Op zijn debuutalbum predikt Romare een nieuwe kijk op sampling: de Britse dj wil zich immers profileren als een maker van “collages”, zoals ook zijn artiestennaam en albumtitel – een hommage aan de Amerikaanse kunstenaar Romare Bearden – verraden. Maar is dat echt nodig?
Aan het begin van de 20ste eeuw begon de collage onder invloed van de anti-kunst van het Dadaïsme ingang te vinden als volwaardige kunstvorm. Collages zijn een manier om iets dat al bestaat te herorganiseren tot iets nieuws: zo maakten de eerste collageartiesten kunstwerken van de dagdagelijkse realiteit die ze bijvoorbeeld in de kranten tegenkwamen. Mede door die link met de actualiteit hadden collages vaak een uitgesproken politiek karakter.
Op dezelfde wijze vindt Romare’s debuut Projections zijn oorsprong in de door velen als anti-kunst verguisde activiteit van sampling. Toen MC Hammer in 1990 het album Please Hammer, Don’t Hurt ‘Em uitbracht, werd hij al snel bekritiseerd omdat hij bekende beats en hooks van anderen gebruikte om zijn eigen nummers op te leuken. Het zou tot 1996 duren vooraleer dj Shadow respect van zowel critici als luisteraars zou afdwingen met zijn volledig uit (onbekende) samples opgebouwde debuut Endtroducing….
Vooraleer u te hard van stapel loopt: Projections valt niet te vergelijken met de revolutionaire debuutplaat van dj Shadow. De aanpak is niet alleen minder vernieuwend dan hij twintig jaar geleden was, bovendien zou Romare’s eerste net hetzelfde hebben geklonken als hij medio jaren 2000 was gemaakt: zo roepen de eerste luisterbeurten herhaaldelijk herinneringen aan Cut Chemist op. Toch slaagt Romare er hier en daar in zijn eigen geluid te vinden. “Roots” wordt bijvoorbeeld ingeleid door een bizarre, golvende baslijn die het pad effent voor een hoogst aanstekelijke housebeat, en op de sussende fluittonen van de synthesizer in “Jimmy’s Lament” probeert een nerveus pianoriedeltje tevergeefs uit te breken. Wacht even, is dat een blokfluit die voor die verdomd catchy hook van “Motherless Child” zorgt?
Collages worden natuurlijk grotendeels bepaald door de aard van het bronmateriaal, en dat is in het geval van Projections een repertorium van overwegend “zwarte” retro samples. Naast een kort Nina Simone-fragment in opener “Nina’s Charm”, is het gehele album doordrongen van de Afro-Amerikaanse vocals en ritmes. Luister maar eens naar het scanderen van de arbeiders in “Work Song” of de jachtige jazzcymbalen en subtiele saxofoon van “Prison Blues”. Doordat de plaat duidelijk zinspeelt op de zwarte Amerikaanse cultuur, is het nogal gemakkelijk om er een politiek statement in te lezen. Dat is echter nergens voor nodig: Projections is gewoon een lekker in het gehoor liggende dansplaat die ook in de huiskamer overeind blijft.
Ondanks Romare’s originele visie is zijn debuutalbum geen kunst met een grote K geworden, omdat de gebruikte samples geen erg vernieuwend geluid opleveren. Veel maakt dat echter niet uit, aangezien het eindresultaat niettemin bijzonder genietbaar is. Doe maar gewoon, Romare, dan ben je al geniaal genoeg.
