welke muziek ons iets doet, of het nu gaat om artiesten van twintig jaar geleden die pas ontdekt zijn, of om nieuwe bands. En van daaruit vertrekken we; we steken met ons vijven onze hoofden bij elkaar, en proberen iets te creëren dat nieuw en progressief is. We maken een cocktail, ja."
enola: Op z’n zachtst gezegd zijn de meningen over jullie nieuwe cocktail wel verdeeld. De ene zegt dat jullie eindelijk jullie evenwicht gevonden hebben, de andere schrijft dat jullie je outen als lafbekken.
Gautrey: "Dat wisten we op voorhand, hoor. Aan de reacties te horen, appreciëren de echte fans het wel, en dat is toch wat telt, niet? Maar kom: zulke gepolariseerde meningen, dat is een zegen voor een band als de onze."
enola: In ieder geval is deze plaat veel minder een labyrint. De songs gaan veel minder alle kanten tegelijk uit.
Gautrey: "Dat was onze keuze. We wilden een stap vooruit zetten, een nieuwe richting uitslaan. We wilden eerst en vooral meer melodie in deze plaat krijgen. We hielden vroeger vaak ellenlange jamsessies en schreven pas achteraf de teksten. De melodie was pas de laatste stap."
"Nu was het omgekeerd: we vertrokken vanuit de teksten en speelden de muziek samen, aanvankelijk op gitaar en vooral op piano. Dat was voor ons een heel nieuwe aanpak: eerst de melodie goed krijgen, en dan pas de gitaren, drums, synthesizers en programming. We hebben onze band ondersteboven gekeerd. We wilden niet zo’n groep worden die steeds weer dezelfde plaat maakt op dezelfde manier. Bands en artiesten die wij bewonderen, zoals Bowie, The Beatles, Radiohead, Kraftwerk en Blur nemen risico’s. Zij dwingen tenminste respect af."
enola: Dan Austin, jullie huisproducer, heeft alleen de initiële productie gedaan deze keer. Was dat een bewuste keuze van jullie?
Gautrey: "We gingen de studio in zonder dat we songs hadden. We zetten gewoon allerlei dingen op tape. Op die manier hebben we zes zalige en zeer experimentele maanden gehad, zonder druk. Dat leverde veel ideeën op, maar we verloren de focus op het nieuwe album. We zochten dan eigenlijk iemand die ons echt kon leren sóngs te schrijven. De man die ons dat als een vak kon leren, bleek Chris Hughes te zijn. Dat klikte, hij was constructief."
enola: Hughes (producer van onder andere Tears for Fears en Adam and the Ants, pn) heeft jullie die nieuwe aanpak dus aangeleerd."
Gautrey: "Ja, hij moedigde ons aan voor niets schrik te hebben. We dachten altijd dat we geen schrik hadden, maar eigenlijk bleek dat we te weinig met onze eigen mogelijkheden deden. Waarom angstvallig aan één zanger hangen als band, terwijl we eigenlijk drie goede zangers in onze gelederen hebben? Iedereen kan verschillende instrumenten spelen in onze band, waarom deden we daar op plaat dan zo weinig mee? Chris wees ons daar op, hij vertelde dat er geen grenzen of regels zijn in muziek. Hij verscherpte onze focus op de band. Misschien waren we daarvoor te nonchalant. Hij wees ons ook op de kracht van de melodie."
enola: Wat niet veranderd is, is dat jullie donkere en grimmige songs blijven schrijven.
Gautrey: "Elk album is een document van hoe je leven er op dat moment uit ziet. Zo werd het eerste album geboren uit frustratie en woede over Reading, de plaats waar we geboren en opgegroeid zijn. Zodra iemand er anders is dan het grijze zootje dat er leeft, wordt hij een outsider, en wordt hij gepest en scheef bekeken. Reading is echt een triestig, opeengehoopt stuk shit."
"De tweede plaat was dan weer een snel proces. We hebben het album voor een groot deel geschreven tijdens onze eerste tournee. Op acht maanden tijd was alles geflikt, en het was dan ook een schizofrene, paranoïde, intense, donkere plaat. Ze klinkt zoals wij die periode ook aanvoelden. We leefden een heel lange tijd op elkaars lip en waren dat natuurlijk niet gewoon."
"Deze plaat is tekstueel dan weer iets anders, ze gaat over hoe het voelt om een twintiger te zijn, opgezadeld met al die onbeantwoorde vragen, over de break na een lange relatie. Drie van ons hebben na drie jaar of langer een einde aan hun relatie zien komen."
enola: Jullie hebben inderdaad nog nooit zo open geschreven en gezongen over de pijnlijke kant van de liefde. Gaan jullie daar in vergelijking met pakweg tien jaar geleden anders mee om?
Gautrey: "Als je zo’n liefdesbreuk meemaakt op je zeventiende ben je doordrongen van angst en bitterheid. Als je daar dan songs over schrijft of zou schrijven, zijn die automatisch vuiler. Nu leidt zo’n breuk meer tot droefheid, spijt, een gevoel van isolatie; je bent verdwaald op het pad dat je wilt bewandelen. Dit album gaat niet over abstracte wanhoop, maar over concrete onopgeloste vragen."
enola: Met de vorige platen was het jullie bedoeling "to push music forward", zoals jullie het zelf uitdrukten. In welke mate zijn jullie daar op dit album in geslaagd, denk je?
Gautrey: "Wel, ik denk dat we er zeker in geslaagd zijn. Het is een eeuwige queeste voor ons. Deze plaat is helemaal niet te vergelijken met wat andere bands op hun platen doen. Het Britse muziekjournaille loopt uitsluitend hoog op met bands die hun eigen herkenbare sound hebben. Wel, wij hebben die niet, ook niet op deze plaat. Hier zit zoveel in. We hebben eerst alles tot de naakte essentie herleid, en er dan zowel veel elektronica als luide gitaren aan toegevoegd. Ik ben niet arrogant genoeg om te zeggen dat wij de perfecte mix van beide hebben, maar we proberen ze altijd te mengen omdat het voor opwindende afdelingen in de muziek zorgt. Niet alle bands slagen daar in."
goddau: Een tijdschrift noemde jullie zelfs pioniers op het vlak van zo’n perfecte mix tussen dance en "indie music" (sic). Geloven jullie dat zelf?
Gautrey: (lacht) "Nee, helemaal niet. Dat is gewoon weer een blad dat alles wil hypen en sensationaliseren. Primal Scream, Depeche Mode in de jaren tachtig, New Order, d´t zijn pioniers. Pioniers maken echt nieuwe muziek, dat kunnen wij bezwaarlijk van onszelf zeggen."
enola: Hoe hebben jullie het vertrek van bassist Didz Hammond ervaren? Heeft dat een stempel op jullie geluid gedrukt?
Gautrey: "Het was natuurlijk zeer raar toen hij wegging, maar d´t heeft ons geluid zeker niet zwaar beïnvloed. Tijdens de opnames van onze vorige plaat lag hij spijtig genoeg al eens lange tijd in het ziekenhuis dus ook die plaat is ingespeeld zonder hem. We zijn blij voor hem dat hij nu meer z’n ding kan doen bij Dirty Pretty Things, maar zijn afwezigheid heeft ons absoluut niet verminkt. Misschien zijn we nu zelfs vrijer, ongebondener en kunnen we nog meer op elkaars instrumenten spelen."
enola: Jullie zijn ook van platenmaatschappij veranderd, van BMG naar Sanctuary. Over BMG zeiden jullie bij jullie vorige plaat: "BMG heeft genoeg geld door acts als Five of Christina Aguilera, zodat wij meer onze zin kunnen doen." Sanctuary beschouwt jullie als een van zijn vaandeldragers. Voelen jullie nu meer druk?
Gautrey: "Momenteel hebben we nog geen problemen ondervonden. Sanctuary is de laatste tijd heel ondersteunend en creatief geweest voor ons, net wat een band nodig heeft. Met BMG begonnen de problemen helaas net wél: ze wilden dat we ons geluid wat bijstelden zodat we meer middle of the road werden, minder experimenteel. Ze wilden ons laten kleden door stylisten en zo… Komaan zeg. Ze vroegen toegevingen van ons waar niemand in de band nog maar aan dàcht. Dat zorgde voor wederzijdse wrevel: zij begrepen ons niet en wij begonnen steeds meer vragen te stellen bij hun visie op muziek. Ze zagen muziek gewoon als een product, zonder acht te slaan op bijvoorbeeld de spirituele kant ervan. Wij konden daar gewoon niet mee werken."
enola: In zowat alle interviews steken jullie de loftrompet over dEUS.
Gautrey: "Dat is echt een fantastische band, net als Soulwax en Millionaire. Jullie land boft echt met hen. Wij zijn in het verkeerde land geboren, we waren verdomme beter in België geboren want jullie hebben de beste bands van het moment — echt wel, dat zeg ik niet om te slijmen. Vraag maar aan Dan Fisher, onze gitarist. Hij vindt dEUS met lengtes voorsprong de beste en boeiendste band van het moment. Ze inspireren hem en ons allemaal eigenlijk wel. Ze doen gewoon hun eigen ding, net als wij. In jullie land word je daartoe aangemoedigd, in ons land wordt je dat bijna kwalijk genomen door zogenaamde Britse kenners. Dat is frustrerend, maar wees gerust: we zullen altijd onze zin blijven doen"
