PIAS, 2010
Vlaanderen zendt zijn zonen graag uit. Zo ook Nils Verresen, net
terug in het land na een tournee doorheen Engeland. Die verliep
niet van een leien dakje, al hebben we het hier niet over het
ongetwijfeld erg verzorgde muzikale aspect ervan, want Verresen is
aan een heroïsche tocht van een jaar bezig waarin kostenloos en
elke dag een andere slaapplaats de kernwoorden zijn.
365 slaapplaatsen staan wellicht garant voor minstens 365 fans,
want met al dat rondgetrek zouden we nog vergeten dat de muziek
centraal staat bij The Bear That Wasn’t, ofte Nils Verresen, vaak
vergezeld van een ruime liveband.
Twee jaar geleden zagen we Verresen voor het eerst, toen hij in de
halve finale van Humo’s Rock Rally onder meer Elliott Smith
coverde, wat niet genoeg bleek voor een plaatsje bij de laatste
tien. Een jaar later zagen we hem geen verpletterende indruk maken
op een radioshowcase, maar Verresen is gegroeid – of had toen een
mindere dag – want ‘And So It Is Morning Dew’, het debuut van The
Bear That Wasn’t, is echt wel een mooie plaat geworden.
En dat ligt aan een knap staaltje songwriting, de warme
fluisterstem van Verresen, maar ook de vaak erg sfeervolle
begeleiding – met dank aan een waslijst aan vrienden – die samen
met de lyrics van de frontman dikwijls die sprookjessfeer creëert,
die The Bear That Wasn’t graag richting oren tovert.
Dat merk je ook wel aan de songtitels, die vaak een beetje richting
Sufjan
Stevens-stijl gaan. ‘The Little Witch And the Brave Boy Are
Going to Venus’, dat begint met de veelbelovende zin “the last
thing she ate was a crème brûlée“, ontvouwt zich erg sfeervol
als een van de sterkhouders van deze plaat. De countrytoets past
perfect bij het onrustige van het nummer, de lichte
tempoversnelling vormt een van de sterkste momenten van de plaat.
“Things will get better without evil around.”
Wellicht.
Ook ‘Headphones’ heeft zo’n zalige rush in het midden, na een
keurige Elliott
Smith-helft, die zijn tristesse mooi ondersteunt ziet door een
in het vlees snijdende cello. Knap nummer. Dat kunnen we ook zeggen
van ‘Winterwandering’, nog zo’n warme song, die positief opvalt
door puike arrangementen en mooie melodische patronen. Waarin
Verresen zich bewijst als begenadigd zanger ook.
Twee duimen omhoog ook voor ‘Ballad of Two Raindrops’, opnieuw een
mooi verhaaltje met een refrein dat blijft plakken en vrolijker
aandoet dan de titel doet vermoeden. ‘Your Huckleberry Friend’
vormt dan weer een lang moment van verstilling, dat zes minuten
overschrijdt maar nooit verveelt. Integendeel, het ingetogen nummer
bouwt fantastisch op naar een sterke finale waarin koperblazers
duelleren met een opgewonden Verresen. Sterk.
Twaalf songs staan er op ‘And So It Is Morning Dew’, waarvan de lat
hier en daar wat minder hoog ligt, maar die wel een songwriter en
band tonen met potentieel om een vaste waarde te worden in België
en omstreken. Dat Nils Verresen en crew talent te over
hebben, daar kunnen we niet omheen. Oordeel gerust zelf. Op
Pukkelpop bijvoorbeeld.
http://www.thebearthatwasn’t.be/
www.myspace.com/thebearthatwasnt
Je kan The Bear That Wasn’t deze zomer onder meer aan het werk
zien op de Gentse Feesten (19 juli), op Pukkelpop (19 augustus) en
tijdens de Feeërieën (25 augustus).
