And so it’s come to this. Belle And Sebastian brengen hun zesde full-cd uit en voor het eerst voelen we in volgorde: niets, verveling, ergernis, irritatie. Dat bij een cd die je met de beste wil van de wereld niet slecht kunt noemen. Alleen, meer valt er niet over op te merken dan dat het vakmanschap is. En gaat dat net zo goed op voor het brood van onze bakker, in vervoering raken we er niet van.
Lange tijd waren ze de lievelingetjes van de eenzame slaapkamerpoëet, van de muurbloempjes die te verlegen waren om dat knappe meisje aan te spreken. Want dat waren ze zelf ook een beetje, verlegen en stil. Er waren veel slaapkamerpoëten, de wereld stikte van de muurbloempjes. Belle And Sebastian werden populair, meer dan terecht. En plots durfden ze wel het echte leven in de ogen te blikken; wég was de magie.
Het succes heeft Belle And Sebastian muzikaal zelfvertrouwen gegeven. Met de zelfbewustheid van de loner die weet dat hij niet langer gepest wordt maar respect genoeg heeft afgedwongen om ongestoord zijn ding te kunnen doen, heeft de groep haar geluid op Dear Catastrophe Waitress ontwikkeld tot wat gladde brave orkestrale pop. Het was even wennen, maar de songs waren er, dus volgden we nog. The Life Pursuit zet de lijn van haar voorganger verder maar loopt zo hard in het midden van de weg dat het ongetwijfeld niet lang meer zal duren voor we van een platgereden kat kunnen spreken.
Verschilt The Life Pursuit zo van het klassieke Belle And Sebastiangeluid? Geenszins: de traditionele koortjes, de vele instrumenten, ze zijn door producer Tony Hoffer allemaal perfect opgenomen. Zelfs de songs zitten degelijk in elkaar: er kan heerlijk wiegend worden meegedeind met "To Be Myself Completely", "Sukie In The Graveyard" doet qua tekst wat denken aan "Judy And The Dream Of Horses" en single "Funny Little Frog" is superieure radiopop die de zon doet schijnen met handclaps, een lichtfunky gitaartje en die soulvolle toetsen.
En toch laat The Life Pursuit nauwelijks indruk na. Nergens gaat het dieper dan de oppervlakte, geen zinsnede haakt zich vast, haalt je ziel open. Dit is muziek geworden voor recensenten, voor kenners die met een uiterst ernstige uitdrukking op het gezicht "goed gemaakt" zeggen. Dit is vooral: een plaat van vakmensen die een plaat maken omdat dat nu eenmaal hun job is geworden en de vorige al weer twee jaar oud is. Wij vinden dat wat mager voor een groep die If You’re Feeling Sinsister en The Boy With The Arab Strap op haar palmares heeft staan.
The Life Pursuit IS een goed gemaakte, degelijke, intelligente popplaat. Voor sommige mensen is dat genoeg. Wij hebben nog graag dat tikje extra, we noemen het: ziel.
