Enkele maanden geleden streken Pall Jenkins en Tobias Nathaniel, de spil van The Black Heart Procession, neer in België om The Spell te promoten. Daarbij gaven ze ook een kort akoestisch optreden in het Leuvense Stukcafé. Vandaag staan ze met de voltallige groep op het podium.
Met The Spell keert The Black Heart Procession niet alleen terug naar de begindagen maar profileert het zich ook voor het eerst als een (h)echte groep en niet langer als het duo Jenkins en Nathaniel met gastmuzikanten, en dat is ook live duidelijk te merken. "When We Reach the Hill" (2) en "Guess I’ll Forget You" (Three) krijgen een iets stevigere invulling, maar de set start pas echt met een knappe uitvoering van "The Letter" dat ook live de dwingende pianomelodie laat overheersen. Als daarna "Tropics Of Love" en "Before The People", beide uit Amore Del Tropico, zij aan zij gespeeld worden, komt het rockende karakter van The Black Heart Procession ten volle tot uiting.
Bewust wordt de set opgebouwd naar dit "rockende" hoogtepunt om daarna de zachtere nummers weer aan bod te laten komen. Dit optreden heeft duidelijk niet louter als doel het nieuwe album te promoten, want Jenkins en de zijnen plukken daarvoor iets te vaak en te gretig uit de hele backcatalogue. Helaas zet na de eerste zes nummers een kapotte piano een domper op de "feestvreugde". De "high E" laat het afweten waardoor een aantal songs niet gespeeld kunnen worden.
Toch laten de groepsleden het niet aan hun hart komen. Na een uur houden ze het een eerste keer voor bekeken. Een uitgelaten zaal weet hen terug te roepen voor een bisronde die nijdig start met "The Spell" en afsluit met een broeierig "Your Church Is Red" (uit de titelloze e.p. die werd uitgebracht tussen 2 en Three). Op een klein anderhalf uur weet de groep dan ook zowel zijn hardere als zijn meer melancholische kant — soms zelfs samen — aan bod te laten komen zonder ooit de zorgvuldig opgebouwde sfeer te breken.
The Black Heart Procession heeft uiteraard de luxe om uit een uitgebreide resem songs een evenwichtige set te kiezen en toch het hele palet te bestrijken. Dat de groep ervoor kiest om ouder en obscuurder werk (o.a. uit het eerste album en uit de titelloze e.p.) te combineren met nieuwe songs, getuigt vooral van een gezonde dosis lef en geloof in het eigen materiaal. Live wordt dan ook eens te meer duidelijk dat The Spell zonder gêne naast en tussen zijn voorgangers mag staan.
