Vier jaar zit er tussen het nog steeds indrukwekkende Sleep And Release en My Heart Has A Wish That You Would Not Go van Aereogramme. Het geluid is wat milder, er zijn meer strijkers en er wordt minder gebruld, maar intens blijft het codewoord. Als er dit jaar tien betere albums verschijnen, zal 2007 zijn eigen hoofdstuk krijgen in het grote rockboek.
Toch is het even slikken voor de doorgewinterde fan die voor het eerst My Heart Has A Wish That You Would Not Go in de cd-speler schuift. Yep, die typische gitaarklank is er nog steeds. Maar wacht eens? Waar is dat randje? Dat toefje metal? Die plotse onredelijke uitbarsting? Even dachten ook wij dat de groep hét kwijt was, maar beluistering na beluistering kroop de nieuwe Aereogramme zo onder onze huid dat we al even niet meer zonder kunnen. Iets anders proberen was dan ook het plan voor deze plaat, zo vertellen frontman Craig B. en bassist Campbell McNeil.
Craig B.: "Een risico was het wel ja, maar zo veel hadden we nu ook weer niet te verliezen: niemand in de groep kan van de muziek leven en zo veel verkopen we niet. De enige reden dat we dus muziek maken is voor ons eigen plezier. Dus ja: het kan zijn dat er mensen zijn die de nieuwe nummers niet lusten, maar dat is dus niet ons probleem." (lachje)
McNeil: "Als we in deze songs het schreeuwen en de distortion zouden binnensmokkelen zoals voorheen, dan zou dat wringen. De nummers zijn heel natuurlijk ontstaan en er zijn redenen voor die mildheid. Het zou sowieso geforceerd aanvoelen om opnieuw iets te doen wat we al eerder deden. Seclusion was net zo goed al een poging om te evolueren weg van dat hard-zacht stramien. De laatste keer dat we dat gebruikten was op Sleep And Release en dat is ook alweer jaren geleden."
enola: We spraken elkaar via e-mail rond de release van Seclusion en toen hadden we het over jullie spreidstand tussen metal en indie. Nu lijken jullie voor dat indiekantje gekozen te hebben.
McNeil: "I Love You But I’ve Chosen Indie…" (schaterlach)
Craig B.: "Ik hou nog steeds van metal, hoor. Het was eigenlijk geen keuze, de songs zijn gewoon zo ter wereld gekomen, zonder die agressie. Er is geen woede meer, maar gelatenheid. We geven het op. Het gaat nog steeds om dezelfde gevoelens waar we altijd mee omgingen, maar er is geen woede meer. We hebben jarenlang met ons hoofd tegen de muur gebeukt, en dat kun je niet blijven doen. Dus stop je met schreeuwen en zet je een stap terug."
enola: De oude bitterheid over het uitblijven van succes is weggeëbd.
Craig B. "Dat is het compleet. Het heeft gewoon geen zin om cynische, bittere, kwade mensen te worden. Dat is niet plezierig, zeker niet op tour. Nu accepteren we de situatie en proberen we gewoon de beste plaat te maken die we kunnen. De business is nog altijd even oneerlijk, maar het heeft geen zin om mee te stappen in een business om er over te kunnen klagen. En dat was ongeveer wat we vroeger deden. We kregen goeie besprekingen, maar we verkochten voor geen meter. Ach ja, mensen als wij zullen nooit commercieel zijn. Zelfs al zouden we uitverkoop willen houden, we kunnen het niet: kijk naar Seclusion, waarop we dan wel het erg poppy "Inkwell" hadden staan, maar meteen ook het tien minuten durende prog-epos "The Unraveling". Het lukt ons gewoon niet! We kunnen "Inkwell" zelfs niet live spelen, het voelt zo fout aan voor ons." (schatert)
enola: Jullie muziek is altijd al erg ambitieus geweest. Nooit maakten jullie gewoon "een" plaat, steeds voelt het aan als een gooi naar het ultieme meesterwerk.
Craig B.: "We willen elke keer een klassieker afleveren. Elke band zou dat moeten doen: proberen het meest epische, verscheurende album te maken dat mogelijk is. Alleen Seclusion was iets meer een experiment, maar zelfs daarop is "The Unraveling" één van de meest epische, klassieke songs die we schreven."
enola: Hoe praten jullie dan over jullie albums vooraf? Gaan jullie samenzitten en wordt er dan een plan opgesteld over hoe het moet zijn?
McNeil: "Songs schrijven gaat altijd op dezelfde manier, en op het einde houden we dan dertien of veertien songs over waar we elk apart naar luisteren. Daarna gaan we inderdaad lang aan tafel zitten om na te denken waar we heen willen met de plaat. Met My Heart … wilden we iets meer focussen, ons spectrum een beetje beperkter houden: het mocht niet opnieuw klinken alsof er vier verschillende bands een album opnamen. Deze keer klinken we aldoor als één en dezelfde groep, terwijl Craigs stem in het verleden het enige was dat de songs verbond. Deze keer moest het filmisch zijn, cinema was de rode draad."
Craig B: "Zo wilde ik in "Trenches" de Eerste Wereldoorlog evoceren. En opnieuw dat gevoel van loslaten, het accepteren van een dreigende dood: als je je hoofd boven de loopgraven uitstak dan wist je dat het gedaan kon zijn. De enige manier waarop je er mee kunt omgaan is door te denken aan de mooiere momenten, aan je geliefden. Het fascineert me wat door het hoofd ging van mensen in die omstandigheden. Niemand die dat nu nog weet."
enola: Het filmische aspect zit ook muzikaal in het album. Door de evolutie van de wat stevigere opener naar de rustige afsluiter "You’re Always Welcome" volgt de muziek bijna een verhaallijn.
Craig B. "We hebben altijd al die rustigere kissy stuff gehad, maar vroeger zetten we die misschien nét voor het heftigste stuk. Dit album kent een vloeiender verloop. Op Sleep And Release hadden we ook wel een beetje dat verloop, al wilden we toen vooral het meest intense album ooit maken, van start tot einde."
"Ik blijf trots op Sleep And Release. Voor ons vat het heel mooi samen hoe intens het toen was. "Wood" daarop is het hardste nummer dat we ooit hebben opgenomen. Als ik dat nu beluister: it’s vicious. Het eerste refrein is zo heavy, en dan komt het tweede refrein en dat is verdomme nog harder, nog kwader. (lacht) Maar dat wilden we nu niet opnieuw doen, zelfs al praten we nog steeds over dezelfde onderwerpen. "Wood" heb ik gemaakt en ik ben er blij mee, maar ik wil het nu niet opnieuw doen. We zijn altijd geïnteresseerd in beide kanten. "Wood", maar ook het mooie van "In Gratitude"."
enola: Ik heb Sleep And Release in huis gehaald door dat nummer. Was ik even geschrokken toen ik die op een nacht opzette in de verwachting een sfeervol nachtplaatje te horen.
(bulderlach)
Craig B.: Zie je? Dat is het probleem. Als je in de mood bent voor Sigur Rós zet je een Sigur Rós-album op. Je wilt geen album dat dan ook even langs Slayer passeert en de volgende song nog een andere richting uitgaat."
enola: Voel je je nog verwant met de Craig die zo angstwekkend "save me" brulde in "Wood"?
Craig B. "Jezus ja. (lacht). Maar dat hoef ik nu niet opnieuw te doen."
enola: Bij een eerste beluistering, bij het oppikken van flarden als "you know that i love you/but i can’t let go", "may you always be loved", "you’re always welcome" kreeg ik het gevoel dat dit een hartverscheurend afscheidsalbum voor een grote liefde was.
Craig B.: "Het gaat over breaking up, maar niet in een relatie. Er zijn allerlei referenties aan afscheid en liefde te vinden op de plaat, maar dat was gewoon het gevoel, de thema’s die in de band hingen. Het gaat niet om een man en een vrouw. Ik veronderstel dat het gewoon een leeftijdsgebonden iets is. Je leeft altijd maar in functie van een later, en plots realiseer je je dat je eigenlijk niet aan het leven bent, maar je alleen maar voorbereidt op een leven waar je eigenlijk al middenin zit. En dat is een beangstigende gewaarwording die ik had de laatste jaren."
"Het begon met een verschrikkelijke keelontsteking, waardoor we niet eens wisten of ik nog kon zingen en de band nog kon doorgaan. Op dat moment probeerde ik uit te zoeken wat ik bij god nog had als de band zou stoppen. Want eigenlijk hebben we de afgelopen zeven jaar alles daarin gestoken, en we vinden het nog steeds leuk. Het was bijna als je job dreigen te verliezen."
enola: Dat soort eeuwigdurende twijfel over het leven is al aanwezig van in het begin. "A Life Worth Living" is als titel een herinnering aan "A Meaningful Existence" van jullie debuut A Story In White. En dan gaat het ook nog van "Understand that I don’t know how to live" in "Finding A Light".
Craig B.: "Ik ben het nog altijd aan het uitzoeken, waar het om draait. Ik heb altijd al een nogal zwarte kijk op het leven gehad. Het besef dat als je geen deftig leven hebt, het eigenlijk verspilde tijd en moeite is. En je realiseren dat je je daarover moet zetten."
enola: Misschien gaat het beter als je aanvaardt dat er geen ander doel is dan wat je onderweg beleeft? "Niet de uitgang is het doel, maar het verdwalen", zoals Peter Verhelst zegt?
Craig B.: "Ja. dat was dat besef in 2005, dat je die zwarte gevoelens die je neerhalen kunt stoppen. Als je kunt accepteren dat de dingen fucked zijn, zonder dat je je er druk in maakt, dan valt een zware last van je schouders."
enola: "Exits" is een song over opgeven en de dood aanvaarden, las ik ergens. Je blijft wel vrolijk: tijd om opnieuw "the black path" te volgen, zoals je zong op Sleep And Release?
Craig B.: "Zoals ik al zei, is dat aanvaarden een heel bevrijdend gevoel. Als je je lot en je leven accepteert, is dat een last waar je je van bevrijd voelt. Er gebeurt wat er gebeurt, je neemt het zoals het komt. Wat je niet mag doen is ertegen vechten, dat is toch zinloos. Dus ja, "Exits" is absoluut de meest duistere song, maar voor mij is het ook een erg verwarmend nummer. Kijk naar Red House Painters bijvoorbeeld, Mark Eitzel schreef de meest depressieve teksten ooit, maar ik voelde me er altijd door getroost, ik vond het niet deprimerend."
enola: Onlangs verscheen van jullie In The Fishtank, die jullie samen met Isis opnamen. Wat leerde je van die ervaring?
Craig B.: "Hoe een plaat te maken met mensen die je niet kent? (lacht). Hoe je een plaat met Amerikanen moet maken? (lachje) Neenee, we kenden hen, we hebben samen getoerd, dus dat viel wel mee. Het songschrijfproces delen, dat was wel iets anders. Ik vind songs schrijven iets erg persoonlijks, en dan zit je plots met zoveel man in een kamer en je hebt 24 uur om een plaat te maken terwijl je niet veel hebt voorbereid. Er zijn in die reeks zowel héél erg goeie als heel erg slechte albums gemaakt, en wij wilden toch niet in die tweede categorie terechtkomen, weet je. Dus eigenlijk was het ook erg stresserend, maar ik ben er wel blij mee. Ik denk dat het een goeie Fishtank is. Ja, iedereen verwachtte van ons een beest van een plaat, maar misschien zou dat te veel voor de hand hebben gelegen. Het zou zinloos zijn geweest dat ik over een Isis-track zou gaan zingen of zo."
enola: Vroeger slaagden jullie er niet echt in dat epische, orkestrale live goed te brengen. Nu hebben jullie nog meer strijkersamples en dergelijke, slagen jullie erin om My Heart … naar het podium te vertalen?
Craig B.: "Het is een uitdaging, deze plaat live te brengen. Maar ik denk dat we, in die paar optredens die we al hebben gedaan, erin geslaagd zijn de sfeer te vatten, al hebben we een vijfde groepslid moeten rekruteren. Die houdt zich alleen maar bezig met de elektronica, de strijkers, de piano en de tweede stem. Centraal op het podium staan ook heel wat belletjes en klokkenspelen waar we in de loop van het optreden allemaal wel eens iets op spelen. Dat is fun, dat wilden we niet gewoon van op de laptop spelen."
enola: Kijk je uit naar het toeren? Je klaagde al vaker dat je na een paar weken toeren je eigen bestaan in twijfel gaat trekken.
McNeil: (lacht) "You fucking miserable bastard!"
Craig B.: "What can I say? Neenee, we kijken erg uit naar het toeren, maar we gaan een paar fouten uit het verleden niet opnieuw maken. We hebben een nieuwe set, nieuwe songs …"
McNeil: "Een nieuw bandlid."
Craig B.: "Een nieuwe zonnige kijk op het leven (lacht). Het zal gewéldig zijn! Ik wil er niet eens over nadenken of het deze keer voor ons gaat gebeuren, ik wil gewoon genieten van wat er gebeurt."
Aereogramme speelt op 14 februari in de VK in Brussel.
