Het soort sarcastische glamrockpop dat Jarvis brengt, heeft altijd voor- en tegenstanders gekend. Gezien de magere opkomst in de AB zijn de voorstanders in de minderheid. Gezien het geweldige concert heeft die minderheid in dit geval wel overschot van gelijk.
Het liep niet zo goed met de verkoop voor het concert van Jarvis: om dat te weten hoefde je de zaal niet eens te betreden. Brussel hing vol met zijn uitbundig bebrilde tronie en de dagen voordien schreven allerhande kranten enthousiast over het nakende concert van de ex-frontman van Pulp. Hij had immers net een geweldig doch (door diezelfde kranten) schielijk over hoofd gezien debuutalbum bijeen gemusiceerd. Een chef muziek ging in al zijn enthousiasme zelfs zo ver zijn lezers voor te bereiden op een resem Pulp-hits die avond. Er zal nog een mediadealtje hangende geweest zijn.
We hebben die chef muziek niet gespot in de AB. Moeilijk was dat echter niet geweest, want de zaal was nauwelijks voor de helft gevuld. Als ie er toch was heeft hij net zomin als wij Pulp-nummers gehoord en lik op stuk gekregen van Jarvis Cocker: "We know it’s not easy for you to listen to a set full of new material, so we end every set with an old song". Beste publiek (wellicht excluding die bepaalde chef muziek), vanaf een bepaalde leeftijd spreek je enkel nog tijdens de songs en roep je niet ertussen om "Common People", "Disco 2000", "Common People", etcetera. Cocker: "So tonight we play one by Prince. This is "The Cross"."
Jarvis bewees in de AB alvast dat zijn solomateriaal sterk genoeg is om een hele set te dragen. Van bij opener "Fat Children" had hij het aanwezige publiek in zijn binnenzak. Dat er een hoop Britten in de zaal zaten (Cocker: "Eurostar-promotie zeker?") droeg daar wellicht toe bij, maar het was opvallend hoe de zaal na elk nummer weer een rij verder plat ging. Er hoefde dus helemaal geen Pulp-song te volgen. Het had natuurlijk gemogen, maar wie naar een concert gaat om vooral songs uit het verleden te horen, kan beter naar echt vergane gloriën gaan kijken. The Police, Pearl Jam, Smashing Pumpkins — we zeggen maar wat.
{image}Live kreeg zelfs de matigste albumtrack de nodige punch mee. Tussen de songs gaf Jarvis zich bovendien volledig in sarcastische bindteksten, met als hoogtepunt een giftige imitatie van Roger Daltrey (omdat deze laatste hem na een uitvoering van "I Will Kill Again" had toevertrouwd hoe moedig hij dat vond). Het op plaat al stomende "Black Magic" sloeg live pas echt vonken met een wild gesticulerende Cocker die op het podium een ontketende ritmesectie dirigeerde. Ghost track en Live Aid-pastiche "Cunts Are Still Running The World kreeg iets later alleen de grootste zuurpruim niet aan het gniffelen.
Niets menselijks is ons vreemd: wij waren ook blij geweest met Pulp-hitjes om ons uit te zwaaien, maar hebben ze eigenlijk op geen enkele moment gemist. Het was jaren geleden dat Jarvis het podiumbeest kon uithangen en ook zonder de Pulp-hits weet hij een zaal te entertainen, half of heel vol. Hopelijk mag hij dat deze zomer voor een iets groter publiek nog eens komen bewijzen. Vergeet in afwachting de cd niet te beluisteren.
