Le nouveau Buffalo Tom est arrivé! Is dat een reden om alles waar u mee bezig bent ijlings te laten vallen en in zeven haasten naar de platenwinkel te rennen? Ja en nee. Het gitaarpoptrio uit Boston timmert al sinds 1989 onverdroten aan een prachtig klinkende weg doorheen de desolate woestijn van de muziekindustrie, da’s waar. En ja, ook hun nieuwste worp herbergt behoorlijk wat straffe songs, maar het is geen klasse over de gehele lijn. Best wel jammer.
Toch begint de plaat beresterk. Luister bijvoorbeeld naar de messcherpe drums, snedige gitaren en prima zang van frontman Janovitz en de nog snedigere tegenzang van bassist Chris Colbourn in openingsnummer “All Be Gone”. “Overtime”, op een pronte tweede plaats, drijft als een waterbed op een zijdezachte onderlaag van akoestische gitaren waarin het heerlijk vertoeven is. Op basis van deze eerste twee songs denk je dan vertrokken te zijn voor een plaat tjokvol heerlijke noise die zo poppy klinkt als een kauwgombubbelbad, gedrenkt in enkele distortionpedaaltjes van het betere soort. Maar dat is dus buiten de waard gerekend..
Zo is “Roman Cars”, alweer de derde song van deze Quiet And Peace en wat ons betreft hét kneusje van de hele plaat, al een eerste teken aan de wand, maar geen nood: het door keyboards en piano aangedreven “Freckles” is immers helemaal pop volgens het boekje: denk aan een schattig muziekdoosje dat onder de kundige handen van Janovitz en de zijnen vastberaden inplugt op een versterker en met het volume op acht een song tevoorschijn tovert waar wij vooralsnog niet van terug hebben. En ja: als vanouds mengt Buffalo Tom heel slim enkele songs die heerlijk voorbij zoeven als een racewagen met nummers die u eerder doen denken aan de prachtige gang van een slak op Valium; al is het wel nieuw dat deze laatste categorie schaamteloos de hoofdbrok vormt van deze plaat. Met de Formule I-songs is alvast geen haarspeld mis: zie bijvoorbeeld “Lonely Fast And Deep” waarop zowel drums, gitaren als bas om ter snelst welluidend naar de finish rennen. Gitaarpop volgens de regels van de kunst dus.
Een pak erger is het gesteld met de trage songs die, net dat tikje vaker dan ons lief is, een steek laten vallen. Zo zijn “Cat/Mouse” en “Least That We Can Do” nogal saaie nummers om, terwijl u ze beluistert, al stante pede te vergeten. Verder op de plaat is “See High The Hemlock Grows” gelukkig een schoolvoorbeeld hoe het dan wel moet met zo’n downbeat song: een prachtige, wijd wapperende gitaar van Janovitz, een kristalheldere zang van Colbourn; een song om, in een onbewaakt moment, te vergelijken met hun eigen monsterhit “Taillights Fade”, soit. Nog lekkers in de wat tragere songs? Wat dacht u van het gevoelige “In The Ice”? Ook hier zit alles, als een waterpas, tot op de millimeter juist: gitaren in grootst mogelijke spreidstand, accurate drums, verkillend mooie samenzang in het refrein. Prachtig gewoon.
Ook de eindsprint mag er wezen: “Slow Down”, met een voor Buffalo Tom oer-klassieke, sublieme mix van akoestische en elektrische gitaren is old school Buffalo Tom: denk aan pakweg de band zijn eigen hit “Mineral” en geniet bij de gedachte alleen al. Hekkensluiter, “Only Living Boy In New York”, een cover van Simon and Garfunkel, is met zang van Janovitz zijn dochter (!) ronduit prachtig. Met een fikse scheut country (die slide-gitaar), akoestische gitaren en excellente samenzang tussen Janovitz senior, dochterlief en Colbourn pimpt de band de tot op de draad versleten song gevoelig op tot een wondermooie kers op de taart van een al bij al net iets te onevenwichtige plaat.
Als de heren twee of drie songs van het album geschrapt hadden, spraken wij zonder blozen van een meesterwerk, nu moet de plaat het stellen met een zuinige onderscheiding. We schreven het echter al eerder: na al die jaren zijn we toch nog steeds ontroerd dat onze absolute jeugdhelden, hun kunstje — gitaarpop maken die klinkt als een Zwitsers klokkenspel — nog steeds als geen ander in de vingers hebben. Toch een behoorlijke aanrader mits een vastberaden programmering van uw cd-speler of laptop.
