In de onderbuik van West-Vlaanderen, niet ver van de Franse grens, ligt Kortrijk. Een nest dat al vijfentwintig jaar De Kreun omarmt, naar eigen zeggen de katalysator van cultureel Kortrijk. Uw gids en gastheer vanavond: Goose.
Ter gelegenheid van die kwarteeuw aanwezigheid wordt een splinternieuwe tempel van onder de straatstenen opgetrokken, die in 2007 klaar moet zijn. Tot dan vindt De Kreun onderdak in de Jan Persijnstraat, waar vanavond de rode loper uitgerold lag voor de familie, vrienden en sympathisanten van Goose, de lokale helden die tegenwoordig vooral in Engeland ambassadeur spelen voor hun stadsgenoten. Voor deze gelegenheid kreeg het viertal steun van DJ Lotto, Nid & Sancy, Hermanos Inglesos en Midfield General. Wie wat vertrouwd is met die namen wist het al: De Kreun zou vanavond De Dreun worden.
Gangmaker van dienst was de Kortrijkzaan DJ Lotto, een plaatselijke platendraaier die de ondankbare taak had een kraaknette dansvloer, waar op dat moment nog meer personeel dan publiek over liep, te openen. Een hart onder de riem voor deze man, want de platen die in zijn bak zaten, getuigden van een betere smaak dan die van de muziekafdeling van uw plaatselijke kringloopcentrum. Plaatjes van Kraftwerk en Munk deden de vroege vogels even controleren of de knieën en heupen de verplaatsing goed hadden verteerd, en toen "Warm Leatherette" en "Requiem For A Hit" aan de beurt waren, was een half gevulde zaal toch al aan iets begonnen dat niet meer op stilstaan leek.
Ondertussen had het grootste deel van de toeschouwers zich al strategisch naar het podium toe opgesteld. De eerste echte live act werd verzorgd door Nid & Sancy, oftewel Tania Gallagher en Bart Demey. Een duo dat zweert bij een rauw dieet van electro, industrial en punk, hoewel er over de precieze definiëring van de ingrediënten gediscussieerd kan worden. Demey had nog voor de set vijf minuten ver was al drie keer teken gedaan dat het iets luider mocht, de micro van Gallagher stond hoog en naar beneden gericht, zodat ze de capaciteit van haar uitgestrekte keelgat ten volle kon benutten. Een korte maar oerkrachtige set, waarin nummers als "Sleaze Boogie" en "No Fuck All" de vuistslagen van dienst waren.
Het ene duo nam het van het andere over: Hermans Inglesos, de dj-partners die willens nillens met de broertjes Dewaele vergeleken worden, hadden de taak om de leemte (en de dansvloer) te vullen tussen Nid & Sancy en hoofdact Goose. Toch viel het op dat de meeste aanwezigen voor en na de live acts de tijd namen om even op adem te komen, een luchtje te scheppen of te gaan roken. De broers namen de tijd om hun set op te bouwen en pas in het laatste half uur werd de derny (het wiel dat Goose moest hebben) van stal gehaald. "Plastic Dreams", een stadionplaat die even verhangen is aan de jaren negentig als de snor en gouden ketting dragende Johnny aan zijn Opel Manta, joeg de eerste kreten door De Kreun.
Vooraf was al bekend dat De Kreun voor deze avond uitverkocht was. Maar toen de heren van Goose het podium betraden om aan hun thuismatch te beginnen, leek het wel of de zaal twee tot drie maal volzet was. Links en rechts van ons zweet, voor en achter ons zweet, en daartussen veel mensen. Als dit allemaal familie van het viertal was, hebben we het libido van de gemiddelde West-Vlaming duidelijk onderschat. "Kortrik, ej er een bitje zin in?" vroeg frontman Mickael Karkousse, een vraag die ongeveer even overbodig leek als twijfelen om wie het allemaal draaide vanavond. "Black Gloves" en "Audience" zorgden voor een binnenkomer van formaat, wie nog enkele centimeters bewegingsvrijheid over had, benutte die ten volle, terwijl de overige hoogtepunten van het album Bring It On met de wind vol in de zeilen werden afgewerkt. De partij Goose haalde in Kortrijk een volstrekte meerderheid. Ze vierden dat met bisnummer "Everybody" en enkele welverdiende pinten achteraf.
Opnieuw volgde er een massale uittocht, op zoek naar afkoeling. Het was aan Midfield General om het publiek weer terug binnen te krijgen. Dan hebben we het niet over Wilfried Van Moer, maar Damian Harris, de Skint-labelbaas van Goose, die speciaal overgekomen was om op de zegetocht van zijn poulains wat platen op te leggen. Voor een deel van het publiek was het dan al lang goed geweest, de rest danste de wintertijd in op de tonen van "Tribulations". Diep in de nacht kreeg DJ Lotto zijn dansvloer terug, ondertussen iets minder proper, zodat de cirkel van een intensieve maar geslaagde avond rond was.
