Na een afwezigheid van vijf jaar blaakt Creed weer van levenslust met opgefokte postgrunge op Full Circle. Nu rest de vraag of de vonk ook weer naar Europa zal overslaan.
Creed, Nickelback en Staind waren rond de eeuwwisseling de best verkopende producten van de postgrungeformule. Tijdens het voorbije decennium verkocht de rockact uit Florida maar liefst 35 miljoen platen, waarvan 26 miljoen – niet zo verrassend – in de VS. De bombastische postgrunge van Creed werd ideaal afgestemd op de hysterische hitgevoelige Amerikanen. Hits als "Higher", "With Arms Wide Open" en "My Sacrifice" zullen hier niet meteen een belletje doen rinkelen, in de VS belandden ze allemaal op de hoogste positie in de Hot 100.
Terwijl frontman Scott Stapp na de split in 2004 de drunken ass speelde, bouwde de rest een succesvolle carrière uit met Myles Kennedy in Alter Bridge. De christelijk geïnspireerde grunge maakte plaats voor meer rauwe, alternatieve metal en was zowel in de VS als op het Europese continent een succesvolle formule. De power die de openingsnummers van Full Circle uitstralen, is het schreeuwende bewijs dat Alter Bridge een goede leerschool is geweest.
Eerste single "Overcome" en "Bread Of Shame" swingen en beuken als nooit te voren en behoren tot het hardste werk dat Creed op zijn naam heeft staan. Het refrein I’m entitled to overcome zal ongetwijfeld bij veel emotionele zieltjes aanslaan. Het christelijke geslijm werd dan ook overboord gekieperd voor meer persoonlijke teksten, gevoed door Stapps recente wisselvallige jaren.
Ook in "Fear" en "Suddenly" wordt resoluut de kaart van de alternatieve metal gekozen. Mark Tremonti heeft zijn bovenste snaren nog nooit zo laag gestemd, wat er voor zorgt dat Creed harder en louder dan al het voorgaande grungy materiaal klinkt. Naast Stapp en Tremonti verdienen ook drummer Scott Philips en bassist Brian Marshal alle lof. Samen bedienen ze de stoommachine die achter het energieke geluid van Creed zit.
Ook in "A Thousand Faces", als een met hormonen opgespoten Nickelback, worden heavy stukken harmonieus afgewisseld met warme akoestische stukken. Uiteraard geen Creed zonder ballades. In "A Way In Silence" en "On My Sleeve" scheren de emoties hoge toppen. Met de bombast in de stem krijgt Stapp wat David Coverdale-allures maar hij gelukkig gaat nooit over the top.
Het risico aan deze postgrunge is dat je na acht nummers alles wel gehoord hebt. Vooral het te lang uitgesponnen "Time" en jankerige "The Song You Sing" zijn overbodig. Maar het weze hen vergeven. Het viertal zorgt, acht jaar na Weathered, voor een weergaloze comeback met deze heavy arenagrunge, op de grens met alternatieve metal. Met zowel hitgevoelige nummers (à la "A Thousand Faces") als teergevoelige metal ("Overcome" en "Fear") zorgden ze in de VS reeds voor uitverkochte arena’s en hysterische taferelen. Wij zijn benieuwd of de traantjes van geluk ook in België zullen vloeien.
