4AD, 2009
Grote songwriters hebben haast allemaal een moment of fase in hun
leven waarin ze het licht zien. Bob Dylan, Van
Morisson, Neil
Young, ze zijn ooit als Paulus getroffen door de bliksem of
zagen op één of ander manier het leven plots in een andere, meer
transcendente context. Ook John Darnielle, de enige man achter The
Mountain Goats en veruit een van de beste contemporaine
songwriters, heeft nu de bijbel ontdekt. Maar Darnielle is geen
preker of profeet, hij gebruikt thema’s en citaten uit de bijbel om
er moderne verhalen over liefde, lijden en verlossing aan op te
hangen, waarin de rol van god en heiligen slechts een bijrol
is.
Darnielle is een songwriter die diep onder de huid kan kruipen. Hij
durft dan ook veel verder te snijden dan de meeste van zijn
collega’s. Zo ging het album ‘The Sunset Tree’ over hoe Darnielle
als kind mishandeld werd door zijn dronken stiefvader. ‘Get Lonely’
ging over een liefdesbreuk, één van de populairste thema’s in
muziek, maar John Darnielle schetste zo’n confronterend beeld dat
het pijnlijk werd. En hoewel deze ‘The Life Of The World To Come’
geen volledige autobiografische plaat is geworden, gaat Darnielle
hier ook weer emotioneel tot op het bot.
Alle songs op ‘The Life Of The World To Come’ bestaan uit titels
van bijbelpassages. Die vormen referenties die dienen als
kapstokken voor Darnielles verhalen. Deze plaat heeft dan ook niets
van doen met de duivelse uitvinding Christian Rock. De hoofdfiguren
uit de songs worden geconfronteerd met momenten in hun leven waarin
ze hunkeren naar transcendentie, naar verlossing. Maar het zijn
moderne, hedendaagse mensen, die daar niet altijd in slagen of het
gewoon niet kunnen begrijpen. ‘The Life Of The World To Come’ is
een plaat over ziekte, dood, afscheid en gemis en de grote moeite
die een mens heeft om de daaraan gepaarde emoties te kaderen.
Zo ligt in ‘Isaiah 45:23’ de protagonist op zijn sterfbed. De pijn
trekt verwoestend door zijn vermoeide lichaam, maar hij weet ook
dat het zal ophouden (“And I won’t get better but someday I’ll
be free / ‘Cause I am not this body that imprisons me“). Hij
bidt tot een hogere instantie maar weet eigenlijk niet of hij er in
echt moet in geloven (“If my prayer goes unanswered that’s
alright/If my path fills with darkness and there is no sign of
light/Let me praise You for the good times, let me hold Your banner
high“). In ‘Matthaw 25:11’ kiest Darnielle voor een meer
persoonlijk verhaal, en vertelt hij over een van de laatste
bezoeken aan zijn schoonmoeder die de strijd tegen kanker aan het
verliezen is.
Op muzikaal vlak mag je van The Mountain Goats niet te veel
revolutionairs verwachten. Darnielle heeft zijn stijl al lang
gevonden: lofi, met een hoofdzakelijk akoestische begeleiding,
waarbij hij ruimte laat om af en toe wat wilder te keer te gaan of
om zijn stem een rol te laten spelen als verteller of als deelnemer
van het verhaal. Owen Pallets occasionele vioolcomposities zijn
leuk, maar overstijgen niet de noemer van inkleuring. Het is
Darnielles grote talent als tekstschrijver dat elk nieuw album de
moeite waard maakt en daardoor overstijgt en overschaduwt hij
moeiteloos de concurrentie.
Na het ietwat teleurstellende ‘Heretic Pride‘
sluiten The Mountain Goats en John Darnielle de noughties af met
een van hun betere albums. Darnielle bewijst zich ook weer als één
van de grootste hedendaagse songwriters, waarbij hij lastige
onderwerpen niet uit de weg gaat en de menselijke psyche durft te
onderzoeken op een manier waar de meeste van zijn collega’s gewoon
niet toe in staat zijn.
