Bherman :: ”Ik ben geen einzelgänger met een slecht karakter”

"Moeder, weet je hoeveel ogen er al naar je hebben gekeken?", vroeg Bherman, né Bruce Elliott, onlangs aan zijn moeder, doelend op de foto van de vrouw op de hoes van zijn nieuwe plaat ’Attitudes’. Wat ons betreft mogen er nog wel enkele kijkers en kopers bij. De Britse Belg, 51 inmiddels, overtreft zichzelf op zijn vierde album.

Jurgen De Blonde, bekend van Köhn en De Portables, kreeg een belangrijke muzikale rol toebedeeld op Attitudes en het resultaat mag een warm en sfeervol werkstuk vol elektronica, folk, jazz en rock heten. "journalisten stellen altijd dezelfde vragen", wist Bherman (hij is student kunstgeschiedenis) tijdens een bepaald interview. Hoog tijd om eens origineel uit de hoek te komen, dachten we.
Bherman:(ironisch) "Geen superlastige vragen, hé."
goddeau Stel jezelf eens een vraag waarvan je wou dat ze was gesteld maar die niemand je tot nu heeft gesteld.
Bherman: "Op zo’n vraag was ik nu eens niet voorzien. (denkt na) Doorgaans gaat het in interviews over mijn leeftijd, mijn zestien boelekes, mijn scheiding of wordt er gepolst of ik ooit een drank- of drugsprobleem heb gehad. Maar nooit wordt er me iets gevraagd over mijn relatie met de gitaar. De laatste tijd heb ik eigenlijk meer en meer zin om keyboard te leren spelen maar ik blijf vasthangen aan de gitaar. Vraag me niet waarom. Uiteindelijk is dat een beperking. Niet dat ik overdrijf: gitaristen als Geoffrey Burton en Willy Willy nemen hun gitaren bij wijze van spreken mee naar bed en dat is wel grappig, maar voor mij is het belangrijk dat een gitaar er vooral aantrekkelijk uitziet."
"Wat mijn ex-vrouw verleidde tot de vraag: "zijn die gitaren mooier en uitdagender dan ik?" Een vrouw kan daar blijkbaar een bepaalde vorm van concurrentie in zien. Maar daarmee heeft een gitaarcollectie natuurlijk niets te maken. Ik ben opgegroeid met folk en een akoestische gitaar. Waarom? In Oostende had je vroeger maar twee groepjes. Aan de ene kant had je The Flight, de voorloper van Tjens-Couter, met die mooie jongen die heel veel rookte: Arno. De ouders van de muzikanten van The Flight zaten er warmpjes in. Aan de andere kant had je mijn bluestrio: Bluesy Rag. Ik speelde op een aftandse Skip-James-brol-gitaar met vijf snaren. Ik had nooit geld om een zesde snaar te kopen en de haarspeld van mijn zus deed dienst als plectrum. Ik zat toen in een Marc Bolan-, T.Rex-trip. Arno en ik zijn nooit concurrenten geweest. We hebben elk onze eigen weg gevolgd. Niet dat ik snobistisch wil overkomen maar eigenlijk was hij Joe Strummer en ik David Sylvian. (lacht)."

Goddeau Over naar Attitudes. Je vorige drie platen zag je als een triptiek. En je nieuwe album?
Bherman: "Als een op zichzelf staand album. Gewoon los. In feite is het ook geen nieuwe start, hé. Er zit een narratieve lijn in mijn albums. Zoals in de kunstgeschiedenis: een horizontale lijn die ook een verticale inhoud heeft, al klinkt dat wel een beetje pedant. Ik probeer altijd een verhaal te vertellen. Maar het blijft een heikel punt omdat de teksten soms nogal kafkaesk overkomen. Ik probeer het verleden te smeden met het heden. De dingen die je opbouwt dienen als een soort mediatheek of archief om ideeën te verspreiden."
"Ik ben trouwens al volop bezig met de vijfde cd. Ik wil Ryan Adams geen concurrentie aandoen maar die nieuwe nummers zijn sterk genoeg om al in september een nieuwe plaat uit te brengen. Met Attitudes heb ik een netwerk opgebouwd waarmee ik heel kort op de bal kan spelen. Ik verzorg ook zelf mijn management omdat, en dat klinkt misschien pathetisch, er eigenlijk niemand geïnteresseerd is om met mij in zee te gaan. Ik hou wel van het principe "vooruit met de geit". De zaken moeten vlug gaan bij mij. Dat is niet altijd positief, dat weet ik, maar flexibel ben ik wel. Ik ben geen einzelgänger met een slecht karakter. Toch wil ik vooraleer ik bij een platenfirma aanklop een volledig afgewerkt product in handen hebben. Maar dan krijg je vaak de reactie dat je daarin weer niet te ver mag gaan. Een platenfirma of een distributeur heeft altijd nog graag een voet tussen de deur. Het zijn geen caritatieve instellingen, hè. Een cd moet opbrengen. Punt, amen en uit."

enola: Heb je geen schrik dat je cd zal verzuipen in het overaanbod? Alleen al het aantal Belgische releases is ontelbaar.
Bherman:"Nee, in feite niet. Ik heb een typisch geluid, of toch meestal. Ik probeer altijd zo breed mogelijk te gaan. Bij mij kan er altijd een accordeon van Goran Bregovic of een dwarsfluit à la I Fiaminghi bij. De uitbater van een independent platenzaak in Gent vond de openingstrack van Attitudes een klassiek Bhermannummer. Toch was ik bang: mensen uit mijn omgeving hadden me verteld dat de cd totaal anders klonk dan de vorige drie. Jurgen Deblonde van De Portables heeft een heel grote hand gehad in de cd. Ik kan niets anders zeggen dan dat het tussen ons heel goed heeft geklikt. Jurgen werkt graag snel en ik werk graag snel. Op een paar weken tijd hadden we de maquettes met de elektronica op laptop en twee weken voor de opnames zaten tien van de twaalf songs als snor. Jurgen is een straffe gast. Een heel gevoelige jongen ook."

enola: In een interview zei je dat je een ’sociaal-antropologische kerel’ bent. Ironie?
Bherman:(lacht) "Nee, absoluut niet. Trends boeien me enorm. Daarom staat er ook trendwatching naast mijn naam in de credits van de cd. Ik vind het leuk om in een station te staan en te zien in welke mate schoolmeisjes gelijkaardige kleren dragen of hoeveel werkende mannen dezelfde aktetas hebben. Op jonge leeftijd kan een trend verwarrend of irriterend overkomen. Voor mij is het veeleer een positief gegeven. Ik ben de zes miljoen zeshonderdzesenzestigduizend trends die ik mijn leven heb zien passeren nu aan het verzilveren. Recyclage is van alle tijden en er is altijd wel een look die om de zoveel jaar terugkomt. Die nieuwe hippieperiode met Devendra Banhart en José Gonzales vind ik bijvoorbeeld heerlijk. Hun songs zijn gejat van de artiesten waar ik mee ben opgegroeid — John Fahey en Nick Drake — maar het stoort mij niet. We zitten sociaal-antropologisch gezien in een tijdsvak waarin niemand precies meer kan zeggen dat iets plagiaat is."

enola: Zelf wordt je al eens vergeleken met John Cale, Patti smith, Tom Waits en Nick Cave.
Bherman: "En daar ben ik niet altijd even tevreden mee. (lacht) Het zijn oude loeders die zelfs nog ouder zijn dan ik. Eigenlijk vertegenwoordigen ze een periode die is afgesloten. John Cale komt af en toe nog wel verrassend uit de hoek maar het blijft een rare figuur. Ik heb net hetzelfde gevoel bij Richard Thompson: hij heeft zijn eigen merk waar hij aan vasthoudt en is niet meer zo assertief om andere dingen te proberen. Hij zou kunnen optreden met een celliste of enkele tablaspelers maar het gebeurt niet. En dat vind ik jammer."
"Op De Nachten zag ik Teddy Thompson, zijn zoon, aan het werk: hij grijpt terug naar het pure zingen en gitaarschema’s van vier à zes akkoorden. De reacties van mijn leeftijdsgenoten was er een van: "Amai, de vader speelde wel 52 noten per seconde, hè." Die vergelijking mag je niet maken. Teddy speelt voor een jonger publiek dat er vaak niet van wakker ligt welk instrument de artiest bespeelt. Het jonge publiek dat in kleermakerszit met een Devendra Banhart- of kampvuurattitude, ik bedoel het niet denigrerend, zit te kijken naar een optreden, is op zoek naar iets anders: naar iets waarin ze zich in kunnen herkenen. Je mag jonge mensen niet onderschatten, hé. Ze zijn stukken assertiever dan ik was op die leeftijd. Ik was naïef en achterlijk toen ik jong was. We waren allemaal broeders en zusters vroeger: heel lief en braaf voor elkaar."
"Ik heb Britse roots. In mijn jeugd werd Engeland altijd voorgesteld als een heel joviaal, flegmatisch en superbraaf thee drinkend cricketland vol natuurliefhebbers met een vlindernetje. Maar vergis je niet, in feite hadden we te maken met een ongelooflijk agressieve maatschappij die onderhuids zeer arrogant tekeer kon gaan en altijd een pedante attitude had van laat de cake en de thee maar stromen."

enola: Tot slot: heb je er ooit al bij stil gestaan dat je nu eigenlijk de dingen doet die anderen doen wanneer ze jong zijn? Met name: studeren en muziek spelen.
Bherman: "Het klinkt idioot maar ik doe het voor de mensen tussen de zeven en de zevenenzeventig. Niet echt origineel, hè. Dat is Kuifje. Ach, ik voel me gewoon goed tussen jonge mensen. Ik pretendeer ook niet dat ik ze perfect aanvoel. Mijn leeftijdsgenoten hebben het vaak over aftakeling, gezondheidsproblemen of troubles op het werk. Dat is een realiteit waarvoor ik me niet verschuil, maar voorlopig is er nog geen plaats voor kalk in mijn hoofd. "

http://www.berhmansound.com
http://www.berhmansound.com
Beeld:
Madelien Waegemans

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

verwant

Bruce Bherman :: Victoria

Hij komt, hij komt! Nee, voor een keer hebben...

Bherman :: Chameleon

Trouwe luisteraars van onze radiostations (en lezers van onze...

Kameleon Bherman meldt zich

Fans van de Gentse singer-songwriter Bruce Bherman mogen zich...

Bruce Bherman :: Acoustic Movies

In tijden waarin alles vooral “harder!” en “sneller!” moet,...

Bherman

Jammer maar helaas: ook in de pop- en rockwereld...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in