Op een klein jaar tijd bracht Stuart A. Staples twee soloplaten uit. Zijn band Tindersticks lijkt dus voorlopig nog even in de koelkast te blijven. "Ik heb gedaan wat ik wilde, alle mogelijkheden liggen terug open", nuanceert de donker gevooisde bard niettemin.
enola: Was het verhaal van Tindersticks afgelopen?
Staples: "Een hoofdstuk misschien toch wel. Het is niet onmogelijk dat we ooit terug beginnen als we nieuwe manieren van werken vinden die het opnieuw spannend maken. Het was moeilijk om er na twaalf jaar plots even uit te stappen en anders te gaan werken. Momenteel maak ik gewoon muziek en zie ik wel of het terug tot Tindersticks leidt of niet. Nu gaat het enkel nog om de ideeën."
"Twee en een half jaar geleden ben ik begonnen met het idee dat ik eventjes tijd voor mezelf nodig had, weg van de band. En dat leidde tot deze twee platen. Ik heb nu bereikt wat ik vooraf had gepland te doen en ik weet niet wat de toekomst inhoudt. Voor mij is Leaving Songs nu afgesloten. Ik hou van dit punt, het heeft iets dromerigs. Er zijn mogelijkheden en ideeën zat."
enola: Wat opvalt, is dat de opvallende soulelementen van de laatste Tindersticksplaten helemaal ontbreken op je soloplaten.
Staples: "In songs als "One More Time" en "The Path" op Leaving Songs zit dat er toch in hoor. Het heeft zich gewoon in de muziek zelf genesteld in plaats van een stijloefening aan de oppervlakte te zijn, wat het vooral was op Simple Pleasure. We wilden toen ook bewust breken met wat we gewoon waren. Daarna hebben we die elementen meer geabsorbeerd in onze gewone stijl."
enola: Leaving Songs is een album over woorden, liet je optekenen. In welke zin?
Staples: "De teksten zijn het belangrijkste, daar begon het mee, terwijl Lucky Dog Recordings 03-04 over texturen ging, over vormen. Ze was eerder abstract, introspectief en klein. De twee zijn op zich erg verschillend, maar voor mij vullen ze elkaar erg aan."
"Het is moeilijk dat duidelijker uit te leggen in die termen want ik heb lange tijd tegelijk aan beide platen gewerkt. Ik was nog volop bezig aan Lucky Dog Recordings 03-04 toen ik een opstoot van creativiteit kreeg. Ik volgde die en dat leidde tot nog een plaat. Daarom komt Leaving Songs zo snel."
enola: Op Leaving Songs staan twee duetten, en ook bij Tindersticks ging je meermaals met een vrouw in dialoog. Nooit gedacht om eens een volledige plaat vol duetten op te nemen?
Staples: "Misschien, Als er mensen genoeg zijn waarmee ik kan zingen. Behalve voor "Travelling Light" met Carla Torgerson (van Walkabouts, mvs) was het telkens moeilijk de geknipte persoon voor de song te vinden. Zo heb ik maanden lopen dubben over wie er geschikt zou zijn voor de tweede stem op "This Road Is Long". Tot ik een platenwinkel binnenstapte en Maria McKee’s gezicht zag op een plaat. Op dat moment viel alles op zijn plaats. Ik had altijd al naar haar muziek geluisterd, haar stem was de juiste: het klopte plots."
"Ik was ook al lang op zoek naar een nieuwe aanleiding om met Lhasa te werken. En toen was er "That Leaving Feeling". Nu zijn we een soort samenwerking begonnen — het gaat iets anders zijn dan "Sometimes It Hurts" of "That Leaving Feeling" — maar het is geweldig op dit moment."
"Er is in elk geval geen lijstje met namen met wie ik graag zou werken. Het hangt teveel af van momenten daarvoor. Zoals met dat "The Road Is Long": het was zes uur ’s ochtends toen een flardje ervan me plots te binnen schoot, maar ik wist meteen dat het een duet zou worden. En vanaf dan loop je die song achterna waar ze heengaat. De song dicteert hoe de dingen gaan."
enola: De titel Leaving Songs kun je dubbel interpreteren: "songs over vertrek", maar ook "songs nalaten": dat is een manier van streven naar onsterfelijkheid. Is dat iets dat je bezig houdt?
Staples:: "Ik hou wel van dubbele betekenissen. Niet dat ik per sé clever wil doen, maar de mogelijkheid in die titel viel me op en beviel me wel. Maar: een streven naar onsterfelijkheid? Al wat ik weet, is dat ik gedreven ben om dingen te maken. Dan ben ik gelukkig. Het is belangrijk voor me. Als ik het niet deed, werd ik misschien gek. Ik heb het nodig, het doet me goed voelen."
enola: Jullie debuteerden in 1994 als een anomalie. Zo tussen de jonge Blur en nog jongere Supergrass in viel "No More Affairs" behoorlijk uit de toon, toen ik jullie voor het eerst zag op MTV’s 120 Minutes.
Staples: "Zo voelden wij het ook aan. Wat we brachten, was gewoon langzaamaan gegroeid door de mix van onze persoonlijkheden en kreeg een eigen leven. Het ging ons niet om wat goed of fout was: het grootste gevoel was één van de vrijheid om met ons zessen muziek te maken. Later veranderde dat: als je doorgaat, krijg je bagage. Je ontwikkelt rollen binnen de band waar sommigen gelukkig mee zijn en nog moeilijk uit stappen,…daar heeft het allemaal mee te maken. Terwijl alles er gewoon uitvloeide met die eerste plaat: we hadden gewoon plezier. Die eerste twee albums kloppen nog altijd voor mij. Het was een moment waarop we als groep samen klikten en iets maakten dat we ons nooit hadden kunnen inbeelden. We waren ons daar erg bewust van."
enola: Hoe zou het voelen als er nu opnieuw een Tindersticks-album kwam: als een reünie of gewoon als een voortzetting na een korte pauze?
Staples: "Ik zou het niet willen doen als het een reünie was. Je hebt maar een aantal uur per dag en ik wil zoveel dingen doen. Er moet iets zijn dat je ertoe drijft. We hebben allemaal nog contact met elkaar al zijn we bezig met ons eigen ding, dus…"
"Het was iets bijzonders wat we hadden, maar ik denk dat we ons vastgeprikt voelden in een hokje waar we niet meer uitraakten. Als we samen speelden, ontstond één bepaald geluid en ik bereikte een punt waarop ik iets anders wilde en op andere manieren wilde gaan werken."
"Vroeger zou ik de songs naar de groep hebben gebracht en zouden we gezocht hebben wat er mee moest gebeuren. Dat is fijn: spelen met mensen die onverwachte dingen doen waar je zelf nooit aan had gedacht. Dat inspireert. Nu, met Leaving Songs, was het voor het eerst mijn opdracht de songs volledig af te schrijven en een idee te hebben waar ze heen gaan. En om over de arrangementen na te denken. Ik liet niet los, tot op het punt waar ik tevreden was."
enola: Vorig jaar kwam Bareback uit, een verzameling videoclips die cineast Martin Wallace maakte voor Tindersticks. Daar sprak behoorlijk wat humor uit bij momenten. Een manier om je triest imago te counteren?
Staples: "Zeker niet bewust. We hebben gewoon een erg leuke relatie met Martin waarbij veel gelachen wordt. En bij het schieten van die video van "Rented Rooms", bijvoorbeeld, waren we verschrikkelijk cynisch: we hebben toen hopen geld uitgegeven aan die video, enkel en alleen om duidelijk te maken hoe belachelijk het was om hopen geld aan een video te besteden. Ach, ooit irriteerde dat triest imago me misschien wel, maar dat ligt achter me. Ik weet wat ik wil, wat ik moet doen en waarom ik het doe. Dat is nu eenmaal mijn ding, ik heb niet echt een keuze. Ik kan het niet veranderen."
Stuart A. Staples treedt op 6 augustus samen met Isobel Campbell op in het Openluchttheater Rivierenhof in Deurne.
